İki deli,iki yaralı,iki yalnız ikiside ölüme aşık ikisininde ruhu yok kalpleri yok o kalpler o ruhlar nasıl canlanacak nasıl olacak kimse bilmiyor ölüm mezarlıklar hüzün yeridir ama kim bilir mezarlıklar iki ruhu iki kalbi yeniden nasıl canlandıraca...
Yağmur yağıyordu yağmur yağıdında hemen kendimi dışarı atardım annemim yanına gitmek için ama asla o mezarlığın kapısındam içeri giremezdim ben de böyle bir korkağım işte kapıdan içeri bakardım anneme ama o bunu bilmiyor ki sesimi duyması gerek biliyorum ama yapamıyorum yanımdan ışık hızıyla geçen bir ayı yok lan insanmış heyt maşallah boya bak.
"YA ÖNÜNE BAKSANA" sadece dönüp baktı ama o gözler neydi? Mavi ama normal mavi değildi iki saniye bile bakmama rağmen o içinde barındırdığı acıyı üzüntüyü gördüm oysa o deniz böyle olmamalıydı...
Dinlemedi bile ve ordan çekip gitti. Fısıltıyla söylediğim sözler içime işledi.
"O deniz gözlerindeki deniz donmuş, buz tutmuştu.. "
Hava soğuktu kar yağacak olamlıydı. Yine giremedim bugün onun doğum günüydü biliyorum beni özlemişti özür dilerim anne.
Eve gittim yağmur yağıyordu ve hava çok soğuktu sırılsıklam olmuştım ama içimdeki ateş sönmüyordu annemi özledim ama yanına bile gidemeyecek kadar korkaktım, acizdim anneme veremediğim sözü düşündüm ölmüştüm ben ama hayat izin vermiyordu işte.
Hemen üstümdeki kıyafetlerden tek tek kurtuldum en son iç çamaşırım ile kaldığımda aynaya baktım belimden aşağısına dökülen saçlarıma sonra gözlerimdeki ifadeye yorgundum, canım yanıyordu ve anılar peşimi bırakmıyordu. Annem saçlarımı hep örerdi ama artık öremeyecek o örmeyecekse kim örecek ki?kimse tabiki içimdeki yangın harlandı alevlere döndü ve gözüme çarpan makasla hiç düşünmeden o annemin sevdiği saçlarımı kesmeye başladım ağlaya ağlaya makas elimden kayıp düştü bende onunla beraber düştüm hıçkıra hıçkıra bağıra çağıra ağlamaya başladım artık o sevdiğim saçlarımı yoktu artık omzuma geliyorlardı ama içimdeki ateş hala sönmedi o an fark ettim o ateş asla dinmeyecekti asla. Uzun bir süre ağladıktan sonra yerden kalkmaya çalıştım kalkamadım o kadar yorgun düşmüştüm ki telefon çalıyordu bütün evi sesi dolduruyordu kalkmam gerekiyordu zorlanıyordum. En son gücümü topladım ve hemen ayağa kalktım arayana baktım.
Şeyma arıyordu bir bu eksikti. Sınıftan arada bir konuştuğum şımarığın tekiydi ama bana bir kötülüğü dokunmamıştı. Bana kötülüğü dokunmayan kimseye kötü davranmazdım damarıma basmadığı sürece. Telefonu açtım ve odama adımlamaya başladım. "Efendim" sesi ağlamaklı çıkıyordu. "Yüsra bak yardımına o kadar ihtiyacım var ki o matematik ödevini bu sefer yapmazsam kalıcam lütfen istediğini yaparım ama yarın bize gel yardım et. " Hiç şaşırmadım aylar önce verilmiş matematik ödevini herkes şimdi yapıyordu oysa ben onu ilk verildiğinde yapmıştım çünkü matematiiğe aşığım aşık. Çok güzel bir dersti hem herkesin o derse olan nefretini hiçbir zaman anlamayacaktım galiba evet kolay değildi ama çalışıpta sevince çokta güzel oluyordu nefretlerini kustukça sinir basıyordu bana sizde emek verin anlayın.
