After For His Kindness (Shattered Pieces Series #2)

Chapter 40

Trigger warning: death

-

I only wished for us to talk, I wished for him to tell me all his sorrows but all he left me with is the choice of letting him go. Pahinga lang daw pero hanggang kailan? Will I be able to embrace him to feel his warmth? Will I be able to kiss him to ease the pain away?

He wished for us to take a break. It was hard. Para akong nanlulumo dahil sa bawat sulok ng kwarto at utak ko, siya ang naka-ukit.

Ang daya daya ni Xywon. Sa isang iglap lang biglang naging ganito.

Sana pag handa na siya ulit, pwede pa.

Madami naman akong dahilan para bumangon pero siya 'yung may napakalaking porsyento. Sa kaniya ako kumukuha ng lakas ng loob. He made me genuinely happy and made me realize that I was not after for his kindness. I won't pursue him until then if I did it for kindness.

May nadagdag nga sa rason ko para magpatuloy pero may malaki namang nabawas.

When Hesha; Hera's baby, came out and finally saw the beautiful yet cruel world, I cried. I am not the one who gave birth to her but I was the happiest. She's a ray of sunshine in our home. She became a distraction. She helps me to cope up.

Siguro hindi lang ang pagiging masaya ko para sa kaniya ang naramdaman ko noong nakita ko si Hesha. It was mixed with bitterness. Mapait na mapait. Pati kay Hesha naalala ko si Xy. Xy also helped Hera when she's still pregnant kaya kahit sa bata ay naalala ko siya.

We were busy focusing on Hesha and everyone seems to forget that I just came out from a break up. Mas gusto ko 'yun. Yung tipong wala sa akin ang atensyon kasi pag tinanong ako, alam na ako ang may kasalanan.

Hiniling ko na sana hindi na muna ako pakialamanan ni Sharity dahil alam ko naman na sa sarili ko ang mali ko pero hindi pa rin nangyari 'yun.

"'Yan na nga ba ang sinasabi ko! Ikaw nalang talaga ang hindi nakakasense noon, Sierra Jem! At ngayon ang manhid manhid mo pa rin." Sharity exclaimed.

I don't totally understand what she wanted to say but I think it is about me and Quio again.

Nung nasa tabi ko siya hindi ko naman ramdam 'yung bigat ng pagod, ngayong wala siya sa tabi ko, ngayon ko lang naramdaman 'yung bigat ng pagkapagod kaya ayoko ring makinig muna kay Sharity. Masyado pang sarado ang utak ko. Wala pang isang linggo simula nung nagka-usap kami ni Xy kaya ang sakit sakit pa rin talaga.

"Awat muna, Sha. Not now." Pigil ni Rorry sa kaniya pero kilala ko siya, hindi siya titigil hangga't hindi niya nasasabi ang gusto niyang sabihin.

"Ang tanga tanga kasi niyang kaibigan mo. Ikaw nga, Jem, sabihin mo sa akin. Did you even say sorry?"

Kailangan ko ba talagang humingi ng tawad? Ako ang naiwan, kailangan ako pa ang magpakababa?

"Bakit? Hindi naman ako 'yung humingi na maghiwalay kami?" medyo mataas kong usal. Pilit kong pinipigilan ang sarili ko dahil alam kong wala siyang alam kaya niya nasasabi 'to ngayon and I will not blame her for knowing nothing since she was not part of our relationship.

Hinayaan ko lang si Sharity na magbunganga sa harap ko kasi kahit na anong sabihin ko, alam ko sa huli na tama ang mga sinasabi niya. She wants me to open my eyes but I can't, for now.

Yung huling punta ko sa hospital, masaya pa ako kahit na nahihirapan pa pero hindi ko aakalaing ang pagtapak ko ngayon ang pinakamasakit sa lahat.

Halos sabay sabay ang lahat. My Ate Windy died and seeing her on her deathbed makes me want to lose hope. Watching her crying as she talks to Waige makes my heart break even more.