Ben asla evlenmem demiştim diye sesimi yükseltmeden edemiyorum. Bir hastane odasında bu şekilde görmeyi istemediğim tek kişinin burnumun dibinde olmasına içerliyorum. Yakışıklı erkeklerden nefret ederim mottoma ters bu hareketim canımı o kadar sıkıy...
Bölüm Metehan ın ağzından hadi bir hoy maşallahınızı alırım fjjdjr
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu da beyimiz hjddh
Hayatımı size anlatacak olsam önce ikiye ayırmam gerekir. Aslıhan dan öncesi ve sonrası...
Öncesinde ne kadar itlik ve serserilik yaptığımı az çok biliyorsunuzdur. Kendimi savunup bunlar için bir sebebim vardı diyemeyeceğim çünkü yaptığım ve yapmadığım her şeyin sorumluluğunu yüklenmeyi bana küçük yaşta öğrettiler.
Annem ve babam evliyken o kadar çok kavga ederlerdi ki benim evin içindeki varlığım bile onları durduramazdı. Bu yüzden boşandıkları zaman çok fazla üzüntü duymamıştım.
Babam Gazi Mertoğlu beni bir seçim yapmaya zorladı boşandıkları gün. Omuzlarımdan tutarak çok büyükmüşüm gibi benimle ciddi bir konuşmaya girdiğini maalesef ki hatıralarımdan silemiyorum.
8 yaşındaki bir çocuğa o orospu anneni mi seçiyorsun yoksa babanı mı diye sorma hakkını kendisinde buluyor. Ayrılırken bile çirkinleşebilen biri Gazi Mertoğlu.
Ona bomboş bir şekilde baktığımı hatırlıyorum. Arkamdan annemin ağlayan hüzünlü gözlerini. Küçük elim ona uzanıyor ağlamamasını söylemek istiyorum. Annem bana kadınların ağlamaması ve fiziksel olarak incitilmemesi gerektiğini incelikleriyle öğretmiş birisi. Ona doğru yönelmemle babamın benden umudunu keserek mahkemeyi terketmesine sebep oluyorum.
Annem Ayşe Aslı Ataoğlu mesleğinde başarılı bir savcı. Onunla babamın evinden ayrıldığımızda uzun bir süre İzmir de yaşamaya başlıyoruz.
İlk başta ikimizde sessiz kendi kabuğunda yaşayan kişiler olduğumuzdan güzel zaman geçirdiğimi söyleyebilirim size. Gürültüden kopup bu sakinliğe alışmak beni yeni hayatıma hızlıca adapte ediyor. Mutluyum hatta bazenleri gülümsüyorum.
Annemde mutlu, çok mutlu ve bir sürü erkek arkadaşı var. Her gün başka bir arkadaşıyla beni tanıştırıyor. Onları sevmiyorum. 14 yaşıma geldiğimde anneme kızmaya başladığımı fark ediyorum. Kırılma noktamız ona hayatında erkek olmadan yaşayamıyor musun dememle başlıyor.
O da bana bağırarak benim sığıntı gibi yanında yaşamamdan nefret ettiğini, babamın parası ve itibarı için beni doğurduğunu acımadan yüzüme vuruyor.
Hızlıca odama çıkıp birkaç parça eşyamı ve paramı cebime atarak evden çıkıyorum. Annem peşime düşmüyor. Ne olur gitme diye yalvarmıyor. Belki de peşine dolanmayacağım için mutlu oluyor. Arkama bir kere bile bakmadan oradan uzaklaşıp elimdeki telefondan çok sık görüşmediğim babamı arıyorum.
Birkaç dakika beklemenin ardından açılan telefondan onun sesini duyuyorum.
Niye arıyorsun paran mı bitti? Ondan bir kere bile böyle istekte bulunmamama rağmen bunu söylemesi soğuk geceye kahkaha atmama sebep oluyor.
