❝𝐁𝐥𝐨𝐨𝐦 𝐥𝐚𝐭𝐞𝐫 𝐭𝐨𝐠𝐞𝐭𝐡𝐞𝐫 | 𝐒𝐮𝐧𝐤𝐢❞

𝟐𝟓

⋆⋆⋆

Ostatni dzień wyjazdu odbył się w innym, położonym o dziesięć kilometrów dalej, mieście. Uczniowie zwiedzili kolejne dwa nudne muzea oraz otrzymali czas wolny. Riki chciał go jak najlepiej spędzić z starszym, więc nie odstępował go nawet na krok. Sunoo podobała się atencja młodszego, więc nie miał na co narzekać. 

Jednak nim się obejrzeli, musieli się zbierać do domu. Z jednej strony Sunoo cieszył się, że w końcu będzie mógł spać w swoim łóżku, gdzie nie przejeżdżał co chwilę za oknem pociąg, ale z drugiej strony wiedział, że nie będzie mógł już spędzać tyle czasu z swoim przyjacielem, ile by chciał. Dlatego też nie opuścili się, aż do momentu, gdy młodszy znalazł się pod swoim mieszkaniem. Dopiero, gdy Riki zniknął za szklanymi drzwiami swojej klatki, Sunwoo w końcu został sam. Odetchnął ciężko i również wrócił do domu.

Leżał już umyty w swoim łóżku i co chwila przewracał się z boku na bok. Było grubo po północy, a on dalej nie mógł spać. Co chwila patrzył na ekran telefonu, tak jakby na coś wyczekiwał. Sam do końca nie wiedział na co, ale nie mógł oprzeć się temu zachowaniu.

Przestraszył się, gdy nagłe powiadomienie pojawiło się na ekranie. Niewiele myśląc nacisnął w odpowiednie miejsce na wyświetlaczu i przeczytał niespodziewane wiadomości.

00:49

Ni-ki:
Wiem, że pewnie odczytasz to dopiero rano
Ale chcę ci napisać
Że naprawdę cię lubię Sunoo
Zanim pobrałem tą aplikację nie wiedziałem nawet jak to jest mieć przyjaciela
Dziękuję ci za to że mi to pokazałeś
...
Miłych snów Sunie hyung~
Wyświetlono

W oczach Kima pojawiły się małe łezki. Było mu bardzo miło czytając wiadomości od młodszego. Wzruszył się i pod wpływem emocji odpisał mu.

SUNshine:
Riki...
Płaczę (╥﹏╥)

Ni-ki:
Sunoo?

SUNshine:
To ja powinienem ci podziękować
Wysłuchiwałeś wszystkich moich bredni
Pocieszałeś mnie i pomagałeś w trudnych chwilach
Do tego jeszcze nie odsunąłeś się ode mnie jak poznałeś prawdę
Dziękuję ci za to że jesteś ♥️

Ni-ki:
Sunoo...
Teraz to ja płaczę (｡ﾉω＼｡)

Resztę nocy oboje spędzili na wymianie wiadomości. Po ckliwym wyznaniu wdzięczności za wspólną obecność, nie chcieli kończyć swojej rozmowy, nieważne jak zmęczeni by nie byli. Dopiero rano, gdy promienie słońca zaczęły przedzierać się przez zasłonięte rolety w pokoju osiemnastolatka, zauważył, że jego przyjaciel po prostu nie wytrzymał dłużej senności i najpewniej zasnął z włączonym czatem. 

On sam chętnie by się też położył, ale wiedział, że jego matka lada chwila wparuje do jego pokoju i każe mu się uczyć. Czyli tak jak zawsze, nieważne czy to był środek tygodnia, czy weekend - tylko nauka, nauka i jeszcze raz nauka. Westchnął ociężale i przymknął oczy, chcąc choć na chwilę odpłynąć w wymarzoną krainę snów. Jednak jego rodzicielka jakby wyczuwając moment, w którym chłopak chciał zasnąć, bez zbędnego pukania weszła do jego pokoju.

— Sunwoo, wstawaj — powiedziała odsłaniając rolety. Chłopak tylko jęknął i obrócił się na drugi bok. Starsza Kim podeszła do niego i przeraziła się, widząc w jakim stanie był jej syn. — Matko święta, coś ty robił całą noc?

— Daj mi spokój — powiedział i bardziej zagrzebał się w pościeli.

— Dlaczego nie spałeś? Przecież nie wróciliście aż tak późno — zdziwiła się.

Sunoo nie chciał jej kłamać. W końcu to ona dawała mu dach nad głową, wyżywiała go i pomagała nie ważne w jakich intencjach. Westchnął wyłącznie i powiedział półprawdę.

— Rozmawiałem z przyjacielem.

— Z Yuną? — spytała wymownie patrząc na blondyna.

Sunoo nie odpowiedział, co rodzicielka wzięła za potwierdzenie jej pytania.

— Ahh ta młodzieńcza miłość... — rozmarzyła się. — Tym razem ci odpuszczę, ale nie zarywaj już nocy dla tej dziewczyny, nie ważne jak bardzo zakochany byś nie był. 

Kiedy rodzicielka wyszła z pokoju, Sunoo zmarszczył brwi. Nie obchodziło go co myślała o jego relacji z Shin jego rodzice, ale jej ostatnie słowa utkwiły w jego podświadomości. Czy zakochani ludzie piszą do siebie w środku nocy? Wyrzucił jednak te myśli z głowy i zapadł w długo wyczekiwany sen.

⋆⋆⋆