Nowhere

32. Break down

(Pov: Lotje)

Ik druk mezelf tegen Fleur aan. Het kleine muurtje dat ik had gebouwd tegen alles dat in m'n hoofd zit, ligt in 1 keer helemaal aan gruzelementen.
Ik ga weer rechtop zitten en staar voor me uit.
Na bijna drie maanden geen stemmen meer te horen, schreeuwen ze het allemaal tegelijk uit. Ze bedenken hoe ik kan ontsnappen, hoe ik weg moet, wat ik tegen mensen wil doen.
Maar ik blijf verstijfd op de bank zitten. Ik heb m'n ogen open, maar zie niks van wat er om me heen gebeurt.

(Pov: Fleur)

Ik zie hoe Lotjes moeder met grote passen naar ons toe loopt en Lotje ruw bij haar arm pakt. Lotje doet niks. Ze laat het gebeuren. Ruben doet niks. Hij laat het gebeuren. Ik zit als bevroren op de bank, niet wetend wat ik moet doen. Ruben kan niks doen, dat weet ik, het blijft nou eenmaal Lotjes moeder, maar toch schreeuw ik in m'n hoofd tegen hem dat hij in moet grijpen, ondanks dat ik zelf ook niet weet wat ik moet doen.

Op het moment dat Lotje over de drempel van de voordeur getrokken wordt, kom ik in actie. Ik ren achter ze aan. Maar zie alleen nog hoe ze wegrijden.
'KUTZOOI.' Roep ik. 'TYFUS KLOTE KUTZOOI.' Ik ren een stukje achter de auto aan, maar weet dat ik ze nooit bij zal kunnen houden.
Dan voel ik twee armen zich om me heen slaan. Ik druk mezelf tegen Ruben aan. 'Ik haal haar terug. Beloofd.' Fluistert hij. Ik zeg niks, maar druk me nog dichter tegen hem aan. Hij legt z'n kin op m'n hoofd en na een tijdje neemt hij me terug mee naar binnen.

(Pov: Lotje)

Ze duwt me m'n oude kamer in. Ik kijk naar het raam, de enige mogelijkheid om uit deze kamer te komen afgezien van de deur. Er zijn grote, houten platen voor gezet. Ik staar ernaar terwijl ik m'n moeder de deur achter me hoor dicht doen. Op slot.
Het is klein hier, veel te klein.
'LAAT ME ERUIT.' Gil ik. 'LAAT ME ER UIT ALSJEBLIEFT!' Ik bonk tegen de deur en sla daarbij per ongeluk zo hard op de lichtknop, dat ik de lamp hoor springen en ik ineens in totale duisternis gehuld ben.
De stemmen in m'n hoofd gillen nog steeds. Sommigen denken dat ik terug in de kelder ben, dat ik hier nooit levend uit ga komen. Ik sla door in het donker.
Dan raak ik zo hard de muur dat ik iets voel breken in m'n rechterhand. Ik schreeuw het uit.

Waarom hoort niemand me.

Droom ik?
Ik weet het niet. Alles is zo donker dat ik niet eens weet of ik m'n ogen open of dicht heb.

De pijn in m'n hand trekt door m'n hele arm. Ik voel om me heen op zoek naar m'n bed.
Ik vind niks.
Een matras op de grond, that's it.
Ik wil m'n rechterhand op het matras zetten, zodat ik kan gaan zitten. De pijn schiet door m'n hele lichaam en ik schreeuw het opnieuw uit, terwijl ik door m'n arm zak.
Ik land op m'n heup en iets hards stoot er tegen aan.

M'n telefoon!
Ik heb m'n telefoon nog!
Ik draai me op m'n rug en probeer rustig te ademen.
Met m'n linkerhand pak ik m'n telefoon uit m'n zak en bel de eerste persoon die in de geschiedenis staat.
Julia. 'Neem op. Alsjeblieft neem op.' Zeg ik tegen de overgaande telefoon.
Julia neemt op.
Ik probeer m'n adem onder controle te houden terwijl ik vertel wat er aan de hand is.
Ik ben zo geconcentreerd bezig, dat ik de schoenen op de trap niet hoor.
Ik schiet overeind als ik het slot van de deur open hoor gaan.
'Hier die telefoon.' Ik doe niks.
'Nu.' 'Nee.' Zeg ik trillerig.
'Pardon?' 'Nee.' Zeg ik iets harder.
Dan stort ze zich op me en rukt de telefoon uit m'n hand. 'Lotje. Wat gebeurt er?' Hoor ik door de telefoon heen. 'HELP.' Roep ik terug. Dan zet m'n moeder haar knie op m'n rechterhand neer en ik hou het niet meer.
Ik val bewusteloos terug op het matras.

WOEHOE ONLOGISCHE LOTJE HOOFDSTUKKEN.
Even voor de duidelijkheid, ik hou hartstikke veel van m'n moeder in het echt. Ze is heel lief voor me, don't worry 😜
Muziek: All Time Low - Something's gotta give
QOTD: wat is jullie haarkleur?
AOTD: mijne momenteel rood, met blond, roze, blauw en paars. 😄

I hope you enjoyed.
Xx.