Nowhere

4. Memories

(pov Lotje)

Ik kom weer bij bewust zijn. Nu lig ik toch echt onder een deken in een zacht bed. De man die me redde zit naast me op een stoel. Zijn hand ligt een paar centimeter van mijn hand. Ik denk dat hij in slaap is gevallen terwijl over me waakte. Hij ziet er lief uit als hij slaapt.

Zo te zien, ging het redden niet helemaal volgens plan. Over zijn arm loopt een lange kras waar, aan zijn kleren te zien, nog best wat bloed uit is gekomen. Boven zijn linkeroog zit een enorme blauwe plek en doordat hij zijn blouse half open gedaan heeft, zie ik een rare plek, wat waarschijnlijk een brandwond is.

Ik probeer iets rechter op te gaan zitten, maar mijn spieren werken niet mee. Dus kijk ik om me heen, op zoek naar iets wat ik herken. Ergens heel ver achter im mijn hoofd, hoor ik een belletje rinkelen als ik de naam Ruben tegen kom.

Nu worden de stemmen in mijn hoofd ook weer wakker.

Het lijkt wel alsof er een hels debat is begonnen.

Ik hoor zelfs een stem, die eigenlijk alleen maar aan het gillen is, alsof ze haar held tegen komt.

Misschien is Ruben wel een held?

Wacht, dat is hij sowieso, want hij heeft me gered uit een kelder, waarbij hij zelf allemaal verwondingen opliep.

Ik til mijn hand op en pak er voorzichtig zijn hand mee.

Hij schrikt overeind, maar kalmeert weer als hij ziet dat ik het ben.

'Hey, je bent wakker.' Zijn stem kalmeert alle stemmen in mijn hoofd. Alsof ze allemaal willen luisteren.

'Jup.' 'Ik ben zo blij dat ik je gevonden heb Lotje.'

Wie is Lotje? Heet ik zo?

'Heet ik Lotje?' Hij kijkt me verbaast aan.

'Ik kan me niks meer herinneren. Het enige wat ik nu weet is dat ik Lotje ben, en jij waarschijnlijk Ruben. Voor de rest weet ik niks meer.' Hij kijkt bedenkelijk.

'Zou je me zo veel mogelijk willen vertellen?' 'Ik ga eerst soep maken, je hebt je eten hard nodig. Daarna zal ik je zo veel mogelijk vertellen.'

Hey, is er eigenlijk überhaupt iemand die dit leest en wil dat ik door schrijf?

Xxx me