Bir insanın söylemediği ya da söyleyemediği şeyleri dışarıya yansıtma şekli elindeki tuttuğu kalemden geçer. Dilinin söyleyemediği sözleri, zehirleri bir kalemin ucundan döküverirsin. Belki fazla kırıcı olursun ama sen zaten mahvolmuş bir şekildesin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes almak eskisi kadar acı vermiyor sevgilim. Alışıyorum artık ardında bıraktığın acılara. Bazen zorlanıyorum, düşüyorum, kalkıyorum ama yılmıyorum, tıpkı senin istediğin gibi. Mutlu musun diye soracak olursan eğer, cevabım yıllardır olduğu gibi değişmeyecek. Değilim hem de hiç değilim sevgilim. Bütün güzellikler seninle varolmuşken nasıl mutlu olabilirim ki? Her şeyi seninle yaşamış, öğrenmişken ben nasıl mutlu olabilirim? Söylesene, ben senin gülüşünde hayat bulmuşken nasıl tekrardan bu hayata gülebilirim? Alışıyorum diyorum bir de, kendimi kandırmaktan başka bir şey yaptığım yok. Ne alıştım ne de sensizliğin acısı dindi. Her şey ilk gün ki gibi aynı. Ama sen sakın üzülme, elbet alışacağım bununla yaşamayı. Sadece yokluğun yoruyor beni. Özlem her geçen gün yiyip bitiriyor bedenimi. Sevgilim, sevdiğim adam, özledim her bir saç telini okşamayı, gözlerinin içine bakmayı, kirpiklerini saymayı, kollarının arasına kıvrılıp yatmayı, beni sevmeni çok özledim.
