İki deli,iki yaralı,iki yalnız ikiside ölüme aşık ikisininde ruhu yok kalpleri yok o kalpler o ruhlar nasıl canlanacak nasıl olacak kimse bilmiyor ölüm mezarlıklar hüzün yeridir ama kim bilir mezarlıklar iki ruhu iki kalbi yeniden nasıl canlandıraca...
Selam uzun zaman sonra bölüm geldi ama istediğim kadar uzun olmadı maalesef yine de bir şeyler öğrendik bir numara rüzgar bipolar arkadaşlar bu ne okuyunca anlayacaksınızzz;)
Keyifli okumalar vote ve yorum atmayı unutmayınnn.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen nasıl vurdun onu? Neden içimde fırtınalar kopuyor neden? Neden bu kadar güçsüzüm." Ellerimle yanaklarını kavradım yanlış düşünüyordu çok yanlış. "Yapma böyle rüzgar hadi gidelim burdan konuşuruz." kafasını hızlıca sallayıp etrafı kolçan etti nasıl kurtulacağımızı düşünüyordu. Aklıma gelen fikirler korkularımı siktir edip onu kolundan tuttuğum gibi tekneden atladım. Aniden kolumda hissettiğim keskin acıyla inledim vurulmuştum.
İnsan ne kadar aptal olabilir diye düşündükçe kendi aptalıklarıma gülüyordum yüzme bilmeme rağmen onu denize çekmiş kendimi de atmıştım yetmezmiş gibi omzumdan vurulmuştum. Bana şaşkın şaşkın bakan rüzgarda vardı tabi canı yanıyordu en büyük zaafı belli olmuştu katil olmak rüzgar Keskin'in en büyük zaafı. Keskin acıyla ağzımdan daha büyük bir inleme kaçtı rüzgar anın sersemliğiyle fark etmemiş olacak ki gördüğü an beni sarıp sarmaladı hemen omzuna tutundum.
"İyi misin güzelim çok mu acıyor? Özür dilerim özür dilerim." suçlu bile değildi ama özür diliyordu bir tane çakmak var şuan. "Suçun yok sanki sen vurdun rüzgar korkuyorum ben. " itiraf etmiştim denizden korkuyordum derinlikten o kadar çok korkuyordum ki ona sımsıkı sarılmıştım. "Güzelim burdayım korkma korkma." o vardı o vardı evet bunu düşünerek sakin olabilirdim. O beni düşürmezdi beni bırakmazdı. "Tamam bırakma sakın çıkar beni burdan." yaram sızlıyordu su geldiği için daha çok yanıyordu ama ses çıkarmamak için dudaklarımı kemiriyordum.Rüzgarın kucağına çıkmıştım sımsıkı boynuna sarılmış acımı belli etmemeye çalışıyordum."İyi misin kemirme artık şu dudaklarını canın yanıyorsa çıkar sesini be kadın." nerden anlamıştı be- Ağzımdan bir inilti kaçtı elinden geldiğince yarama su değidirmemeye çalışıyordu farkındaydım ama olmuyırdu denizdeydik en fazla napabilirdi ki. Şerefsizde boy vardı ayakları yere değiyordu. "C-canım yanıyor rüzgar." ağzımdan kaçmıştı ama artık dayanılcak gibi değildi. Su değidikçe keskin acı artıyor kemiklerimi sızlatıyordu.
Aniden dudağımda hissettiğim sıcaklıkla dondum. Beni öpmuyordu dudağımı kemirmemem için engel oluyordu. Ama içimdeki acı artmış olacak ki bu sefer onun dudağını ısırdım. "Özür dilerim özür dilerim." hiçbir tepki vermemişti sessizdi neden bu kadar sessizdik. "Onu yap diye koydum zaten devam et dudağın kanayacağına benimki kanasın." kendini ne kadar da umursamıyordu.
"Canın yanar ama hayır çekil hadi." yine bir şey söylemedi ve dudaklarını dudağıma bastırmıştı. Canımın yanışı daha çok artıyor ve halsizleşmeye başlamıştım dudağına işkence ediyordum ama çıtını çıkarmıyordu. Isırıyor, emiyordum aynısı kolu içinde geçerliydi tırnaklarımı geçiriyordum acım azda olsa hafifler diye ama nafileydi. Canım artık çok yanmaya başlamış ve gözlerim kapanmak üzereydi. "R-rüzgar v-varmadık m-mı?" daha sıkı tuttu. "Vardık güzelim az daha dayan." mümkün değildi. "Dayanamıyorum artık uyucam." omzumdan öptü sağ omzumdan. "Hayır bak bana vardık hadi güzelim az daha dayan. Sakın kapatma." artık konuşamıyordum bile kafamı boynuna gömmüş sonumu bekliyordum. Sanırım varmıştık ama benim konuşmaya bile tekatim yoktu. "Bebeğim aç gözünü hadi güzelim vardık vardık." yavaşça gözlerimi açabilmiştim sadece gözlerimden yaşlar akıyordu acım artık hissedilmiyordu ama omzumu da hissedemiyordum. "Yüsram bir şey yapıcam şimdi canın yanacak özür dilerim ama kanın durmuyor çok akıyor." bir şey diyemedim bekledim. Üstündeki sweatshirti çıkardı ve yırtmaya başladı napacktı ki. Aniden kolumda hissettiğim keskin acıyla çığlık attım o kadar çok yanmıştı ki. Koluma kumaşı bağlamıştı kanı durdurmaktı amacı ama o kadar canım yanmıştı ki artık ağlayışım hıçkırıklara döndü. Alnını alnıma yasladı ilk acılarım değildi bunlar ama bu farklıydı çok farklıydı en büyük korkumun içinde gerçekleşen bir acıydı. Alnını alnıma yasladı acı çekmem onun canını yakıyordu farkındaydım ama elimde olan bir şey değildi. "Özür dilerim yanmasın canın." kafamı o huzurlu boynuna yasladım. "Hıhı yanmaz ama şuan çok yanıyor neden? Bu ilk defa değil babam defalarca yaptı rüzgar ama bu seferki bambaşka sanırım yanımda acımı paylaştığım biri var diye galiba iyiki varsın." dediğim şeyle bana o sıcak tebessümünden bahşetmişti. "Asıl iyiki sen küçük hadi şimdi istersen uyu. Hastane var buraya yakın azalcak acın güzelim." ilkti belki ama ne olursa olsun diye bir şey isteyecektim.
