Forced to be with you

Forced 14

Pagmulat ko nang mata, puting kisame at dingding ang bumungad agad sa akin. Mapungay-pungay kong nilibot ang tingin ko sa buong paligid hanggang mapahinto ako sa lalakeng nasandig sa pader malapit sa pinto. Ang mga braso niya ay nakakrus, ganun din  ang mga binti niya. Nakayuko siya na para bang nag-iisip ng mabigat.

He jerked up when the door suddenly opens. Two people wearing the same white coat with a pen clipped in their pocket entered our room. One is doctor Cyrus and the other is Marley.

Marley immediately went to me with all worriedness in her eyes. Napaiwas ako ng tingin sa kaniya dahil alam kong binilinan na niya akong mag-ingat lalo na maselan ang pagbubuntis ko.

"How is my wife's condition?"

Napabaling ako sa gawin ni River na halos sakalin na niya sa talim ng titig ang doctor na kaharap niya.

Tinubuan ako bigla ng kaba ng tapunan ako ng malungkot na mata ni doctor Cyrus. I saw him sigh which makes me more anxious. Marley held my hand suddenly. Dumaloy ang luhang pigil na pigil ko. Sa paraan palang nanghaplos ni Marley sa kamay ko at pagyuko niya palihis sa tingin ko ibig sabihin hindi magandang balita ang dala nila sa akin.

"Cley...."

"No... Marley.. Tell me my baby is still inside my womb right" nagmamakaawa kong tanong sa kaniya ma sabihin na tama ako at mali ang iniisip ko sa mga ipinapakita nila.

Unti-unting bumibigat ang dibdib ko nang mapaiwas siya ng tingin sa akin. She is still holding my hand tightly and I saw her in tears now.

"Care the explain me what is going on?! what do you mean baby?!" dumagundong ang malakas na boses ni River sa buong kwarto.

"I am sorry to inform you that the baby didn't survive. It was too late already when you arrived in here. You lost too much blood" anunsyo sa akin ng doctor. "Excuse me" paalam niya sa amin.

Nang makumpirma mula sa doctor ang balitang ayaw kong tanggapin ay parang binagsakan ako ng langit at lupa. He or she was the only thing I have right now pero nawala pa siya. Nawala siya...

Marley pulls me to hug me. Rumagasa ang masaganang luha sa aking mukha. Hindi ko matanggap na wala ang dahilan na makakagpapasaya sa akin. Paano na ang pangarap ko sa kaniya? Paano na yung mga gusto kong iparanas sa kaniya. I feel so empty and anguish.

"My wife was pregnant and I didn't even know?" I heard him say. "Did you know that you're pregnant?!" baling niya sakin.

Umiyak nalang ako imbes na sagutin siya. Wala akong lakas makipag-usap ngayon. Para akong namadhid sa pagkawala ng anak ko. I blame myself for what happened. Kung sanang di ako nagpadala sa emosyon ko, di sana–buhay pa siya.

"FUCK!" malutong na mura niya sabay sipa sa upuang nasa tabi niya.

Naalarma ako bigla nang suntukin niya ang pader. I saw red stain left on the white wall after he punched it. I want to come to him and hug hum but I was too hurt from what we lost.

"River hindi makakatulong yung pagwawala mo!" sermom sa kaniya ni Marley patapos akong pakawalan sa yakap niya.

Kitang-kitang ko ang pangngangalit ng ngipin niya nang lingunin niya si Marley. Matalim pa sa kutsilyo niyang tinitignan ang katabi ko.

"I asked you yesterday about my wife's condition. You answered me everything was normal. Then you're telling me now that I am not helping?! Putang-ina nawalan ako ng anak nang hindi ko nalaman! pinagmukha niyo akong tanga!" galit na galit na sigaw niya sa kausap.

Nanginig ang buong kalamnan ko sa lakas ng boses niya. Kitang-kita ko ang paglabas ng mga ugat niya sa leeg habang sumisigaw. Nanginginig narin ang labi ko sa labis na pag-iyak sa nakikitang sakit na nararamdaman naming dalawa.