Nowhere

1. What happened?

Het zitten hier zou de meeste mensen al gek maken. Het is donker, mijn polsen zitten aan elkaar vast en alles is nat en koud. Mij maakt het niet uit, ik kan me er vanaf sluiten.

Het gene wat mij gek maakt, zit in mijn hoofd. De gedachten, die in deze stilte de enige zijn die me er aan herinneren dat ik nog leef, maken me gek.

'Wat doe ik hier?

Hoe ben ik hier gekomen?

Waarom zit ik vast?

Waar ben ik?

Wie ben ik?

Waarom herinner ik me niets?'

Het enige wat ik blijkbaar niet vergeten ben, is hoe ik moet denken.

Ik heb nog niet uitgeprobeerd of ik kan praten. Er is toch niemand.

Alleen de duisternis en de stemmen in mijn eigen hoofd.

Naast de stem, die gewoon mijn gedachten zijn, hoor ik andere stemmen. Ze klinken allemaal als die van mij, maar ze zijn het allemaal niet met me eens. Het is alsof zij nog wel weten wie ik ben en wat er gebeurd is, daarom probeer ik zo goed mogelijk te volgen wat ze zeggen.

'Ik zei toch dat ik het niet had moeten doen!'

'Nou je hebt het anders uiteindelijk toch gedaan.'

'Ja, omdat ik dacht dat het de bedoeling was. Ik was er echt van overtuigd.'

'Dit is precies wat ik wilde.'

'Waarom heb ik naar mezelf geluisterd. Ik had mijn gezonde verstand moeten gebruiken.'

'Welke bedoel je?'

'Hou op.'

'Waarmee?'

'Hier mee.'

'Ik heb gewoon gelijk.'

'Ik hoef geen gelijk.'

Het is alsof verschillende mensen me vertellen wat ik moet doen. Al ben ik ze eigenlijk allemaal, ik weet niet meer welke van de stemmen ik nou werkelijk ben. Welke stem mijn vrienden en familie zullen herkennen.

'Wacht, heb ik eigenlijk wel vrienden en familie?'

Ik word zo moe van alle vragen waar ik geen antwoord meer op heb. Ondanks de kou en vochtigheid van de vloer, doe ik mijn ogen dicht. Niet dat het veel verschil maakt, het is toch donker, maar het is meer het idee.

Waar ik ook mag zijn, ik val uiteindelijk toch weer in slaap.

Hejj peoples, denken jullie dat ik door moet schrijven?

Ik hoop dat er een paar mensen zullen reageren.

Xxx