Nowhere

14. A smile is all we need

(Pov: Lotje)
'Er is meer inwendig letsel dan we in eerste instantie dachten. Hij wordt nu opnieuw geopereerd. We hopen vanmiddag of vanavond te weten of hij weer terug mag naar de kamer waar hij sliep of dat hij op de intensive care moet blijven.' Ik knijp heel hard in Fleurs hand om niet in tranen uit te barsten. De dokter kijkt ons vragend aan. 'Hebben jullie verder nog vragen of dingen?' Ik schud m'n hoofd. 'Oké.' Hij draait zich om en loopt weg.
Ik moet nog steeds verschrikkelijk mijn best doen om niet te huilen. 'Zullen we in ieder geval even uit deze kamer gaan? Misschien wordt het dan iets minder heftig.' Ik weet dat het niet minder heftig zal worden, maar toch knik ik en loop ik met Fleur mee. 'Ze komen eigenlijk over 20 minuten op mijn kamer controle doen en ontbijt brengen enzo, maar ik heb er zo weinig zin in. Zullen we gewoon even iets anders gaan doen?' 'Kay.' 'Top.' Aangezien er toch pas later vandaag meer duidelijk wordt over Ruben, lopen we naar buiten. 'Heb jij geld bij je?' Vraag ik, terwijl ik me realiseer dat ik de €5,- van Ruben aan het restaurantje gegeven heb. 'Een beetje.' 'Genoeg om iets te kopen waardoor we alles even vergeten?' Ze glimlacht. 'Oh maar daar hoef ik de rest van m'n geld niet aan uit te geven, dat heb ik al.' Ik kijk haar met open mond aan. Ik heb het idee dat ze wel vaker ronddwaalt hier, want binnen 5 minuten zitten we ergens 3 hoog in kraakpand. 'Aansteker?' 'Ook.' Tegenlijk kijk ik mijn ogen uit en ben ik ook eigenlijk totaal niet verrast. Ik ga naast haar tegen de muur zitten. 'Aaalsjeblieft.' Nadat ze zelf eerst een trekje heeft genomen geeft ze het aan mij. Het duurt nog 15 seconden voordat ik het aandurf. Ik ben altijd ontzettend anti-alles geweest. Maar vandaag boeit het me even helemaal niets meer.
Een half uur later zitten we totaal versuft, maar wel ontzettend blij voor de situatie, tegen de muur. Ik merk dat Fleur een stuk opener is nu, maar ik vraag me toch af welke dingen ze verzint en welke dingen echt zijn. Ze ziet er wel leuker uit als ze glimlacht. Of het ligt aan het feit dat ik alles ineens mooier zie. Als we zijn uitgepraat, zitten gewoon naast elkaar, ieder met eigen muziek en oortjes. Het is fijn om iemand te hebben waar je niks tegen hoeft te zeggen en je je toch niet ongemakkelijk voelt.
Op het moment dat ik voel dat de joint weer bijna is uitgewerkt kijk ik op m'n ipod. 12:32, als het goed is Rubens operatie net afgelopen. Ik voel me schuldig tegenover Ruben, aangezien ik hier heb zitten lachen en hij ondertussen een zware operatie onderging. Maar ik bedenk me dat hij waarschijnlijk helemaal in dromenland was door de narcose en het gevoel gaat deels wel weer weg. 'Zullen we gaan, ik wil kijken of er in het ziekenhuis mogelijkheid is om te douchen.' 'Je mag de douche in m'n kamer wel gebruiken, ik wil ook wel weer even schonen kleren aan.' 'Super.'
Ik heb geen andere kleren bij me dan degene die ik aan heb, maar toch voel ik me na het douchen een stuk schoner. Ik zit op Fleurs bed terwijl zij onder de douche staat en kijk om me heen. Ze ligt alleen, dus heeft ze foto's op de muren geplakt. Toch is het kaal hier. Als ik de douche uit hoor gaan en Fleur even later weer naar buiten komt, zegt ze bijna onmiddelijk: 'zullen we weer gaan.' 'Ja hoor.' Ik snap wel dat ze hier niet zo graag is. We zoeken de uitrustkamer, iedereen noemt het in ieder geval de uitrustkamer, en vinden die al snel.
Nadat Ruben eindelijk een halve dag geen zuurstofslang in zijn neus had, heeft hij die nu weer wel. Zodra we in de buurt van Ruben komen, is het alsof Fleur zich beter voelt en tegelijk veel stiller is. Alsof ze hetzelfde heeft als ik. Wat misschien ook wel zo is. Ruben is nog steeds in een diepe slaap, maar we vinden het beide niet erg om gewoon naar hem te kijken. Zijn handen en armen zitten vol stickertjes en infusen, maar toch durf ik het na een kwartier aan om zijn hand vast te pakken. Ze zijn heel warm vergeleken met die van mij, maar dat is niet zo heel gek. Nog 10 minuten later begint hij wakker te worden. 'Hey Ruby.' Hij glimlacht, nog niet in staat om terug te praten. Ik kijk Fleur aan en krijg dezelfde blik terug. Het is goed dat Ruben glimlacht. Voor ons alle drie.
Nummer: Therapy - All Time Low.
QOTD totale randomness: Wat is jullie schoenmaat?
AOTD: 41 en heel soms 42. En ik wil happy socks, maar dat heeft niet zo veel te maken met m'n schoenmaat....
I hope you enjoyed.
Xx