Nowhere

10. High higher highest

Nieuw hoofdstuk voor mijn lieve readers, because why not?

Ik zeg bij voorbaat alvast:

I hope you enjoyed.

Xx

(Pov: Lotje)

Ik kan niet slapen. Ik ben sowieso niet zo goed in in slaap vallen, maar zeker niet zittend met boze gedachten en veel geluiden om me heen. Ineens wil ik weg. Waar naar toe, weet ik niet. Zo voorzichtig mogelijk om Ruben niet wakker te maken, ga ik rechtop zitten. Mijn rug doet nu al pijn en ik ben heel blij dat ik niet zo in slaap gevallen ben. Mijn iPod zegt dat het 2:16 is. Ik kan nog wel een paar uur weg zijn voordat Ruben wakker wordt. Ik aai over zijn wang en doe heel even mijn ogen dicht. 'Niet wakker worden terwijl ik weg ben. Ik kom snel weer terug, echt.' Dan ben ik weg.

Ik dwaal een beetje rond in het ziekenhuis. Trap op, trap af, gang in, gang uit. Hopend dat ik geen mensen tegen kom. Als ik weer terug ben op de begaande grond, zie ik buiten opeens een brandtrap staan, of hangen brandtrappen? Ik ga door de deur en trek mezelf de trap op. Tree na tree, ik ben niet moe, maar ik merk wel dat mijn lichaam veel heeft meegemaakt en niet echt gerust heeft. Ik kom uit op het dak van het laagste gedeelte van het ziekenhuis.

Het is er helemaal leeg en stil, dus blijf ik even staan. Ik hoop echt dat Ruben niet wakker wordt voor ik terug ben. Ik wil niet dat hij zich zorgen over me maakt.

Na, voor mijn idee, een paar minuten, besluit ik de andere brandtrap te nemen naar het 2e dak. Vanaf daar kan ik waarschijnlijk de hele stad zien en alleen zijn. Afgezien van de stemmen in mijn hoofd waar ik me van probeer af te sluiten, wat moeilijk gaat aangezien ze in mijn hoofd zitten. Ik neurie zacht door ze heen en op het moment dat ik met mijn hoofd over het dak rond kan kijken, stop ik abrupt. Ik blijf staan, maar het is eigenlijk al te laat. Er zit al iemand.

(Pov: Ruben)

Nee. Nee, niet weer. Waar is ze? Shitshitshit. Waarom is ze weg?

Het is half 4, ik werd wakker door wat denk ik een spoedgeval was. Ik had het koud en er miste iets, Lotje miste. Ze is weer weg. Ik kan niet opstaan. Kut, waarom lukt het niet om op te staan. Dit is verschrikkelijk, ik moet haar zoeken. Ik probeer nogmaals op te staan en trek hierbij per ongeluk aan verschillende slangetjes. Er gaat een alarm af en binnen anderhalve minuut is er iemand die alles weer goed doet. 'Niet meer doen mr. Nicolai. U moet veel rust houden en vooral niet opstaan! Ga maar rustig slapen hoor.' Dan is ze weer weg. Ik denk dat ze een slaapmiddel in het water heeft gedaan waar ik om vroeg, want na 10 minuten beginnen mijn ogen ondanks alles weer dicht te vallen. Een kwartier later denk ik nergens meer aan, behalve aan dromen.

(Pov: Lotje)

De persoon draait zich naar me toe. Ik denk niet dat ze heel veel ouder is dan ik. Ze staat op om beter te kijken. Ik voel me betrapt en het liefst zou ik me ergens in een donker hoekje verstoppen, maar in plaats daarvan klim ik ook nog het laatste stukje trap op en ga staan. Haar haren, die van mij dus waarschijnlijk ook, lijken een beetje te zweven rond haar hoofd door de wind, terwijl we elkaar inspecteren. Ze heeft bruin haar, denk ik, maar in het donker kan ik dat niet echt goed zien. Ze heeft een bril op en is iets kleiner dan ik. Ondanks dat ze er bij staat alsof ze ieder moment weg zou kunnen rennen of me aan zou kunnen vallen, vind ik haar er toch wel oké uit zien. 'Hey.' Zeg ik zacht. 'Hey.' Krijg ik nog zachter terug.

Ze gaat iets meer ontspannen staan. 'Wat doe jij hier?' Vraagt ze. 'Ik wilde even weg van iedereen. Toen kwam ik hier uit.' 'Oh. Ik ook.' Ik glimlach zwak, maar ik denk toch dat het te zien is bij het licht dat voornamelijk van beneden op straat komt. Ze steekt haar hand naar me uit en trekt me mee naar de rand. 'Hier zit ik altijd. Met m'n voeten op de dakgoot. Je hebt een fantastisch uitzicht en niemand kan je vanaf onder zien.' 'Wauw.' Is het enige wat ik uit kan brengen. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vraag ik. Het is stil en even ben ik bang dat ik dat niet had moeten vragen. Dan krijg ik toch antwoord.

'Fleur.'