Nowhere

17. Heartbeat

Zodat de nieuwe cliffhanger niet verpest wordt door een eindstukje, bij deze alvast de

QOTD: willen jullie een virtuele knuffel van me?

AOTD: ja natuurlijk :)
<(^,..,^<) alsjeblieft.

Het is niet zo'n heel lang hoofdstuk, maar toch. ^_^

I hope you enjoyed.
Xx

(Pov: Lotje)

Als ik na een halve minuut weer in beweging kom, merk ik dat ik het blaadje met het gedichtje erop tot een propje verfrommelt heb.

Behoedzaam loop ik naar Fleur toe, alsof ik mezelf probeer te beschermen tegen eventuele nieuwe verassingen.
Verschillende infusen, een zuurstofslang, een slang die vermoedelijk sondevoeding geeft en een hartapparaat. Het regelmatige gepiep van het hartapparaat maakt me nu al nerveus. Ze lijkt heel diep in een kunstmatige slaap. Niemand slaapt zo rustig en zonder te bewegen. Voorzichtig aai ik over haar wang. 'Wat is er gebeurd Fleur?' Geen antwoord, natuurlijk niet, ze slaapt.

Ik blijf gewoon als een wachter naast haar zitten en wil op de achterkant van het papiertje nog een gedichtje schrijven.
Op het moment dat ik een pen gevonden heb en deze op het papier zet, komt er een verpleegster binnen voor een controle.
'Oh hallo.' Zegt ze zacht. 'Hey. Mag ik u iets vragen?' Ze knikt. 'Ja natuurlijk.' 'Waarom ligt Fleur aan al deze apparaten gekoppeld?' 'Ze heeft medicijnen nodig om beter te worden, maar ze heeft waarschijnlijk een te hoge hoeveelheid voorgeschreven gekregen.' 'Wacht, dus ze ligt hier door een fout van het ziekenhuis!' Zeg ik hard. 'Ja, of ze heeft zichzelf te veel gegeven, maar het komt wel goed en niet zo schreeuwen.' Boos kijk ik haar aan. 'Moet jij niet gaan slapen of zo?' Vraagt ze geïrriteerd. Ik negeer wat de vrouw zegt en veeg een pluk haar wat voor Fleurs gezicht hangt opzij. 'Hoeveel medicijn heeft ze binnengekregen?' 'Bijna 500 mg in plaats van 175.' Ik knik. Ze begint langs alle metertjes te lopen en schrijft wat dingen op een blad. Nadat ze alles gecontroleerd heeft, loopt ze de kamer weer uit.

Ik trek m'n benen in terwijl ik op Fleurs voeteneinde ga zitten. Langzamerhand raak ik gewend aan het regelmatige gepiep van het hartapparaat en ik begin een beetje in slaap te vallen en m'n ogen vallen dicht.

Dan schiet ik overeind. Het regelmatig piepen van het apparaat is overgegaan in 1 lange, oorverdovende, eindeloze toon.

'Nee nee nee! Fleur nee! Dit kun je niet menen! Ik vermoord je als je dood gaat en me hier laat zitten in deze shit!' Roep ik. In paniek weet ik niet welke van de knoppen de noodknop is, dus druk ik ze alle 3 tegelijk in. Het licht gaat aan en er gaat een alarm af. 1 van de 3 zal wel de goede geweest zijn, hoop ik.