Ben asla evlenmem demiştim diye sesimi yükseltmeden edemiyorum. Bir hastane odasında bu şekilde görmeyi istemediğim tek kişinin burnumun dibinde olmasına içerliyorum. Yakışıklı erkeklerden nefret ederim mottoma ters bu hareketim canımı o kadar sıkıy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Not: Bir şeyi çok merak ettiğim için sizinle paylaşmak istiyorum. Milyon tane okuyucum yok bende farkındayım ki okuyan 1 kişi bile olunca ne kadar sevindiğimi bilen bilir. Yine de hiç mi beğenilmiyor diye bir yanılgıya düşüyorum. Sizce 1 oy bile fazla mı? Kendimi açım ama param yok diyen Ömercik gibi hissettim dhdjjd
İyi okumalarrr...
Metehan Mertoğlu ile bir gün geçirmek , dudağımın kenarına kondurulan habersiz öpücük...
Metehan ile kapalı bir ortamda kalmak, öpücük...
Metehanla zaman geçirmek, Metehanın dudakları...
Kapıldığım olaylar silsilesinden Metehanın dudaklarına kitlenen gözlerimi kapatarak bir süreliğine uzaklaşıyorum.
Kafam karışıyor, gördüğüm anıların etkisindeyim. Metehan beni öpüyor, aşkımdan ölecek gibi yalvararak benden bir gün istiyor, anılarımda babam bir kadının kolundan tutuyor, sürüklüyor ama bu belki de Zeynep yengenin yalanlarından biri...
Göz kapaklarımı aralıyorum Metehan yine yaşadığım karmaşanın farkında biraz geri çekilerek kokusunu da beraberinde uzaklaştırıyor.
Kime ya da neye inanacağımı şaşırmış durumdayım. Biri karşıma çıkıp unuttuğum her şeyi tek tek anlatsa da kurtulsam şu karmaşadan istiyorum.
Sanki hiç bayılmamışım gibi dinç bir şekilde olduğum yerden ayaklanıyorum.
Bir duş almak istiyorum. Kıyafetlerim nerede biliyor musun?
Metehan kalacak mısın diye tekrar sormuyor, muhtemelen bu sorumla beraber cevap vermeme de gerek kalmıyor.
Odadaki büyük dolabın kapaklarını açarak odanın kapısına gidiyor. Yiyecek bir şeyler hazırlayacağına dair ağzında bir şeyler geveleyerek saçlarını karıştırıp şaşkın bir şekilde ortadan kayboluyor.
Dolaptan çıkardığım kıyafetleri elimde top haline getirerek banyoya giriyorum. Sargı bezini kaldırmadan hızlıca duşumu alıp üstüme kıyafetlerimi geçiriyorum.
Islak saçlarımı üstün körü havluyla kurulayarak ıslık sesi gelen yere mutfağa geçiyorum ama uyandığımdan beri Metehanı ilk defa adam akıllı inceleyebiliyorum. Islanan sargı ameliyat bölgemi sızlatsa da kapının kenarına gizlenerek Metehanı doğal ortamında inceliyorum.
Benden habersiz kesme tahtasında sebzeleri küçük küçük doğrarken hayli yorgun görünüyor. Göz altları muhtemelen uykusuzluğun belirtisiyle biraz morarmış ve içe çökmüş durumda. En son ne zaman doğru düzgün uyuduğunu merak ederken buluyorum kendimi.
