Cztery dziewczyny stały przed szkołą. Elena nosiła szalik, który Lyanna uprzejmie pozwoliła jej pożyczyć na kilka dni, widząc, że te, które znalazła w swojej szafie są "nie w stylu" cytowane przez Caroline Forbes, aby ukryć ślady ugryzień, które otrzymała od Stefana.
Miodowy głos Caroline odezwał się pierwszy. — Dobra, więc noc psikusów była niewypałem. Ale akceptujemy to i idziemy dalej.
Bonnie spojrzała na nią. — Masz rację. Chodzi mi o to, dlaczego mam dopuszczać do siebie fakt, że jakiś hybrydowy dupek miał czelność porwać moją jedyną i niepowtarzalną dziewczynę? — prychnęła, krzyżując swoje ramiona na piersi.
— Dlaczego miałabym pozwolić, aby fakt, że członek mojej dalekiej rodziny próbuje się ze mną pogodzić i bez końca ze mnie drwi? — Lyanna zapytała głośno, myśląc nienawistne rzeczy o Hybrydzie. — I fakt, że to on jest odpowiedzialny za przemianę mojego najlepszego przyjaciela w rozpruwacza.
— Tak! I dlaczego miałabym pozwolić, aby fakt, że mój chłopak został zamieniony w hybrydę, zepsuł ten wspaniały dzień? — Caroline stwierdziła z lekką irytacją.
Elena wpatrywała się prosto przed siebie ze smutnym wyrazem twarzy. — Dzisiaj jest nasza rocznica. Technicznie rzecz biorąc, Stefan i ja poznaliśmy się pierwszego dnia szkoły w zeszłym roku.
Caroline zerknęła na nią ze zmarszczką na ustach. — Okej, wygrałaś.
— Nie wiedziałam, że to jakiś konkurs — zapytała Elena z rozbawionym spojrzeniem. Lyanna zachichotała. — Czy powinnam podnieść kartę atutową? — zadrwiła, dziewczyny wybuchły śmiechem, a po minucie lub dwóch uspokoiły się
— Bycie wydziedziczonym to nadal coś?
— Nigdy tak naprawdę nie zostałam wydziedziczona, wydaje mi się, że ludzie po prostu etykietowali to tak, jak jest — Lyanna wzruszyła ramionami.
— Teraz, kiedy się pozbierałyśmy. Wejdźmy do tej szkoły i pokażmy im, że w tym roku nie damy się nabrać na żadne gówno — Lyanna chwyciła Bonnie za rękę. Ich dwójka już wystarczająco dużo zniosło przez ostatnie kilka miesięcy. Nadszedł czas, aby ten rok i następne spędziły rzeczywiście razem.
