Bir Sen Olsan

Bölüm 2: Bir Sürü Asla,Asla İşe Yaramaz

    bölüm sonu Medya: Aslıhanın kombini (başa yükleyemedim sorry)

Size hikayeye alışın diye yaklaşık 2 saat önce bu bölümü atmak istedim ama hikayelerim kısmına girdiğimde HİÇBİRİ yoktu. Tabiri caizse ağlamak ve altıma etmek arasında gidip geldim. Sonuç; telefonunumu güncellememişim.
Günün anafikri; durduk yere altınıza etmek istemiyorsanız zamanında telefon güncellemelerinizi yapınız.

İyi okumalar o zaman...

  Size söylemem gereken bir sırrım var. Ben aşık olamıyordum. Çünkü ,babam o kadar harika biriydi ki her kız çocuğu gibi onun bir benzerini bulup aşık olmak istiyordum ve üzgünüm ama öyle biri yoktu. Babam neslin son kalanıydı.

   Size onu kapan güzeller güzeli annem Betüş ten bahsetmiştim değil mi?

   Annemle babamın olaylı tanışmasını duymaya hazır mısınız? Pekala...

  Babam kalp cerrahlığı yaptığı hastanede oldukça popüler biriymiş demek isterim ki hala öyledir. Bir gün annemin yanlışlıkla apandist ameliyatına hazırlandıkları sırada kalp ameliyatı yapılacak odaya gönderildiğini söylesem? Bence bahtsızlığımı karmadan değil annemin genlerinden almıştım.

   Neyse ki annemin kalbini alıp başka bir kalp takmamışlardı. Son anda narkoz etkisine girmeden apandistle ilgili bir şeyler sorup babamın kalbini almasını engellemişti. Bu vesileyle tanışmışlar ama annem kalbini başka bir şekilde babama vermişti. Aşık olmuştu işte...

     Popüler babamda anneme aşık olmuş ve ben gelmişim dünyaya , ta da! Buradan bakınca Metehan Mertoğlu nun babama pekala benzediğini söyleyebilirsiniz size asla hayır demem çünkü çoğu açıdan benziyorlardı ama tek bir fark vardı.

    Metehan Mertoğlu , babamın aksine kalbini tek bir kadına verecek biri değildi.

     Kürklü paltomun ceplerine yerleştirdiğim ellerimle bir ileri bir geri olduğum yerde sallanırken keşke Özge bunları görebilseydi diyorum.

   Dün ki konuşmamızın üstünden Metehan ın telefonu çalmış ve özür dileyerek kahveli suratımla beni bırakıp uzaklaşmıştı. Şu sevgililik sorununu çözememiş olmak ellerimi apansızca kaşındırıyordu. Çözemediğim sorunlardan aşırılı nefret ediyorum.

    Ne diyordum, Özge keşke burada olsaydı. Neden mi? Çünkü şu an önümdeki manzarayı görse önümde diz çöker ve kellesini almam için boynunu uzatırdı.

   Metehan Mertoğlu şu an duvara yasladığı bir kızın dudaklarını sömürürken bunu göremeyen arkadaşım adına üzülüyordum. O da diğer kızlar gibi Metehanı bir melek gibi görüyordu.

   Metehan ın şeytan olduğunu tek bilenin ben olması beni ciddi anlamda paramponçik ediyordu.

   Çalan telefonumu kulağıma götürerek sırıtmamı engelleyemedim.

   Aslım ,canım kankam, biriciğim ne yapıyorsun?

   Özgenin sesiyle bakışlarımı sömürücü Metehan dan çekmeden konuştum.

   Metehanın bu hafta içindeki tanımadığım 5. kızla öpüşmesini izliyorum ki Özge senin beni bu adamla sevgili yapmak istediğin bir dönem vardı hatırlar mısın bilmem ama yakın bir zaman, dün gibi...

   Kızın sırtından kayan bakışlarım yüzüme parlayan gözlerle bakan adamı görmemle panikleyip arkamı dönerek soğukta dikilmeyi bırakıp dolaşmaya başlamama sebep oluyor.

    Size okulumuzun dağın başında olduğunu söylemiştim değil mi? Gerçekten şu an ormanda dolaşırken yanımda Özge olsa size daha güzel tasvirler sunabilirdi.