DAĞLARIN SÖNMEYEN YILDIZI(HAYALET)

70.BÖLÜM

Bir haftalık aranın ardından yeniden aranızdayım, güzel ve uzun bir bölüm ile geldim.

Umarım sizlerde okurken severek okursunuz, hepinize iyi okumalar.⭐️

Yıldızdan Devam

Elimdeki resmi bir süre incelemiştim, işte o an Poyrazla gerçektende çok güzel göründüğümüzü fark etmiştim,kapının açıldığını duyduğumda resmi katladım ve yerine koydum, içeriye abim ve doktor girdi. Doktorum durumumu kontrol etti ve her şeyin normal olduğunu söyledi.

Abim birazda olsun rahatlamıştı, doktorda dışarı çıkmıştı ama nedense ben hala kendimi iyi hissetmiyordum, sanki bir şeyler oluyor ya da olacakmış gibi hissediyordum. Bakışlarımı abime çevirdim ve onun daha fazla endişe etmemesi için zorlada olsa ona bir tebessüm sundum.

"Yıldız, hiç zorla gülümsemeye çalışma, ben abinim senin gülümsemenin içten olmadığını anlayabiliyorum.

Sana ne oldu bir anda hadi söyle bana güzelim."

Derin bir nefes aldım ve sıkıntı ile geri verdim.

"Bilmiyorum abi, sanki bir an kalbim duracakmış gibi hissetim ardından da acı, tarifi zor bir acı hissetim nefes almadım. Abi, bu hissettiklerim beni korkutuyor."

"Kötü düşünme Yıldızım, belkide yaşadıklarından sonra vücudun bir tepki veriyordur."

"Bilmiyorum abim ama kalbim acı çekiyor."

İkimizde sustuk, ne abim bir şey söyledi ne de ben tek kelime ettim, camdan bulutları izlerken abimin telefonu çaldı, önce bana baktı ve dışarıya çıkıp konuşmaya karar verdi.

Bir süre sonra tekrardan odaya geldi ama içeri girdiğinde yüzü bembeyaz olmuştu ve bakışlarında tedirginlik vardı. Bu görüntü kaşlarımın çatılmasına neden olmuştu, şüphe ile ona bakmaya başladım

"Abi, bir şey mi oldu?"

"Yıldız, sana bir şey söylemem lazım."

"Savaş, beni korkutuyorsun, bu halin ne?"

"Yıldız, beni Dolunay aradı.

Bugün bir göreve gitmişler ve görevde saldırıya uğramışlar. Saldırı sırasında Poyraz yaralanmış ama merak etme hastaneye gelmek üzerelermiş."

Duyduğum şeyin doğru mu yoksa yalan mı olduğunu algılayamıyordum, kulakarım uğulduyordu ve panikle çarpan kalbimin sesi beynimde yankılanıyordu.

Gözlerimin yandığını hissetim ardından da görüşüm bulanıklaştı, işte o zaman göz yaşlarımın akmak istediğini anladım ama buna engel oldum, şimdi olmazdı güçlü durmak zorundaydım. Hemen yataktan doğruldum, ani yaptığım hareket canımı yaksada durmadım ve terliklerimi giydim, bu sırada da abim panikle yanıma geldi.

"Yıldız, yapma güzelim yaran daha çok taze. Bak kendine zarar vereceksin."

"Savaş, ya önümden çekil ya da bana yardım et."

"Tamam, bekle burda hemen geliyorum."

Abim odadan çıkınca bende telefonumu yanıma aldım ve kendimi sakinleştirmek için derin nefesler aldım ama bir faydası olmadı, bu sırada da abim tekerlekli sandalye ile içeriye girdi ve oturmama yardımcı oldu.

Bu esnada canım yansada umrumda olmadı çünkü benim biran önce Poyrazı görmem lazımdı, onun kalbinin sesini duymam gerekiyordu.

Abim hemen danışmadan bilgi aldı, söylediklerine göre bir kaç dakika önce getirilmiş ve hemen ameliyata alınmıştı, bizde vakit kaybetmeden ameliyathanenin önüne gittik. Anka timi burdaydı ve hepsinin başı eğilmişti, omuzları tonlarca yük taşıyor gibi çökmüştü, bizim adım seslerimizi duyduklarında bakışlarının odağı ben oldum. Kendilerini toparlamaya çalıştılar, bende Dolunaya baktım ve konuşmaya başladım.