Almeda

20. Bölüm

Selamlar

Ne yazacağımı bilmiyorum ama gerçekten çok teşekkür ederim 100k okunma için.

Bölümü buna özel yazdım.

Bu arada multiye bakın çabukkkkk

İyi okumalwr

...

Abim, bana baka baka açık kapıdan içeri adımlamaya başlayınca diğerlerinin şaşkın bakışları üzerimizdeydi. Resmen elim ayağım titriyordu şu an. Abimi fazlasıyla özlemiştim. Her şeyi bırakıp gelmişti. Ve haber bile vermemişti geleceğini. Sanırım sürprizleri sevdiğimi bildiği içindi bu. Sürpriz yaparsa daha mutlu olurum diye.

Annem ve babam da herhalde hiçbirimizden ses çıkmayınca endişelenmişler ki salona geldiler. Şu an neredeyse bütün aile üyeleri salondaydı.

"Kim gelmiş?" diye sordu annem.

"Bilmiyorum. Almeda'nın tanıdığı biri sanırım." diye mırıldandı Batı.

Abim her zamanki güzel gülümsemesi ile yanıma gelip tam karşımda dururken o an etrafta hiç kimseyi görmüyordum. Şu an karşımda yalnızca abim vardı. Gözlerim, diğer herkese kapalıydı. Yalnız abim vardı.

Ben de bir adım atıp aramızdaki mesafeyi sıfıra indirdim. Dolu gözlerim ile nasıl konuşacağım hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ayaklarımın da beni ayrıca daha fazla taşıyacağını sanmıyorum.

Abim, beni baştan aşağı süzerken gözleri sarılı kolumda durmuştu. Gözlerini yumup yutkunduğunu gördüm. Gözlerini tekrar açtığında göz göze gelmiştik ve ben gözlerinin de dolduğunu görmüştüm.

"Ben sana geleceğim demiştim." dediğinde benim gözlerimden yaşlar firar etmeye başlamıştı bile. Dediğine gülmüştüm.

Daha fazla dayanamayıp "Abim..." dedim birden ve sarıldım. Ben sarılır sarılmaz kollarını sırtımda gezdirip "Abicim..." diye mırıldandı. Aile üyelerinin garip bakışları ben sarılıp abim diyince yerini rahatlamış bir ifadeye bırakmıştı. En azından annem ve babam öyleydi.

"Geldin." dedim sarıldığım için boğuk çıkan sesimle.

"Geldim abicim. Geldim." dedi. Saçlarıma bir öpücük kondurup okşamaya başladı. Burnunu çekip durmasından onun da ağladığını anlayabiliyordum.

Geri çekilip abimin yanaklarından öptüm. Hiçbir şey söylemeyip sarılı kolumu öptü.

"Sana o kadar ihtiyacım vardı ki..."

Yüzümü avuçlayıp yüzünü yüzüme yaklaştırdı. "Biliyorum. Seni bu yaratıklardan kurtarmaya geldim." dedi, gülümseyerek kullandığı bu cümleden anladığım kadarıyla alayını dövmeye gelmişti.

Abimi bırakıp aile üyelerine döndüm teker teker. Herkeste bir şaşkınlık, herkeste açıklama bekleyen bir ifade...

Yankı... Onun tepkisini görememiştim çünkü salonu terk etmişti.

İlk önce anne ve babama döndüm. Abimin kolundan tutarak ilerlemesini sağladım.

Abimi göstererek "Bu benim abim, Engin." diyerek tanıştırdım onları, elimden geldiğince.

Annem ve babam gülümseyerek yanımıza yaklaştılar. Abime elini ilk uzatan annem olmuştu.

"Hoş geldin oğlum. Ben Eslem." dedi.