Almeda

37. Bölüm

Selamlar

sahura doğru bölüm atma perileri hoş gelmiş

e bundan sonra böyle

artık bölümleri okulda yazıyorum

bu bölümü de atıp tıkınmaya gidiyorum

iyi okumalar <3

...

"Almeda!" diye bağırarak yanıma koşan Deniz'e göz devirdim. Bizi rezil etmişti.

Koşup hızla boynuma sarıldığında önce sendeledik. Yankı'nın gözleri üzerimizdeydi ve tuhaf bir biçimde bakıyordu. Gözlerimi kırpıştırarak kollarımı Deniz'in beline doladım.

"Duyar duymaz gelecektim, yemin ederim!" diyip benden ayrıldı. "Ama köyden akrabalarımız gelince babam gelmeme izin vermedi. Akrabalar gitsin, nereye gidiyorsan git dedi. Akrabalarla beraber çıktım evden, hatta onların arabasına bindim de geldim." dedi heyecanlı heyecanlı. Çok hızlı anlatıyordu kendini.

Kollarını tuttum, "Tamam, tamam. Önemli değil. Hadi oturalım." dedim gözlerinin içine bakıp. Başını salladı.

Beraber hastane sandalyelerine oturduk. Yankı'nın gözlerini üzerimizde hissediyordum.

Deniz, elini uzatıp boştaki elimi tuttu.

"Öncelikle senin telefonun nerde ve neden sana ulaşamıyoruz?" diye sordu ciddiyetle.

Ofladım. "Aklım başımda mıydı ki? Telefonumu bulduğumda kapalıydı şarjı olmadığı için. Şarjda şu anda da."

O da ofladı ve anlayışla başını salladı.

"Anlat hadi. Ne oldu? Nasıllar? Kim haber verdi sana kazayı?" diye sordu.

Yutkunup "Yankı." diye cevap verdim. Bakışlarının üzerimizde olduğunu ve bizi duyduğunu biliyordum ama hiç ona bakmıyordum. Deniz Yankı'ya saniyelik dönüp tekrar bana döndü.

"Nasıl yani?" diye sordu merakla.

Derin bir nefes aldım. "Annem ve babam kaza yaptıklarında yanındaymış." dediğimde ona baktım ve göz göze geldik. Deniz'e döndüm yeniden.

"Sonra birinin arabasıyla hastaneye götürmüşler falan. Annemin ameliyatı başarılı geçti ama..." dedim ve duraksadım. Derin bir nefes alıp akmak isteyen göz yaşlarımın akmasına izin vermedim.

"Babam, pek hızlı iyileşemiyor annem gibi. Ne olacağını biz de henüz bilmiyoruz. Toprak da net bir şey söylemiyor." dedim ve burnumu çektim. Elimi yanağıma götürdüğümde sol yanağımın ıslaklığını hissettim.

"Ah güzelim benim... Ağlama, bak annen iyiymiş. Baban da iyi olacak eminim. Umarım iyi olur ve ayağa kalkar ve yanınıza gelir. Hem birbirinize yeni kavuşmadınız mı siz?" diye sorduğunda kendimi tutamayıp gözyaşlarımı serbest bıraktım ve ellerimle yüzümü kapattım.