İki deli,iki yaralı,iki yalnız ikiside ölüme aşık ikisininde ruhu yok kalpleri yok o kalpler o ruhlar nasıl canlanacak nasıl olacak kimse bilmiyor ölüm mezarlıklar hüzün yeridir ama kim bilir mezarlıklar iki ruhu iki kalbi yeniden nasıl canlandıraca...
Ne kolyem koleyemi annemin kolyesini bide hemen içeriye koşarak girdim.
Hala yerde yatıyordu tişörtü kana bulanmıştı ama umrunda bile değildi bu durum yanına yaklaşıp gene üstten bakmaya başladım o da bakmaya başladı sırıtıyordu Allah'ım ya.
"Kolyemi ver."
Sırıtmaya devam ediyordu sakinim sakin olmam gerek. "Ben diyeceğimi dedim."
Diyip ayağa kalktı yüzünü buruşturdu hemen aptal yaran var yaran bana dönüp omuz silkti konuşmaya başlamadan tişörtünü çıkarmıştı noluyordu lan? "Kolyeni verdiğim adrese geldiğinde vericem güzelim."
Diyip tam gidecekken kolundan tutup bağırmaya başladım.
"Kolyemi ver dedim." annemindi olmaz hayır.
Bay ukala sırıtmaya devam etti. Sakinim sakinim annemin kolyesini annemin hatırasını nasıl düşürürüm onu aptal ben.
"Vermiyorum."
"VER DEDİM."
Bağırmaya devam ediyordum ama onu etki dahi etmedi bana yaklaşmaya başladı ne olduğunu anlamadan saçlarımdaki tokayı çıkarıp kulağıma fısıldamaya başlmıştı allahım kalbim.
"Böyle daha güzel tokanı çaldım görüşürüz."
Orda beni tek başıma bıraktı ve gitti.
Kolye de gitti napıyorsun yüsra ya tek bir hareketi ile of neye uğradığıma şaşırmıştım hemen eve gittim ve o engeli kaldmaya başladım.
Engelli kaldır düğümesine bastım hemen mesaj yazmaya başladım yapacak bişey yoktu şuanlık istediğini yapacaktım ama yaptığımda da onun burnundan fitil fitil getirecektim.
Yüsra: Kolyemii ver.
O kolye benim herşeyimdi annenimdi. O sıra profil resmine bakmaya başladım saçlarının ıslak olduğu üzerinde çok hoş bir hırka olan bir resimdi o kadar hissiz bakmıştı ama bu fotoğraf bir başkaydı sanki böyle insanı kendine çeken bir şeyleri vardı. hemen gördü mesajımı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
