Gerçek ailem kitabı.
''Katranı kaynatsan olur mu şeker, cinsine tükürdüğüm cinsine çeker.''
...
"Kendi içinde kabullendiğini biliyorum. Sen de bildiğin sürece bana 'abi' demesen de olur ufaklığım. Ben seni yine her zaman çok seveceğim ve ömrüm yett...
Bölüm sonu açılamasını okursanız çok sevinirim. Bir de konudan bağımsız, bunu okuyan kişi, seni çok seviyorum. Sadece bunu bil yeter. 💜
Medya: Bölümde geçen şarkı, Sen Varsın Diye
İyi okumalar <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
temsili Yankı w/ Almeda
<>
"Evet Yankı! Seni her uyarmak istemediğimizi söylediğimizde daha büyük bir sorun çıkarıyorsun! Bıktık artık!" diyen annemle bir adım attım onlara doğru. Bizi fark ettiklerinde sorma ihtiyacı hissettim.
"Neler oluyor? Anne?"
Annem önce bana sonra Batı'ya sonra da Yankı'ya döndü.
"Bu çocuğun hatalarından bıktık usandık artık. Ne olacağı mı var?" Sinirle söylenmesine bir anlam veremedim.
"Ne yapmış olabilir ki?" dedim ve biraz daha yaklaştım onlara. Ellerini önünde birleştirmiş, başını da önüne eğmiş, tek kelime etmiyor ya da herhangi bir hareket sergilemiyordu Yankı.
Bu masum ve küçük bir çocuktan farksız hali içimi parçalarken içimden gelen bir sinir bütün vücudumu kaplamıştı. O sinir ile anneme döndüm.
"Anne, tamam ne yaptıysa yapmış." dedim ve Yankı'ya biraz daha yaklaştım. Yanında duracak kadar. Burnunu çektiğini duyduğumdaysa ve annemin son söylediğinden sonra bende akan sular durmuştu.
"Her şey yaptığıyla kalmamalı ama Almeda!" Sonra Yankı'ya döndü ve bardağı taşıran o son damlaları sıraladı. "Sana bugün daha kötü bir şey olabilirdi! Senin sorumluluğunu almışsa bu sorumluluk bilinciyle sana sahip çıkmalıydı! Başına gelenlerin tek sorumlusu o!"
"Anne yeter!" diye bağırıp Yankı'nın önüne geçtim. Onu arkama alıp ellerimle kollarını bulup aşağılara, ellerine geldim ve ellerini sıktım, senin suçun değil, dercesine.
"Almeda, çekil. Bu senlik bir mesele değil." diyen babama tek kaşımı kaldırdım alayla.
"Benim yüzümden Yankı'yı çocuk gibi azarlıyorsunuz baba. Hala nasıl senlik bir mesele değil diyebilirsiniz ki?"
Yankı'nın arkamdan durmadan iç çekme ve hıçkırık sesleri gelince ağladığını, kendini tutmadığını anladım.
"Anne, ağlıyor." dedim titreyen sesimle. Çocuklarının karşılarında bu şekilde oluşuna yürekleri nasıl dayanıyordu?
"Ağlasın." dedi babam, annem yerine cevap vererek.
