ထင်းရှူးမြေမှာ လွမ်းရိပ်တို့ဝေ ထင္းရွဴ းေျမမွာ လြမ္းရိပ္တို႔ေ၀

34 (final)

​တောင်​ကြီးမြို့ရဲ့​ဆေးရုံကြီးတစ်​ခု၏​လျှောက်​လမ်းတစ်​နေရာတွင်​ငိုယို​နေ​သော မိန်းက​လေးငယ်​နှစ်​ဦး။ သူတို့နှစ်​ဦးဆီသို့​ရေးကြီးသုတ်​ပြာနှင့်​အ​ပြေးတပိုင်း​ပြေးလာ​သောလူသုံးဦး။ အတိအကျဆိုရ​သော်​မိန်းမကြီးတစ်​ဦး မိန်း​မလတ်​တစ်​ဦးနှင့်​ယောက်ျားတစ်​ဦး။
"နန်း...ဘာဖြစ်​ကြတာလဲဟင်​....မကြီးတို့ကို​ပြောပြပါဦး"
မိန်းမကြီးက​တော့ရင်​ဘတ်​ကြီးဖိပြီး ငို​နေ​သော မိန်းက​လေးထံမှအ​ဖြေကို​မျှော်​လင့်​နေသည်​။
"အီး...ဟီး...မကြီး....မမစစ်​တို့....ဟင့်​...."
"ခမ်းအိမ့်​...ဘယ်​လိုဖြစ်​ကြတာလဲဟင်​...စစ်​ကော"
ခမ်းအိမ့်​လဲ ဒူးနှစ်​ဖက်​ပေါ်လက်​တင်​ခေါင်းတင်​ပြီး တသိမ့်​သိမ့်​ငိုရှိုက်​ကာ ဘာမှပြန်​မ​ဖြေနိုင်​ပဲ အ​ရေး​ပေါ်ခန်းထဲသို့သာ လက်​ညိုးထိုးပြ​တော့သည်​။
ငိုချည်းငို​နေ​တော့ ဘာမှ​မေးလို့မရ​တော့တဲ့အဆုံး​အ​ရေး​ပေါ်အခန်းထဲမှဆရာဝန်​တစ်​ဦးဦးထွက်​လာဖို့ပဲ​စောင့်​ကြရုံရှိသည်​။ ည​နေ​မှောင်​လာပြီဖြစ်​သော်​လည်း အခန်းအပြင်​ဖက်​မှာထိုင်​နေကြ​သော လူငါး​ယောက်​က​တော့ အပြင်​မှာ​အေးလို့​အေးမှန်းမသိကြ။ ပိတ်​ထားဆဲဖြစ်​သော အခန်းတံခါးဝကိုသာမမှိတ်​မသုန်​ကြည့်​နေကြ​လေသည်​။ မိန်းမကြီးနဲ့မိန်းမလတ်​က​တော့ လက်​အုပ်​ချီမျက်​စိမှိတ်​ပြီးဘုရား​တွေအာရုံပြု​နေသည်​ထင်​။ တိတ်​ဆိတ်​နေမှုကား မင်းမူကြီးစိုး​နေသည်​။ အတန်​ကြာမှတံခါးဝဖွင့်​လာပြီး ဆရာဝန်​တစ်​ဦးထွက်​လာ​တော့​ယောက်ျားကအရင်​ပြေးကြိုကာ
"ဆရာ....လူနာအ​ခြေအ​နေ"
"ခင်​ဗျားတို့ ကလူနာရှင်​လား"
"ဟုတ်​ပါတယ်​ဗျာ....လူနာရှင်​တွေပါ"
"မိန်းက​လေးတစ်​ယောက်​က​တော့ ဘာအတွင်းဒဏ်​ရာမှမရှိပါဘူး....နှလုံးအားနည်းတတ်​တဲ့​ရောဂါအခံနဲ့အက်​စီးဒင့်​ဖြစ်​စဉ်​ကအရှိန်​ကြောင့်​သတိလစ်​နေတာပါ....စိုးရိမ်​စရာမရှိ​တော့ပါဘူး"
"​ကျေးဇူးပါ...ဆရာ....​နောက်​တစ်​ယောက်​ကော..."
"​နောက်​တစ်​ယောက်​က​တော့......"
တရားခွင်​မှာ တရားသူကြီးအမိန့်​ချချက်​ကို ရင်​တမမနဲ့​စောင့်​နေရသည့်​နှယ်​အားလုံးရဲ့အကြည့်​တွေကဆရာဝန်​ဆီသို့ကျ​ရောက်​နေသည်​။​နောက်​တော့....။
....
"စစ်​က​လေး...ခုထိသတိမရ​သေးဘူးလား...နိုးလာပါ​တော့ကွယ်​အဲ့​လောက်​အိပ်​ရ​တော်​ရော့​ပေါ့"
ခဏ​နေ သတိရလာမှာဆိုပြီး ခု​တော့စစ်အိပ်​ပျော်​နေသည်​မှာနှစ်​ရက်​သုံးညရှိ​နေပြီ။​ဆေး​တွေအဆက်​မပြတ်​သွင်းရင်း နှလုံးခုန်​စက်​မြည်​သံကလွဲပြီးအခန်းထဲမှာတိတ်​ဆိတ်​နေသည်​။​သွေးတစ်​ယောက်​ပဲ​နေ့မနားညမနားစစ်​ဘေးနား​နေပြီး​စောင့်​ကြည့်​နေသည်​။
စစ်​တစ်​ယောက်​ပဲခုလိုဖြစ်​နေတာ​သွေး​ကြောင့်​လဲပါသည်​လေ။ အဲ့​နေ့က နန်း​နောက်​သာလိုက်​စီးခဲ့ရင်​စစ်​ခုလို ဖြစ်​စရာအ​ကြောင်းမရှိ။ ခု​တော့ လက်​မောင်းမှာ​ဆေးပိုက်​နဲ့​ခေါင်းမှာလဲပတ်​တီးစ​လေးစည်းလျက်​သား။
မထိရက်​မတို့ရက်​နှင့်​ဘေးက​နေစိတ်​ပူ​နေရသည်​။ မျက်​စိမှိတ်​ထားသည့်​စစ်​ရဲ့မျက်​လုံး​လေး​တွေဘယ်​တော့များပွင့်​လာ​လေမလဲ ဆိုပြီးမျက်​နှာလဲမလွှဲရက်​ချေ။
"စစ်​ရေ...အိမ်​မက်​ထဲမှာဘယ်​တွေသွား​နေတာလဲ...​ဗိုက်​များဆာ​နေပြီလား...နိုးလာပါ​တော့ဆို....စစ်​ခုလိုဖြစ်​နေ​တော့ မဖြင့်​မပြန်​နိုင်​သေးဘူး အိမ်​က​တော့ဆူ​နေဦးမှာပဲ မတတ်​နိုင်​ဘူးပြန်​ပြီးမှဆူပါ​စေ​တော့....ကိုယ်​ချစ်​သူ​လေးကိုဒီပုံစံနဲ့မထားရက်​နိုင်​ဘူး​လေ...​နော်​"
​ဆာဆိုမှ​သွေး​ဗိုက်​ကလဲမဆာ။​နေ့​နေ့ညညစစ်​အနားပဲ​နေ​နေတာ။ ဆာရမှန်းလဲမသိ။ စစ်​အစ်​မနှင့်​အ​မေကတစ်​လှည့်​၊ နန်းနှင့်​ခမ်းအိမ့်​ကေသီတို့ကတစ်​လှည့်​နှင့်​လာလာပြီး​စောင့်​ကြသည်​။ အကုန်​လုံးကအပူရုပ်​တွေနဲ့မို့ သူတို့လာတဲ့အချိန်​တွေဆို​သွေးကိုမ​တွေ့​စေရန်​ရှောင်​နေလိုက်​သည်​။​သွေးကိုမြင်​နေရရင်​ဒေါသထွက်​နေကြမှာ။ ဆိုင်​ကယ်​အတူစီးပါရက်​နဲ့​သွေးကျဘာမှမဖြစ်​ပဲစစ်​ပဲဖြစ်​နေသည်​ကိုး။
ဘယ်​သူကမှ​သွေးကို ဂရုစိုက်​ပြီးကြည့်​မ​နေကြ။
စစ်​အစ်​မက​အောက်​မှာသူ့​ယောက်ျားထမင်းလာပို့လို့ဆိုလား ဆင်းသွားစဉ်​သွေးလဲစစ်​ရဲ့မျက်​နှာကိုဝဝကြီးကြည့်​ခွင့်​ရ​တော့သည်​။ ပါးတစ်​ဖက်​မှာပလာစတာတစ်​ခုလည်းကပ်​ထား​သေးသည်​။ ဘယ်​ဖက်​လက်​ကောက်​ဝတ်​မှာလဲညိုမဲ​နေ​သေးသည်​။
အရမ်း​တွေနာ​နေရှာမလား....က​လေးရယ်​
ကျွီ....တံခါးဖွင့်​ပြီးအထဲသို့ စကား​ပြောရင်းဝင်​လာ​သောလူသုံး​ယောက်​ကြောင့်​သွေးမှာထိုင်​ရမလိုထရမလိုဖြစ်​သွား​တော့သည်​၊
ကိုဟိန်း....အ​ဖေ....အ​မေ...ဒီကို ဘယ်​လိုလုပ်​
​တွေး​နေတုန်း တံခါးအပြင်​ဖက်​ကျော်​ကြည့်​တော့​လောပန်​နှင့်​ငြိမ်းလဲပါလာသည်​။ စစ်​အ​မေတို့နှင့်​စကားရပ်​ပြော​နေကြသည်​။
​သွေး​ထောင့်​ချိုးမှာကပ်​ပြီး အပြစ်​လုပ်​ထားသလိုဘာမှမ​ပြောရဲပဲငြိမ်​နေ​သော်​လည်း ကိုဟိန်းတို့အကြည့်​က​သွေးဆီ​ရောက်​မလာ​။ ကုတင်​ပေါ်မှာရှိ​နေတဲ့ စစ်​ကိုသာကြည့်​ပြီးစကား​ပြော​နေကြသည်​။ အ​မေ့မျက်​နှာနှင့်​ကိုဟိန်းတို့မျက်​နှာပုံစံအရငိုထားကြဟန်​တူ​နေသည်​။ စစ်​အတွက်​စိတ်​မ​ကောင်းဖြစ်​နေကြတာလား။
​သွေးကို လာပြန်​ခေါ်ကြတာလား မသိ။ ဟင့်​အင်း​သွေး ပြန်​မလိုက်​နိုင်​သေးဘူး...စစ်​ကိုဒီပုံစံနဲ့စိတ်​ချလက်​ချမထားခဲ့နိုင်​သေးဘူး...​လောပန်​နဲ့လက်​ထပ်​ပေးဖို့ ပြန်​လာ​ခေါ်တာဖြစ်​မယ်​....
​သွေးဆီတည့်​တည့်​လှမ်းလာတဲ့ကိုဟိန်း​ခြေလှမ်း​တွေ​ကြောင့်​သွေးမှာ​နောက်​လဲမဆုတ်​ရဲ​တော့။ သို့​သော်​ကိုဟိန်းက​သွေးနားတိုးကပ်​သည်​အထိလာရပ်​နေ​သော်​လည်း​သွေးကိုယ်​ပေါ်အကြည့်​တို့​ရောက်​မလာ။ အားလုံးဖက်​ကို​ကျောခိုင်းပြီး မျက်​ရည်​လာသုတ်​နေသည်​။
"ဘာလို့ ငို​နေတာလဲ....ကိုဟိန်း"
ကိုဟိန်းလက်​ကိုဆုပ်​ကိုင်​ပြီး​မေးလိုက်​တော့ လက်​က​လေဟာနယ်​ကိုသာဖမ်းဆုပ်​မိသွားသည်​မို့ရင်​တွေဒိပ်​ခနဲတုန်​သွားရသည်​။
ဟင်​....ငါ ဘာလို့ကိုဟိန်းကို ထိမရတာလဲ
ဆက်​တိုက်​ကိုဟိန်းကိုယ်​ကိုထိကြည့်​တော့လဲမရ...​သွေးခန္ဓာကိုယ်​က​ဖောက်​ထွင်းလို့​ရ​နေသလို။ အရင်​လိုစစ်​ကိုယ်​ကိုလဲထိကြည့်​သည်​။ မရ​တော့။ ထို့​ကြောင့်​အခန်းအပြင်​ထွက်​ပြီး ဖုန်း​ပြော​နေတဲ့ ငြိမ်းအ​နောက်​နား​ရောက်​တော့​
"မ​သွေးက​နေရာတင်​ပွဲချင်းပြီးဆုံးသွားတာတဲ့...​ဋ္ဌေးရာ...ခုမမစစ်​က​မေ့​နေတုန်းသတိမလည်​လာ​သေးဘူး"
"အင်း ကားဆရာလဲအချုပ်​ထဲမှာ....အမှုလဲပိတ်​လိုက်​တယ်​"
ခပ်​တိုးတိုးငိုရှိူက်​သံနဲ့အတူကြားလိုက်​ရတဲ့စကားတို့ကြောင့်​သွေးမှာရပ်​နေရာမှလဲကျသွား​တော့သည်​။
ငါ....ငါ​သေသွားပြီတဲ့လား....ပွဲချင်းပြီးတဲ့လား....ဒါ​ကြောင့်​ငါ ရက်​ဆက်​မစားမ​သောက်​မနာမကျင်​ပဲစစ်​အနားမှာ​နေခွင့်​ရတာလား....
အခန်းထဲပြန်​လှည့်​ပြီး​ပြေးဝင်​တော့ ဘယ်​လိုမှဝင်​လို့မရ​တော့။ တစ်​ခုခုကာဆီးပြီး​ဆောင့်​တွန်းလွှတ်​လိုက်​သလို​နောက်​သို့ပြန်​ပြန်​၍ လဲကျ​နေ​တော့သည်​။
ဟင်​...ဘာလို့လဲ...ခုဏကပဲငါဝင်​ထွက်​လို့ရ​နေ​သေးတာကို...
အခါခါ​အ​ခေါက်​ခေါက်​ပြန်​ဝင်​ကြည့်​နေ​သော်​လဲ မရ။​နောက်​ဆုံး​တော့ တံခါးဝမှာတပ်​ထားတဲ့ တစ်​မျက်​နှာစာမှန်​ပေါက်​လေးမှ​နေ၍ အခန်းထဲကစစ်​ကိုကြည့်​ရသည်​။ စစ်​အနား​နေချင်​လွန်း၍ အပြင်​ကလူ​တွေကိုတစ်​ယောက်​ပြီးတစ်​ယောက်​လိုက်​အော်​ပြော​သော်​လည်း​သွေးအသံကိုဘယ်​သူမှမကြား​တော့။
အငိုမျက်​နှာ​တွေနှင့်​အ​မေတို့မိသားစုစစ်​ရဲ့ခဲအိုနှင့်​မကြီးတို့ရဲ့​နောက်​က​နေလိုက်​သွား​တော့​သွေးလဲ​ရော​ယောင်​ပြီးလိုက်​သွား​တော့သည်​။
​နောက်​ဆုံး​တော့ ပိတ်​ဖြူ ကြီးအုပ်​ထား​သောအ​လောင်းတစ်​လောင်းကိုမြင်​တွေ့လိုက်​ရတဲ့အချိန်​ဝယ်​
ဟင်​....အဲ့...အဲ့ဒါ ငါလား....ကြည့်​ဦး....အ​မေဖက်​ပြီးငို​နေပြီ....ကိုဟိန်း​ကောငြိမ်း​ကော...
တကယ့်​ကို ရုပ်​ပျက်​ဆင်းပျက်​ဖြစ်​နေ​သော​သွေး၏အသက်​မဲ့ကိုယ်​လေး။​ခြေ​ထောက်​တွေနှင့်​လက်​မောင်းတစ်​ဖက်​မှာလဲကျိုး​ကြေ​နေသည်​။ ဦး​ခေါင်းမှာလဲ မြင်​မ​ကောင်း​အောင်​ဖြစ်​နေပြီ။
"ဟီး...ငါ့သမီး​လေး.....ဘွဲ့ယူရ​တော့မှာကို....မသွားနဲ့ဆိုလဲသွားခဲ့တာ....ခု​တော့​သေပြီ"
"ရှင်​ပဲ ပြန်​လာရင်​အ​သေပဲဆို....ရှင့်​ကြောင့်​ကျမသမီးဖြစ်​ရတာ"
​အ​လောင်းစင်​နားသွားပြီး​မြေပြင်​ပေါ်ထိုင်​ချကာ ငိုချ​တော့သည်​။​ပြောလိုက်​တဲ့စကားတိုင်းကား ကြားရသူအဖို့​တော့ ရင်​နင့်​စရာ​ကောင်းလွန်းလှသည်​။
ဟုတ်​သားပဲ....​သွေး ဘွဲ့​တောင်​မယူခဲ့ရပါလား.....အဖြူ အစိမ်း​လေးနဲ့ဆံထုံး​လေးထုံးပြီး စင်​ပေါ်မှာဘွဲ့​လေးတစ်​ခု​တောင်​မယူခဲ့ရပါလား....
စကား​တွေ​ပြော​ပြောပြီး အကျယ်​ကြီးတက်​မတတ်​ငို​နေ​သော
အ​မေ့ကို အ​လောင်း​ဘေးမှ ငြိမ်းနှင့်​စစ်​အစ်​မတို့ တစ်ဖက်စီတွဲပြီး​လာဆွဲ​ခေါ်သွားသည်​။ သူတို့သည်​လဲမျက်​ရည်​များနှင့်​။
ဘုရား​ရေ...တကယ်​ပဲ ငါ​သေပြီလား...စစ်​နဲ့တကယ်​ကြီးဘဝခြားသွားပြီ​ပေါ့
မျက်​ဝန်းအိမ်​မှာ အရည်​ကြည်​တစ်​ချို့ ပြည့်​လျှံလာပြီး
ပါး​ပေါ်သို့တလိမ့်​လိမ့်​ကျဆင်းလာတဲ့မျက်​ရည်​တွေ​ကြောင့်​အမြင်​အာရုံ​တွေ​ပျောက်​ကွယ်​လာရ​တော့သည်​။
....
အ​ဝေးကြီးမှ ခရီးနှင်​လာရသလို ရင်​ထဲ​မော​နေသည်​။​လေးလံ​နေ​သောမျက်​ခွံကိုအတင်းဖွင့်​ကြည့်​တော့ စူးရှ​သောအလင်း​ရောင်​ကိုမခံနိုင်​။ ပြန်​ပြန်​မှိတ်​ကျသည်​။
အာ​ခေါင်​တွေ​ခြောက်​ကပ်​ပြီးအားအင်​မရှိနုံး​ပျော့​နေ​တော့ ပါးစပ်​ကလှုပ်​ရုံ​လေးအသံပြုလိုက်​သည်​။
"​ရေ...​ရေ​ပေး...ပါ"
လိုင်း​ပေါ်မှာ စစ်​တို့အ​ကြောင်းကို မိုးရည်​ချိုအား​ပြောပြရင်း စစ်​အသံကိုဝိုးတဝါးကြားမိသလိုရှ်​တာမို့ ကုတင်ေ​ပေါ်ကြည့်​တော့
"စစ်​...နိုးလာပြီလား...."
"​ရေ..."
"​ရေ...ရမယ်​...စစ်​...ခဏ​လေး​နော်​"
​ရေဆိုတာပီပီသသကြားရ​တော့မှစားပွဲ​ပေါ်က​ရေသန့်​ဘူးထဲမှ​ရေကိုဖန်​ခွက်​လေးထဲထည့်​ပြီး စစ်​ကိုခွံ့တိုက်​လိုက်​သည်​။
စစ်​က​ရေ​သောက်​ပြီး မျက်​စိကိုအားယူဖွင့်​ကာအလင်း​ရောင်​နှင့်​ကျင့်​သားရ​အောင်​ပိတ်​ချည်​ဖွင်​ချည်​လုပ်​နေသည်​။ ပြီး​တော့မှအခန်းထဲ​ဝေ့ဝဲကြည့်​ပြီး
"မ​ကော...မ​ကောဟင်​....မ ဘယ်​မှာလဲ..မကို​ခေါ်​ပေးကြပါ"
တိုးသက်​သက်​အသံ​လေးမှာ တုန်​ခါ​နေသည်​။ အက်​ကွဲ​ခြောက်​သွေ့​နေ​သော နှုတ်​ခမ်းတို့မှာတဆတ်​ဆတ်​တုန်​ရီ​နေသည်​။ ခမ်းအိမ့်​မှာ မျက်​နှာအပျက်​ပျက်​နှင့်​
"ခ...ခဏ​လေး​နော်​..စစ်​...ငါ ဆရာဝန်​သွား​ခေါ်ဦးမယ်​"
"မကိုအရင်​....​ခေါ်​ပေး...မကို​ခေါ်​ပေး"
မဟု တွင်​တွင်​ခေါ်ရင်း လူက​မောလာသည်​။ ခမ်းအိမ့်​က​တော့အပြင်​ပြေးထွက်​သွားသည်​။ ချက်​ချင်း မကြီးကအထဲ​ရောက်​လာကာ
"စစ်​က​လေး...သတိရလာပြီလား...ကံကြီး​ပေလို့ကွယ်​...မကြီး​နေ့တိုင်းဆု​တောင်း​ပေး​နေတာ...စစ်​မြန်​မြန်​နေ​ကောင်းလာဖို့"
မကြီးက အနည်းငယ်​ချောင်​ကျသွား​သောမျက်​နှာနှင့်​ညိုမဲ​နေ​သောမျက်​ကွင်းတို့​ကြောင့်​လှပ​နေတဲ့ရုပ်​ရည်​လေးကကွယ်​ပျောက်​နေသည်​။
"မ​ကော....မကြီး"
"ရှိ...ရှိပါတယ်​"
"မကို​ခေါ်​ပေး မနဲ့​တွေ့ချင်​တယ်​"
"​တွေ့ရမယ်​နော်​...ခု​တော့​နေ​ကောင်း​အောင်​နေဦး​နော်​...​ဟော ဆရာတို့လာပြီိ..."
စစ်​ဘာမှမ​ပြောရ​တော့ပဲ ဆရာဝန်​တွေ​မေးသမျှကိုသာ ဒိုင်​ခံပြီး​ဖြေ​နေရ​တော့သည်​။ တစ်​ချက်​တစ်​ချက်​စူး​အောင့်​လာတဲ့ရင်​ဘတ်​ကိုဖိထားရင်းနဲ့​ပေါ့။​မောသွားလိုက်​အိပ်​ပျော်​သွားလိုက်​နဲ့​ဆေးရုံမှာပဲ​သောင်​တင်​နေ​တော့သည်​။​နေ့စဉ်​တစ်​ယောက်​ပြီးတစ်​ယောက်​လူနာသတင်း​မေးလာ​တော့လည်း မ တစ်​ယောက်​တော့ပါမလာခဲ့။ အဲ့​နေ့ပြီးတာနဲ့ မကသူ့အိမ်​တန်းပြန်​သွားတာလား။
ဘယ်​သူ့​မေး​မေး မ အ​ကြောင်း​မေးတာနဲ့မျက်​နှာလွှဲသွားကြသည်​။
ဒီ​နေ့ နန်းတစ်​ယောက်​တည်း အခန်းထဲရှိ​နေ​တော့မှ
"နန်း...နင်​တို့ ငါ့ကိုတစ်​ခုခုများဖုံးထားသလား"
"ဟင်​...ဘာ...ဘာကိုလဲ"
လိ​မ္မော်​သီးစိပ်​တွေကို စစ်​အတွက်​ပန်းကန်​ထဲနွှာ​ထည့်​ပေး​နေသည့်​နန်းလက်​တွေသိသိသာသာတုန်​ခါသွားမှု​ကြောင့်​ပန်းကန်​ထဲမှခက်​ရင်းပင်​အောက်​သို့​ချော်​ကျသွား​တော့သည်​။ အပြုအမူ​ပေါ်လာတာနဲ့တစ်​ခုခုဆိုတာစစ်​သိလိုက်​ပြီ။
"နန်း...ငါ့ကို မလိမ်​မညာပဲ​ဖြေစမ်းပါ....မ​ကောဟင်​....မ ဘယ်​မှာလဲ"
"ဟို...မ...မ​သွေးက"
နန်း.မ​ဖြေချင်​ဖြေချင်​ဖြစ်​နေ​တော့ နန်းလက်​ကိုအားနဲ့ဆုပ်​ကိုင်​လိုက်​သည်​။ လက်​မောင်းမှာအပ်​ထိုးပြီးသွင်းထားတဲ့​ဆေးပိုက်​ထဲဝယ်​လက်​မောင်းမှ​သွေးအနည်းငယ်​ရော​နေ​လေပြီမို့ နန်းက​ကြောက်​လန့်​တကြား​ထပြီး​နောက်​ဆုတ်​ရင်း
"​ဖြေ​လေ...မ ပြန်သွားတာလား"
"ဟုတ်​...ဟုတ်​...သူ့မိသားစုပြန်​...ပြန်​ခေါ်သွားကြပြီ"
"ဘာ...မက...ငါ​မေ့​နေတာ​တောင်​လာမကြည့်​ပဲပြန်​သွားတယ်​တဲ့လား"
မှိုင်​ကျသွားတဲ့ စစ်​ကြောင့်​နန်းကအလိုက်​တသိအပြင်​ထွက်​သွားသည်​။
​ဆေးရုံမှာ​နေတာ​ခြောက်​ရက်​မြောက်​နေ့​ရောက်​တော့ လူလဲကျန်းကျန်းမာမာဖြစ်​လာသည်​။​ဆေးရုံကမနက်​ဖြန်​ဆို ဆင်းရ​တော့မည်​။ မကိုသိပ်​တွေ့ချင်​နေသည်​။
စစ်​ပဲခုလိုဖြစ်​သွားပြီး မက​ကောဘာမှမဖြစ်​ဘူးတဲ့လား။ တစ်​ခုခုဖြစ်​သွားတာ​တောင်​သူ့အိမ်​ကလာ​ခေါ်တာနဲ့​ကြောက်​ပြီး ချက်​ချင်းလိုက်​ပြန်​သွားခဲ့သည်​လား။
မ တစ်​ယောက်​တော့ သူ့အိမ်​ပြန်​ရောက်​တာနဲ့အ​ခြေအ​နေ​ကောင်းမည်​မဟုတ်​။​ဆေးရုံကဆင်းပြီးမ ဆီလိုက်​သွားဖို့ စစ်​ဆုံးဖြတ်​ထားသည်​လေ။
နဂိုအားနည်းတဲ့စစ်​ကျန်းမာ​ရေး​ကြောင့်​သာ ခုလိုကြာရှည်​ကုတင်​ပေါ်လှဲ​နေရတာ။ အားရှိမှခရီးထွက်​နိုင်​မည်​မို့ဝင်​သ​လောက်​စားပြီး အိပ်​ပျော်​ရန်​ကြိုးစားလိုက်​သည်​။ ခဏ​မှေးကနဲဖြစ်​သွားစဉ်​ဘေးနားမှစကားသံတိုးတိုး​ကြောင့်​နိုးလာရသည်​။ ခမ်းအိမ့်​အသံမို့ အိပ်​ပျော်​နေသ​ယောင်​လုပ်​ပြီး နား​ထောင်​နေလိုက်​သည်​။
"အင်း...စစ်​က​တော့ မနက်​ဖြန်​ဆေးရုံဆင်းရပြီ...မိုးရ"
ဪ...မိုးနဲ့​ပြော​နေသကို။ မိုးဖက်​က အသံ​တော့မကြားရ။
"ဟုတ်​တယ်​...နိုးလာပြီးချင်း မ​ကော ဆိုပြီးအရင်​မေးတာတဲ့....ငါတို့ကိုလဲ​မေးတယ်​...လူ​တွေ့တိုင်း​မေး​နေတာ"
"အင်းဆို...ငါ​တို့မျက်​စိ​ရှေ့တင်​ဖြစ်​တာဆို​တော့ခုထိမျက်​စိထဲကမထွက်​ဘူးဟယ်​...ကားကလဲအဲ့နား​ရောက်​မှအရှိန်​ထိန်းမရ​တော့တာ...ငါတို့​တောင်​ရပ်​လိုက်​ခင်​လို့ပါဆို....
သူက မကို​ခေါ်​ပေးလို့​ပြောလိုက်​တာနဲ့ ငါ့ရင်​တွေ​သေမလိုနာကျင်​ရတယ်​ဟယ်​...အဲ့​နေ့ကဆိုသူတို့အတွဲ​လေးသိပ်​ချစ်​စရာ​ကောင်း​နေကြတာ"
ခမ်းအိမ့်​စကားတို့ကို ဆက်​နားမ​ထောင်​နိုင်​တော့ပြီ။ သူ့စကားများထဲမှာ မ​ကောင်းတဲ့အရိပ်​အ​ငွေ့​တွေပါလာသလိုလိုရှိ​နေတာမို့ စစ်​ဆက်​ပြီးမအိပ်​နေချင်​တော့။
"အဟမ်း...ခမ်းအိမ့်​..."
"ဟင်​စစ်​....နိုး​နေတာလား"
"ခုမှနိုးတာ...ငါ​အချိုရည်​သောက်​ချင်​တယ်​သွားဝယ်​ပေး​လေ"
"ဒီမှာရှိတယ်​လေ...စစ်​ငါတိုက်​မယ်​နော်​...."
ဖုန်းကိုချက်​ချင်းချပြီး​ဖျော်​ရည်​တိုက်​မည်​ပြင်​တော့
"ငါ ကျွဲရိုင်း​သောက်​ချင်​တာ အာ့ သွားဝယ်​ပေး...ပြီးသီချင်းတစ်​ပုဒ်​ဖွင့်​ခဲ့​ပေး​လေ​နော်​"
"အင်းပါ ဘာသီချင်းနား​ထောင်​ချင်​လဲ"
"ရတယ်​ဘာဖြစ်​ဖြစ်​ဖွင့်​ခဲ့"
ဖုန်းကို​လော့ဖြည်​နေတာကို စစ်​မသိမသာအကဲခတ်​ပြီး မှတ်​ထားလိုက်​သည်​။
သီချင်းတစ်​ပုဒ်​ဖွင့်​ပေးပြီး အပြင်​ထွက်​သွား​တော့ ချက်​ချင်းစစ်​ကသူ့ဖုန်းကိုယူပြီး လိုင်းဖွင့်​လိုက်​သည်​။ လိုင်း​ပေါ်မှာ မိုးရည်​ချိုရှိ​နေသည်​။
​သွေး ဆုံးသွားတာ စစ်​မသိ​သေးဘူး​ပေါ့
မက်​ဆင်​ဂျာမှာ ဝင်​လာ​သောစာတ​စောင်​ကြောင့်​စစ်​ကမ္ဘာကြီးချာလပတ်​ရမ်းခါသွား​တော့သည်​။
သတင်း​တွေထဲ ခပ်​မြန်​မြန်​မွှေ​နှောက်​ရှာ​ဖွေကြည့်​တော့
မျက်​နှာဖျက်​ထား​သော ဓာတ်​ပုံ​တွေနဲ့အတူ ရက်​စွဲက
ဒီဇင်​ဘာ ဆယ့်​ခုနှစ်​ရက်​ည​နေသုံးနာရီ....
​သွေးအိုင်​ကြားထဲမှာ လဲကျ​နေ​သောမိန်းက​လေးနှစ်​ဦး၊ တစ်​ဦးက မ တစ်​ဦးက စစ်​ဆိုတာကို အဝတ်အစား​တွေ မြင်​တည်းကသိလိုက်ရသည်​။ မ လက်​ပေါ်မှာစစ်​ခေါင်း​လေးတင်​လျက်​သား။ဆိုင်​ကယ်​ဦးထုပ်​ကွဲ​ကြေ​နေသည်​မှာအစိပ်​စိပ်​အမွှာမွှာ။ ဆိုင်​ကယ်​ကလဲကားဘီး​အောက်​မှာရစရာမရှိ​အောင်​ပျက်​စီး​နေသည်​။
​နေရာတွင်​ပွဲချင်းပြီး​သေဆုံးသွား​သော​ကောင်​မ​လေးဆိုတဲ့လူနာထမ်းစင်​ပေါ်ဝယ်​အဝတ်​ဖြူ စဖုံးလျက်​ကြားမှ​သွေး​ပေလျှက်​ရှိ​သောလက်​ဖြူ ဖြူ တစ်​ဖက်​။
အဖြူ​ရောင်​လက်​စွပ်​လှလှ​လေးကားအနီ​ရောင်​အရည်​တို့ဖြင့်​လက်​ခလယ်​နေရာမှာ ဝတ်​ဆင်​လျှက်​သား။
ကြည့်​နေရင်း ရင်​ထဲတလှပ်​လှပ်​ဖြစ်​ကာ နှလုံးမှာ မခံမရပ်​နိုင်​အောင်​စူး​အောင့်​လာ​တော့သည်​။ ရင်​ဘတ်​ကိုဖိပြီးအသက်​ကိုမနည်းလုရှူ ရ​တော့သည်​။ သိပ်​မကြာလိုက်​ပဲအ​မှောင်​ထုထဲ​ဇောက်​ထိုးမိုး​မျှော်​ကျ​ရောက်​သွား​တော့သည်​။
....
"ခမ်းလဲ ဘယ်​လို​ပြောရမှန်းမသိ​တော့ဘူးမကြီိးရယ်​..သူရုတ်​တရက်​ကြီးနှလုံး​ဖောက်​လာတာဖြစ်​မယ်​"
"အမှန်​ဆို မ​နေ့တည်းက​ဆေးရုံကဆင်းဖို့သတ်​မှတ်​ပြီးသားကို..ခု​တော့ဖြင့်​ဘယ်​လိုဖြစ်​သွားပြန်​တာလဲ"
"အဲ့​နေ့က ကျွဲရိုင်းအချိုရည်​သောက်​ချင်​လို့ဆိုပြီး​အောက်​ဆင်းဝယ်​ခိုင်းတာ....ဝယ်​ပြီးမြန်​မြန်​ပြန်​တက်​လာ​တော့ အခန်းထဲမှာဆရာဝန်​တွေအလုပ်​ရှုပ်​နေကြပြီ"
"ခက်​တော့တာပါပဲကွယ်​...."
တလိမ့်​လိမ့်​ဆင်းလာတတ်​တဲ့မျက်​ရည်​တိူ့သည်​လဲ ခမ်း​ခြောက်​ကုန်​ပြီ။ စစ်​အတွက်​လဲရင်​ထိပ်​အောင်​ငိုခဲ့ရသည်​။ ထို့အတူ​သွေးအတွက်​ကိုလဲ တစ်​ဖက်​မိသားစုအား ကိုယ်​ချင်းစာပြီးထပ်​တူခံစား ငို​ကြွေးခဲ့ရသည်​။
အ​မေ​တော့ အိမ်​အ​ပေါ်ထပ်​ဘုရားစင်​ရှေ့ကကို မခွာ​တော့။​ယောက်ျားဖြစ်​သူမှာလဲ​ဆေးရုံအတွက်​ထမင်းဟင်းပြင်​ဆင်​ရ အလုပ်​ထဲ​ပြေးရ က​လေး​တွေကိုပြုစုရ၊ သည်​ကြားထဲ​သွေးဆို​သော​ကောင်​မ​လေးရဲ့​နောက်​ဆုံးခရီးကို သူကပဲဦး​ဆောင်​ပြီးအစစအရာရာ လိုက်​ကူညီ​ပေးလိုက်​ရ​တော့ အကုန်​လုံးလည်းပဲအိပ်​ယာထဲမလဲရုံတမယ်​။
စိတ်​ကောကိုယ်​ပါနွမ်း​ကြေသ​လောက်​ရှိ​နေပါပြီ။ စစ်​အ​ပေါ်ဝယ်​
သူငယ်​ချင်း​ကောင်းပီသလွန်းတဲ့ အရင်​ကအမြင်​မကြည်​ခဲ့တဲ့ ခမ်းအိမ့်​ကိုလဲ​ကျေးဇူးတင်​အားနာလွန်း​နေပြီ။ နန်းအိမ်​ကိုလဲအားနာ​နေပြီ။
ခုလဲစစ်​အ​ခြေအ​နေက​တော့ အရင်​ကထက်​ပိုဆိုးသွားပြီ။ အသက်​ရှူနှုန်း​တွေကလဲ​နှေးသွားလိုက်​မြန်​လာလိုက်​နဲ့။