Nowhere

26. There are rules to be broken.

(Pov: Lotje)

Ruben laat ons nu vaker alleen. Fleur vindt het prima, ik ook.
Als ik niet volkomen in m'n eentje ben, gaat het best goed.
'Lot?' 'Hm.' 'Ik verveel me.' 'Herkenbaar.' Ik kijk naar Fleur die met haar handen op haar rug tegen de zijkant van de deuropening leunt. Haar ogen twinkelen. 'Hoe lang is Ruben nog weg?' Ik kijk op de klok, half 10. 'Minstens 5 uur en waarschijnlijk is ie lam als ie terug komt.' 'Top.'
Ze haalt een fles prosecco achter zich vandaan. Ik kijk haar met open mond aan. 'Dat, dat mag niet.' Fleur begint te lachen. 'Sinds wanneer trekken wij ons iets van de regels aan. Regels zijn er om gebroken te worden.'
Ik haal m'n schouders op. 'Kay. Zolang je maar weet dat ik jou de schuld zal geven.' 'Succes ermee.' 'Dank je.'

Tegen een uur of 12 is de fles leeg. 'Het is bijna morgen.' 'Maar als het morgen is, dan is morgen geen morgen meer.' Ik staar voor me uit. 'Wow diep.' Ik heb nog nooit alcohol gedronken, maar het lijkt me geen geslaagd moment om dat te zeggen nu.
Fleur staat op en loopt in een net-niet rechte lijn naar de cd-speler. Ze trekt een paar cd's uit de kast. 'Iene miewne muttw.' Ik loop naar d'r toe en trek maar gewoon cd uit haar handen. 'Deze nemen we.' 'Top.'
We beginnen net iets te uitbundig te dansen. Dit gaat door tot ik op de grond ga zitten. Fleur gaat naast me zitten. 'Wazup?' 'Even uitademelen hoor.' 'Hm.'

Out of nowhere komt er nog een fles tevoorschijn. Ik kijk Fleur vragend aan. Ze haalt een zonnebril uit haar koffer en zet 'm op. 'Heel cool hoor.' 'Ben ik ook.' 'I know.' Ook die gaat bijna helemaal op en ik sla niet goed meer op wat er gebeurd. De muziek gaat harder en harder.
Om half 3 's nachts komt Ruben thuis. Hij is net zo dronken als wij, maar heeft dus nog wel door dat we in de woonkamer staan. 'Ga es slapen!' Zegt hij streng, althans dat probeert 'ie, want we kunnen alle 3 niet echt duidelijk meer zijn.
'Hm.' Ik loop langs Ruben en laat mn hand langs z'n borst glijden 'twuste.' 'Jij hoook.' Fleur en ik duwen tegen elkaar aan en vallen allebei bijna om. De 2e fles ligt nog steeds op de grond in de woonkamer.

'LOTJE! FLEUR!' Er wordt knallend hard geroepen. Of misschien is het alleen zo knallend door de verschrikkelijke hoofdpijn. Ik kreun en hoor Fleur naast me hetzelfde doen.
Ruben stormt de kamer binnen met de fles in z'n hand. 'Wat is dit?' Hij trekt me overeind.
Ik doe m'n best rustig te blijven, maar opnieuw zie ik alles wat er gebeurd is in de kelder met Leon voor me en ik spring op. En val flauw.

(Pov: Ruben)

Kut. Dit kan ze niet blijven doen elke keer dat ik d'r vastpak. Fleur springt angstig naar Lotje toe om haar op te vangen. Ze kijkt bezorgd. Veel kalmer zeg ik nu: 'rustig maar. Ik was een beetje verbaasd.'
Fleur kijkt verrast op. Lotje zit tegen de muur met haar handen tegen haar hoofd, maar die haalt ze opzij als ze me ineens zo rustig hoort praten.
Ik ga op het voeteneinde zitten. 'Ik zeg niet dat ik het goedkeur dat jullie mijn prosecco hebben opgedronken, maar volgens de oude wet had het nog gemogen ook.' Ze kijken elkaar grijnzend aan. 'Zoals ik al zei, ik zeg niet dat ik het oké vind.' Zeg ik wat feller.
Ze kijken me allebei weer strak aan.

(Pov: Lotje)

'Fleur.' Zegt Ruben. Ze knikt. 'Je moet medicijnen slikken toch?' Ze knikt opnieuw. 'Wanneer heb je die voor het laatst genomen?' Ze denkt na. '5 dagen geleden.' 'Zou je ze dan nu weer kunnen nemen, je ziet er belabberd uit.' 'Ik ben net wakker.' 'Nu!' Ze mompelt wat vervloekingen terwijl ze de kamer uitloopt.

Ik weet dat Ruben iets verzon zodat Fleur even weg was. Ik zag het aan hoe hij naar mij keek terwijl hij tegen Fleur praatte.
'Lot?' 'Hm.' 'Uhm, denk je dat je therapie nodig hebt?' Ik kijk hem met een schuin hoofd aan. 'Ik zie hoe je telkens dicht klapt en wegtrekt als ik je vastpak. Ik wil dat niet.' 'Hm.'
Hij wil dat ik in therapie ga. Ik ben gek geworden. Niet op de grappige manier. Ik glimlach tegen mezelf. Ik ben echt gek geworden. Ik praat tegen mezelf, ik heb stemmen in m'n hoofd, ik doe dingen die ik normaal nooit zou doen en zodra iemand me vastpakt val ik flauw. Wauw.
'Denk er maar even over na.' 'Dat doe ik zeker.' Ruben aait over m'n hoofd en loopt dan naar de woonkamer. 'Zo, wie wil er ei en spek en zo veel mogelijk anti-kater troep.' We zeggen alle drie 'ik', ook Ruben zelf.

De dag gaat rustig voorbij en we besluiten met z'n allen in de woonkamer te kamperen. Ik voel Rubens hand tegen de mijne en weet dat Fleur aan de andere kant van Ruben ligt.

Ik lig op de bank in m'n oude huis. Het huis van m'n moeder. Door het grote raam heen kan ik de volgende rij huizen zien. Er doet iemand het raam open en klimt naar buiten. Ik denk dat die persoon ongeveer 7 meter hoog op het dak zit. Ik wil gillen. Rennen. Helpen. Maar de persoon valt en verdwijnt.

Ik loop door m'n oude school heen. Op zoek naar iemand. Ik ren en ik hoor iemand vaag zeggen waar de persoon is die ik zoek. Ik gooi een deur open. De persoon staart me met holle ogen aan. Ik zie hoe hij z'n eigen polsen doorsnijdt terwijl hij me nog steeds aankijkt. Hij verdwijnt.

Ik zie mezelf staan. Op het dak van het ziekenhuis. Beneden me rijden auto's langs. Ik zie hoe ik stapje voor stapje dichter bij de rand ben. Ik wil mezelf redden, maar in m'n reddingspoging trek ik mezelf mee, naar beneden. Ik voel hoe ik val en hoe de grond steeds dichterbij komt.

Dan schiet ik overeind, m'n ogen wijd opengesperd, maar het enige wat ik zie is het lampje van de de dvd-speler. Ik ben doorweekt van het zweet.

Tamtamtamtaaaaaam. Lotje en haar krankzinnige dromen.
Muziek: Get Scared - Don't You Dare Forget The Sun.

Dus, hoe vinden jullie het verhaal ondertussen?

QOTD: wat vinden jullie onderhand van m'n verhaal? (Niet alleen maar leuk/stom/saai zeggen, lekker je mening onderbouwen. Alsof je een NL PW maakt.... .-. XP)

AOTD: tsja da's raar om zelf te antwoorden.

I hope you enjoyed.
Xx