မြတ်နိုးမိသော မေပယ်လ်<or> こうさてん [လမ်း ခွဲ] (Completed )

Episode - 33 / Zawgyi

Episode - 33

🍁လမ္းခြဲ🍁
🍁
🍁
🍁

အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ေမာင္းႏွင္လာေသာ ကုန္တင္ကားႀကီးႏွင့္ နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို အေရွ႕ကေန ကာဆီးသိမ္းေပြ႕လိုက္ေသာ အရိပ္ငယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အသိစိတ္ဟာ လြင့္ခနဲျဖစ္လို႔သြား၏။

အသိစိတ္မလြင့္ခင္ ေနာက္ဆုံးၾကားလိုက္ရေသာ အရိပ္ငယ္၏နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္သံဟာ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသည္းေျခတစ္ခုလုံးကို ပ်က္စီးေစသည္အထိ အရွိန္ျပင္းလြန္းခဲ့သည္။ သို႔သည့္တိုင္ အရိပ္ငယ္၏တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႕ဖက္ထားမႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္၏ကိုယ္မွာေတာ့ ႏြေးေထြးမႈက ေဆာင္းႏွင္းလိပ္ျပာေတြလိုမ်ိဳး ပ်ံဝဲလို႔ႂကြင္းက်န္ေနဆဲ။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီဆိုတာ မသိ။
ကြၽန္ေတာ္ အသိစိတ္ျပန္ကပ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္မွာ အပ်က္အစီးမ်ားႏွင့္လမ္းမေပၚမွာမဟုတ္ခဲ့။

ဒါက ဘယ္ေနရာလဲ? ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အရိပ္ငယ္ေရာ ဘယ္မွာလဲ?

ေလးလံေနသည့္ေျခေထာက္ေတြကို ဆန့္ထုတ္ရင္း မ်က္လုံးေတြကို လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္လိုက္မိသည္။ ထိုစဥ္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ရင္းႏွီးဖြယ္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုဖြင့္ဟမိသည္အထိ ကြၽန္ေတာ္အံ့ဩေငးေမာသြားရသည္။

အပင္အို
ခုံတန္းနီေလး
ေျခာက္ေသြ႕ေနသည့္ ျမက္ရိုင္းေတြ။

​တစ္ခုစီတိုင္းက မစိမ္းသက္သြားသလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္ဟာ လွပေနဆဲ။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ယခုျမင္ေနရသည့္အပင္အိုဟာ ထူးျခားလို႔ေနပါ၏။

အခက္အလက္မ်ားႏွင့္ ေဝဆာေနေသာ ထိုသစ္ပင္ႀကီး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေခၚဆိုအမည္မွည့္ေပးခဲ့သည့္ အပင္အို။ ယခင္ကလို ေျခာက္ေသြ႕အိုေဆြးေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ စိမ္းလဲ့လဲ့အ႐ြက္မ်ားျဖင့္ တင့္တယ္လွပေနေသာ ထိုအပင္အို။ တစ္ခ်ိန္က အထီးက်န္ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးလို႔ေနေလ၏။

ခပ္သင္းသင္းပ်ံ့လာေသာသစ္႐ြက္စိမ္းနံ႕ကို ရႉရွိုက္မိရင္း ထိုအပင္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္တေမ့တေမာေငးၾကည့္လို႔ေနမိသည္က အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ။