Nowhere

7. Awake

(Pov: Ruben)

Bijna onmiddelijk valt ze in slaap. Ik moet eerlijk zeggen dat ze er slecht uitziet, maar als ze genoeg rust neemt en gewoon bij mij in de buurt blijft, zal dat wel weer verbeteren. Althans, dat hoop ik.

Ik aai over haar haar tot ik zeker weet dat ze in een diepe slaap is. Dan pak ik mijn telefoon, om 1 uur besluit ik ook maar te gaan slapen. Ik kijk nog even naar Lotje en doe dan mijn ogen dicht.

(Pov: lotje)

Als ik wakker word, zie ik dat het buiten nog totaal donker is. Ik kan geen klok ontdekken, maar ik denk dat het rond een uur of 4 is. Er hangen geen gordijnen en ik zie Ruben liggen. Hij ademt zacht. Ik weet toch dat ik niet meer in slaap zal vallen, dus ga ik iets rechter op zitten.

Door Rubens verhalen herinner ik me weer iets. Ik heb het idee dat zelfs Rubens aanwezigheid me helpt herinneren wie ik was. Ik kan me het gezicht van mijn moeder ook weer voor me halen, ondanks dat Ruben het me niet heeft beschreven.

Hoe langer ik denk, hoe meer details ik kan bedenken. Ook andere dingen, simpele dingen, kan ik me weer herinneren. Straten, huizen, gezichten, het schiet allemaal voorbij in mijn hoofd.

Het is stil, heel stil zelfs. Volgens mij heeft Ruben zelfs invloed op de stemmen in mijn hoofd. Sinds ik hier bijna heb ik ze nauwelijks meer gehoord. Ik ben benieuwd naar de brieven die Ruben beschreef. Na lang piekeren, zie ik het langzaam weer lichter worden buiten. Op de een of andere manier weet ik, dat als ik Ruben laat slapen, hij ook echt wel tot laat slaapt, maar ik wil dat hij verder gaat met vertellen. Als het helemaal licht is buiten, maak ik hem wakker.

Ik hoop dat het najaar is, want anders heb ik hem wel heel vroeg wakker gemaakt.

'Hmpf', klinkt het gesmoord. 'Goeie morgen,' fluister ik terug. 'Hey.' Hij tilt zijn hoofd op, zijn haar staat alle kanten op.

Ik moet lachen en Ruben valt weer terug met zijn hoofd in z'n kussen. 'Hoe laat is het?' Ruben pakt zijn telefoon. 'Kwart over 8.' 'Welke dag is het vandaag?' 'Moet je dat nu allemaal al weten? We hebben nog wel even de tijd hoor.' 'Alsjeblieft?' Ruben kijkt opnieuw op zijn telefoon. '22 september.' 'Dankje.'

(Pov: Ruben)

Vroeg. Heel vroeg. Veel te vroeg. Nadat ik helemaal wakker ben, sta ik toch maar op uit mijn bed en maak ontbijt. We eten het samen op terwijl ze vertelt over wat ze zich vannacht bedacht heeft. Ik ben blij om te horen dat ze zich meer kan herinneren. Al zijn er toch nog wel een paar grote dingen die ze nog niet weet, denk ik.

Weinig inspiratie. Sorry. Hoop dat het toch leesbaar is.

Hope you enjoyed

Xx Me