Forced 12

1K 22 0
                                    


He gently tend my wound. This is the first time seeing him so gentle and caring to me. See, he is kind in his own way, you just need a lot of patience.

"There, it's okay now" he said after wraping my pricked hand with a band aid.

Ngumiti ako sa kaniya. "S-salamat" pasalamat ko.

"I never know you like roses very much. You complete ignore us earlier" saad niya.

Masyadong malapit ang mukha niya sa akin kaya medyo naiilang ako sa paraan ng pagtitig. Kulang nalang higupin niya ako.

"I wasn't fond of roses until this morning. They looked beautiful" I answered.

Tumango siya sa sinabi ko.

"Well, I should start giving you roses then" wika niya na para bang siya lang ang tao sa paligid. He is even grinning right now.

Napakadali lang niyang kalimutan ang nangyari kagabi na para bang wala lang iyon sa kanila. I can't still forget that I was no one in my own house. He completely lock me away from his friends reach.

Just like what I said, I don't want to be stress out kahit sobrang nakakastress. First, the engrave name of Molly in box I saw in his room. Second, when he locked me inside his room becuase his friends were here. So, ano pa kaya ang susunod na mangyayari? sasampalin na ba niya ako ng katotohanan na hindi niya talaga ako kayang mahalin o hindi niya matatanggap ang batang sinapupunan ko. Kahit alin sa dalawa, mas masakit pero mas masakit ang pangalawa. Hindi lubos maisip na ang isang tulad ko na galing sa pamilyang buo at nagpapaulan ng pagmamahal at aruga ay hindi mararanasan ng anak ko.

Mahigpit kong kinuyom ang kamao ko sa naisip na mapait na kakahinatnan niya. You can nerver have the best of both worlds.

"How was your check up yesterday? I called Marley and she said you will be the one who will tell me the results. She even cussed at me" kunot-noo niyang saad bigla.

Bigla akong nahirapang lumunok sa tanong niya. I thought hindi na niya iyon tatanongin but is this the right time? bakit parang ayaw ko pa? natatakot ako sa desisyon niya.

"Nothing alarming. It is normal to eat a lot especially if you hadn't eaten that much" I lied.

Kumunot ang noo niya sa sinabi ko. He looks like he didn't believe what I said. I am really not good in lying. Napayuko nalang ako para iwasan ang mapang-usig niyang tingin.

"Really? because as far as I know I fed you enough here" kontra niya.

"Don't worry about it. Marley gave me vitamins and she said to avoid stress, epekto din daw iyon" I continued with my lies.

Guilt crept through his eyes kaya agad akong napaiwas ng tingin while biting my lip. Iniwas niya ang tingin niya sa akin. He is too guilty to face me directly. Kung dati tinatago ko nalang ang mga nararanasan kong sakit, ngayon gusto ko nang ipakita sa kaniya. He confused me a lot these days. Hindi ko alam kung alin doon sa pinapakita niya ang paniniwalaan ko.

"Uhm... akyat na ako.. salamat sa paggamot ng sugat ko" paalam ko sa kaniya saka tumayo.

He nodded his head slowly. Hindi na ako nag-atubi pang magsalita. Tumalikod nalang ako tsaka umalis.

I'm supposed to go out today but after I took a bath, I got sleepy. I just wanted to take a snap but it turned out to be a long sleep.

Pagkagising ko agad na parang hinahalukay ang tyan ko. I quickly climb down from the bed to run inside the bathroom. Doon, nagsuka ako. Nagmumog at naghilamos ako pagkatapos. Is this it?

Tahimik ang buong bahay pagkababa ko ng hagdan. Inisip ko nalang na pumasok sa trabaho si River.

"Oh iha, gising kana pala. Iinitin ko nalang ang pagkain mo" Manang told me when she saw me.

Forced to be with youTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon