İki deli,iki yaralı,iki yalnız ikiside ölüme aşık ikisininde ruhu yok kalpleri yok o kalpler o ruhlar nasıl canlanacak nasıl olacak kimse bilmiyor ölüm mezarlıklar hüzün yeridir ama kim bilir mezarlıklar iki ruhu iki kalbi yeniden nasıl canlandıraca...
Keyifli okumalar bu bölüm galiba bebeklerim için dönüm noktası oldu💙 Vote ve yorum atmayı unutmayın💚 Bölümü dinlerken bir sürü şarkı dinledim o yüzden birkaç tane şarkıdan oluşan video koydumm...
"Ben bu dudakları hep öpeceğim bu dudaklarda can bulaxağim bu güzel boyunda yaşam. Eğer olurda ayrı kalırsak ilk yaşamımı alacağım kendimden." Rüzgar Y. Keskin
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-2 hafta sonra-
Zar zor geçen iki haftanın sonunda Yektayla sonunda hastaneden çıkabilmiştik. O kadar çocuk gibi nazlanmıştı ki. Ve bu süreçte o kadar çok dayak yemişti ki benden oh olsundu. Yonca'nın varlığı beni rahatsız ediyordu elimde değildi hep gizli gizli Atalay ile konuşuyordu bu benim canımı bir hayli sıkıyordu ama yektanın umrunda bile değildi. Yonca ile konuşmuyor beni yanından ayırmıyordu birkaç gece kabuslarla uyanmıştı ve yine istediği bendim. Yoksa bana hak mı vermişti? Yonca konusunda sormak ve sormamak arasında kaldım. Sormamaya karar verdim bugün hastaneden çıkacağı için atış yapmaya gidecektik güya bana öğreteckti bilmiyordu ki benim başka planlarım vardı. Ve yine mızmızlanmaya başladı.
"Çıkalım artık burdan bunaldım bunaldım."
"Ya yekta bugün çıkıyorsun işte iki haftada çıkalım diye beynimi siktin be."
"Sıkıcı napayım yani öpüşünce eğlenceli oluyor bak gel öpeyim bakayım seni." tam dudağımdan öpmek için eğilmişti ki onu alnından öptüm ve aramızda bir kahkaha koptu yüzündeki şaşkınlık çok güzeldi.
"Ani ani şeyler yapma böyle mala dönüyorum." parmak uçlarımdan yükseldim ve bu sefer kafasını öptüm saçlarını da karıştırıp kaçtım odadan. Hayır herif bir doksandı uzun olmama rağmen yine yanında kısaydım ulan hayat.
Peşimden geldiğini duyuyordum malum uzundu daha çok effor sarf etmem gerekiyor. Bahçeye çıktım en hızlı şekilde soluklanmak için durduğumda arkadan sarılan elle neye uğradığıma şaşırdım.
"Ama bu haksızlık senin bacakların çok uzunn." boynumdaki nefesi sımsıcaktı nefesi bile bana iyi geliyordu bende onu daha çok görmek için kafamı arkaya attım.
"Sen küçüksün ben napayım." NE BEN Mİ KÜÇÜKTÜM LAN.
"Küçük değilim." güldü gülmek istedim ama olmazdı şuan değil.
"Tamam miniksin."
"Yekta minikte değilim."
"Tamam minnak."
"Lan değilim minnak falan."
"Tamam tamam çocuksun."
"Değilim çocuk falan bırak be."
"Benim küçüğüm , benim miniğim , benim minağım , benim kızım olmaz mısınn?" bu kadar tatlı tatlı sormamalıydı ama bu sıfatlar sadece ona ait olması düşüncesi çok güzeldi.
