Bir insanın söylemediği ya da söyleyemediği şeyleri dışarıya yansıtma şekli elindeki tuttuğu kalemden geçer. Dilinin söyleyemediği sözleri, zehirleri bir kalemin ucundan döküverirsin. Belki fazla kırıcı olursun ama sen zaten mahvolmuş bir şekildesin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dayanamam senin gözünden akan tek bir yaşa. Yenilirim tüm benliğimle karşında. Zaten dayanacak gücü kendimde bulamıyorum bir de sen mahvediyor, sonumu yazıyorsun. Ellerini kirletmeye bile değmeyecek olan bana, değersiz bana yazıyorsun. Kendimi senin karşında çaresiz hissediyorum. Senin için herkesi karşıma alacak gücü kendimde buluyorken, karşına geçince yeniliyorum. Bir tek sana bir tek sana yeniliyorum sevgilim.
Sürekli düşünüyorum. Seni, beni ve bizi... Nasıl olurduk onun hayalini kuruyorum mesala. İlk buluşmamızı, ilk elimi tutuşunu, ilk beni öpüşünü... İnsan yaşamadığı şeylere özlem duyar mı hiç? Ben duyuyorum seninle yaşayamadıklarıma, yaşamak istediklerime, sana öyle özlem duyuyorum ki kalbim acıyor. Ben sana bu kadar tutuklu hâldeyken, senin beni görmezden gelmen acıtıyor. Ama olsun, ben yine gülümserim etrafımdaki insanlara. Onlar da sorgulamazlar o gülümsemenin altındaki yatan acıları. Ya inanır ya da inanmış gibi yaparlar ama eninde sonunda geçip giderler.
