Nowhere

36. Post Scriptum

Brieven.

(Van Fleur aan Ruben)

Lieve Ruben,

Het spijt me zo, maar ik kan niet meer. Ik kan niet leven met zo veel dingen die niet goed gaan. Ik hoop dat je ooit weer gelukkig zult zijn en dat je het leven zult blijven vieren. Ik hoop dat Lotje bijkomt zodat jullie samen verder kunnen leven, voor mij is het te veel.
Ik heb al zo veel meegemaakt, zoveel dat ik je niet heb verteld en wat ik nooit zal kunnen vertellen.
Het spijt me zo, maar ik kan niet meer. Ik ben op.

Fleur.

(Van Lotje aan Ruben)

Lieve Ruben,

Ik heb je beloofd te schrijven als ik een plek had gevonden waar ik gelukkig kon worden. Ik weet de plek, maar zonder jou word ik zelfs daar niet gelukkig.
Kom naar me toe alsjeblieft. Het spijt me zo, het voelt alsof ik je vermoord.
Maar dit is wat ik moet doen. Terug gaan naar Fleur, naar Julia. Hopelijk kom ik terecht in een wereld die beter is dan de realiteit.

Even Heaven is hel without you.

Op het moment dat jij deze brief leest, ben je sowieso te laat om me nog van het idee af te brengen, dus alsjeblieft, kom met me mee. Ik hou van je.
Fleur en Julia deden dat ook.
Er is zo veel gebeurt afgelopen tijd, ik kan het niet meer in m'n hoofd houden.
Het is over, klaar, einde. De dood wint van het leven, zoals hij dat op het einde altijd doet.
Don't be scared. I'll be alright.

Xxx Lotje.

(Van Lotje aan jullie)

Lieve, lieve iedereen,

Ik hoop echt heel erg dat jullie dit verhaal gelezen hebben met een beetje plezier (al hoewel, plezier is misschien niet het beste woord hier).
Dank jullie wel voor alle views, votes en reacties.
Er komt nog wel een nieuw verhaal, ik ben al bezig.

Oh, en, alsjeblieft, neem nooit een voorbeeld aan dit verhaal.
Jullie zijn allemaal mooie mensen, stuk voor stuk.
Life is worth living.

I love you,

Xxx Lotje

P.S.
I hope you've always enjoyed.
Xx