Nowhere

5. Tears

(Pov: Ruben)

Ik ben ik de keuken om een beetje soep te maken.

Ze herinnert zich niks meer.

Het weergalmt door mijn hoofd. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met vertellen wat er gebeurd is.

Waarom ze vast zat, waarom ik haar ben gaan redden. Ze ziet er zo ongezond uit. Dodelijk dun en een hele witte huid.

Voor ik het weet stromen er tranen over mijn wangen. Ik probeer ze niet in de soep te laten vallen.

En nu moet ik haar alles weer gaan vertellen. En we moeten alles weer opnieuw beleven.

(Pov: Lotje)

Ik kan Ruben niet zien vanaf hier, maar als ik goed luister hoor ik hem snikken. Ik ben zo onstabiel dat ik zelf ook begin te huilen.

Ik denk dat Ruben me heeft horen huilen, want hij komt naar me toe. Zijn ogen ook vol tranen, ik had dus gelijk, hij was aan het huilen.

Hij helpt me een klein stukje overeind en komt naast me op het bed zitten.

Ik weet zeker dat ik vaker tegen hem aan gelegen heb, want het voelt enorm vertrouwd.

'Ruben?' 'Ja.' 'Wie zijn mijn ouders?' 'Je vader is jaren geleden al overleden. Ongeveer een half jaar geleden ben je bij mij komen wonen. Je kon niet bij je moeder blijven wonen, maar je hebt me nooit verteld waarom.' 'Oh.' 'Zal ik een kom soep voor je halen?' Ik knik. Hij loopt weg en ik zie hem met zijn mauw over zijn ogen wrijven.

(Pov: Ruben)

Zodra ik weer in de keuken sta, zak ik door mijn knieën met mijn rug tegen een kastje. Ik doe mijn best om niet nog erger te gaan huilen. Ik moet sterk zijn nu. Ik moet haar kunnen steunen.

Ik ga weer overeind staan en pak 2 kommetjes uit de kast naast me.

Als ze gevuld zijn loop ik weer terug naar Lotje.

Ondanks dat ik misschien net 10 minuten voorbij zijn gegaan, is ze weer in slaap gevallen.

Ondanks dat slaap goed is, denk ik dat ze echt iets moet eten nu.

'Lotje?' Ze doet onmiddellijk haar ogen open. Ze sliep dus niet. Ik til het kommetje op.

Met veel moeite komt ze overeind en gaat ik kleermakerszit op het bed zitten.

'Kun je me vertellen over je heldenactie? Je ziet er namelijk niet uit met al die blauwe plekken en krassen.' Ik glimlach zwak en kijk naar mijn arm, ik was het alweer bijna vergeten.

'Oké.'

Jezus wat een kneitersaai hoofdstuk.

Ik voel me echt niet lekker nu, dus sorry als dit hoofdstuk daardoor ook bagger is.

Xx