Merhaba sevgili okurlarım!
Burayı, sizi, yazmayı ne kadar çok özledim anlatamam. Sonunda LYS dönemi bitti. Ve ilk nefesimi burada aldım!
Umarım bu bölümü beğenirsiniz. Yorumlarınızı, düşüncelerinizi bekliyorum. İyi ki varsınız!
Multimedia: Emmylou Harris - A Love That Will Never Grow Old
-----------------------------------------------------------
Aklıma geldikçe hala gülüyorum. Bir poşet çikolatayı nasıl yemiştik o gün? Midemiz ağrımıştı ama Özünle defalarca gülmüştük bu halimize.
Bu günümüzün ardından yaklaşık iki hafta geçmişti. Bu zaman zarfı içinde Whatsapp'tan konuşuyorduk. O da gülüyordu bir sürü çikolata yememize. "Nasıl yedik?" diye sorup gülümsüyordu.
Bu iki haftalık süreçte derslerimi biraz aksatmıştım. Dersi derste dinliyordum sadece. Tekrar yapamamıştım. Nedeni sürekli Özün'le konuşma isteği idi. Ona alışmıştım, sevmeye de çalışıyordum. Konuşurken ağzım açık bakıyordum ekrana. Her yazıyor... ibaresi çıktıktan ekrandan gözlerimi ayıramıyordum. Fazla bekletmemek için hızlı yazmaya çalışıyor, sürekli bir iki harfi eksik ya da yanlış yazıyordum. O da aynı şekilde yapıyordu. Gece yatarken iyi geceler dedikten sonra hep son görülmesini kontrol ediyordum."Acaba benden sonra girmiş mi?" diye. Kısa süreli şizofrene bağlamıştım. Belki de bu şizofrenlik aşka dönüşüyordu kim bilir?
Özünle geçen zamanım bir buçuk ayı bulmuştu. Zaman ne çabuk geçiyor, akıp gidiyordu resmen. 9. sınıfımda bitiyordu neredeyse. Çok bir şey kalmamıştı şunun şurasında. Bu yüzden aksattığım derslerimin telafisini yapmalıydım. Ama şuan Özün'le konuşurken hiç içimden gelmiyordu.
Whatsapp'taki mavi tik sayesinde mesajımı gördüğünü anlayabiliyor, yazmassa eğer kızabiliyordum. Onunla konuşmak bana iyi geliyordu. Hiçbir şekilde kötü konular açmıyordu. Buda beni ona bir adım daha yakınlaştırıyordu.
Telefonumdan gelen mesaj sesiyle uyanmıştım ve daha da uyuyamamıştım. Özünden gelmişti mesaj. Heyecanla telefonumu elime aldım ve Whatsapp logosuna tıkladım.
ÖZÜN:
"Günaydın Müziğim."
diye gelen sevgi dolu bir mesaj. İkimiz içinde müzik hayatımızda en ön planda bir şeydi. Özün'ü müzik kadar sevmiyordum mesela ben ama o bana "müziğim" demişti.
"Günaydın Özün Bey."
diye ciddili bir mesaj yollamıştım. Evet biraz odunumsu davrandım. Ama zamanla her şey olacaktı buna eminim.
ÖZÜN:
"Özün Bey? Hahaha :) Ne yapıyorsun?"
Niyetimi bildiği için "Özün Bey" dememe gülmüştü. Kötü bir amaçla söylemediğimi biliyordu. Onu güldürdüğüm için kendim de mutlu oluyordum. Hayatımda artık bir "Gülümsetenim." vardı.
"Kalktım yatağımı falan topladım. Sen ne yapıyorsun? :)"
diye yaptıklarımı anlattım. Araya sıkıştırdığım gülücük biraz şeytansı bir gülücüğe benziyordu ama ben hiçbir gülücüğe alışamamıştım.
Özün mesajımı görmüştü ve cevap yazmamıştı. Ekrana somurtarak bakmaya başlarken "Özün arıyor..." ibaresi çıkmıştı. Arama tuşuna basarak aramasını cevapladım.
"Alo Özün?"
"Alo Özün?" diye kıkırdamalı bir ses tonuyla cevap vermişti. Bunu duyunca beni de bir kıkırdama almıştı.
