لان ژان... این زندگی تازه رو دوست داشت...
برادر زاده کوچولوش...
واقعا معنی تازه ای به زندگیش داده بود...
حس فوق العاده ای بود که وقتی از ماموریت یا تمرین به خونه برمیگردی که موجود کوچولو منتظرت باشه و با دیدنت ذوق کنه و دست و پاهای کوچولوش رو هیجان زده تکون بده...
اونقدر خوب بود که وقتی با جینگ یی به خونه برمیگشت تمام سختی ها و نگرانی هایی که داشت رو فراموش میکرد...
زمان...
براش به سرعت برق و باد میگذشت...
اولین قدم هاش...
اولین دندونش...
اولین باری که کاملا اونو شناخت و وقتی بعد از یه چند روز نبودن دیدش و ذوق کرد...
همه خاطرات شیرینی بودند که گذر زمان رو سریع تر میکردند...
توی تولد یک سالگی جینگ یی لان ژان اولین اویز رو براش درست کرد و به دستش انداخت...
البته...
اولین باید روز دنیا اومدنش به دستش انداخته میشد ولی...
تصمیم داشت اون اویزی که همراه برادرش دفن شده اولین و اویز تولدش باشه...
با این حال جینگ یی وقتی دستبندش رو برای اولین بار دستش کرد یه جورایی هیجان زده شده بود...
مدام دستش رو تکون میداد و ذوق میکرد و میخندید...
و با هر بار خندیدنش لان ژان هم از ته دل لبخند میزد...
جینگ یی واقعا بچه شیرینی بود...
هرچی هم که بزرگ تر میشد...
این حس برای لان ژان بیشتر میشد...
واقعا خوشحال بود که جینگ یی رو کنار خودش داره!
#
کریس کلافه بود...
اوضاع نجات برده ها این روز ها واقعا خوب بود و خیلی از برده ها... اونهایی که رفتن رو ترجیه میدادند به سلامت از کشور خارج شده بودند
پس باید خوشحال میبود که اوضاع خوبه نه؟
اما نمیتونست خوشحال باشه...
یه نگرانی بزرگ داشت...
اون هم بچه هایی بودند که توی هر ماموریت پیدا میشدند...
بچه هایی که یا پدر و مادرشون رو از دست داده بودند یا توی نوزادی و خردسالی فروخته شده بودند...
تا قبل از این برده های کم سن زیادی ازاد نمیشدند و اونها رو هم خانواده هایی مراقبت ازشون رو به عهده میگرفتند ولی حالا...
تعداد این بچه ها داره بیشتر میشه و باقی برده ها قبولشون نمیکنن...
باید یه جا برای این بچه ها پیدا میکرد اما اخه کجا؟
توی همین فکر ها بود که یه نفر وارد دفترش شد...
اروم سرش رو بالا اورد و با دیدن سوهو رو به روش پرسید
-چیزی شده؟
سوهو جلوش نشست
-نه... من که نه...ولی احساس میکنم که خیلی ذهنت آشفته س...
