Nowhere

21. On the edge

(Pov: Ruben)

Ze is de hele dag al bleek en stil. Om de paar minuten kijkt ze hoe laat het is, of Fleur al uit haar coma gehaald wordt. Laura kwam vanochtend ook nog langs, maar Lotje was zo afwezig dat ze binnen een half uur weer weg was. Nu loopt ze heen en weer in de kamer terwijl ze aftelt.
Op het moment dat ik haar meetrek naar het bed en een arm om haar heen sla, komt er een verpleegster binnen. Ze kijkt op haar notitieblad. 'Mr. Nicolai?' 'Ja.' 'Ik heb goed nieuws voor u.' Ze is even stil en kijkt op van het blad. Lotje en ik kijken haar nieuwsgierig aan. 'U mag vandaag een aantal tests gaan doen en als u deze volbrengt, mag u naar huis.' 'Oké, super.' Zeg ik.
Dan is ze weer weg. Ik vestig m'n aandacht weer op Lotje. 'Het komt goed, je moet jezelf niet zo zenuwachtig maken.' 'Dat doe ik niet.' Zegt ze snel. Ik kijk haar veelbetekenend aan. 'Jaja.'

De tests zijn op het moment dat Fleur wakker gemaakt wordt. Ik zie Lotje twijfelen. 'Ga maar naar Fleur. Ik red me wel met die tests, als ze nou niet willen dat je erbij bent, kom je naar me toe, goed?' Ze knikt. Ik geef een kus op haar haar. 'Het komt goed. Echt.'

(Pov: Lotje)

Dan slaat hij z'n armen om me heen en houdt me tegen zich aangedrukt. Ik doe mijn ogen dicht. Hij fluistert dingen die ik niet hoor. Dan laadt hij me los en pakt m'n schouders beet. Kijkt me aan. 'Het komt goed. I promis.' Ik knik, maar kijk hem niet recht aan.
Dan komt er iemand binnen om Ruben mee te nemen en loop ik de andere kant op, naar Fleur toe.

Het handige aan een ziekenhuis is dat je er verschrikkelijk beroerd uit kan zien en niemand vraagt 'of het wel gaat'. Dus kan ik in een keer doorlopen naar Fleurs kamer. 'Mag ik bij d'r zijn als ze wakker gemaakt wordt?' De arts knikt en ik doe een poging tot glimlachen. 'Dank u.' Hij knikt terug.

Ik zie dat ze gisteren al begonnen zijn met het minderen van de medicijnen. 'Hoe lang gaat het duren tot dat ze wakker wordt?' Vraag ik. '1 tot 5 uur. Het hangt er vanaf of ze er goed uitkomt en hoe diep ze slaapt.' 'Kay.'
1 tot 5 uur, denk ik bij mezelf. Dan is het uiterlijk 19:00 als ze wakker wordt. Ik ga in de hoek van de kamer zitten, ik kan nu toch niet zo veel doen. Ik laat m'n blik over m'n armen en benen gaan. Eigenlijk realiseer ik me nu pas dat ik heel slecht gegeten heb de laatste tijd. Ik stop met eten als ik me rot voel. Dat heb ik van m'n ouders, zeker weten.
'Het duurt dus nog minstens een uur?' 'Ja.'

Ik duw mezelf omhoog en ren de kamer uit. Als het nog een uur duurt, kan ik nog even naar Ruben toe.

Zijn longinhoud wordt getest en of het zuurstof goed verdeeld wordt over z'n lichaam. Of er geen plekken zijn waar het zuurstof niet goed meer kan komen.
Ik moedig Ruben aan terwijl hij moet fietsen en ondertussen moet uitademen in een plastic buis.
Ik word vrolijk van Rubens ontzettend chagrijnige hoofd.
'Nog even doorzetten Ruby, dan mag je naar huis en kunnen ze je niks meer maken.' Zijn gezicht klaart op. 'Moet je niet bij Fleur zijn?' Ik kijk op m'n ipod. 'Ze wordt op z'n vroegst pas over 20 minuten wakker. Ik blijf nog 1 test, dan ga ik terug.'
Als Ruben, totaal buitenadem, klaar is met de volgende test, geeft hij me een knuffel en fluistert: 'ik beloof dat ik m'n best zal doen met de rest van de tests. Vanavond eten we weer normaal voedsel.' Ik glimlach en ren dan weer naar de andere kant van het ziekenhuis.

(Pov: Ruben)

Ik fiets zo hard ik kan, ik adem zo diep mogelijk in en adem dan weer zo diep mogelijk uit, ik doe zo hard mogelijk m'n best zodat ik vanavond niet weer prut hoef te eten. Ondertussen denk ik aan Lotje en Fleur. Ik bedenk me dat ik nog nooit familie van Fleur heb gezien in de 2 weken dat ik hier nu ben. Raar eigenlijk, maar voor latere zorg. Ik zet me nog even in voor de laatste test en ga dan uitgeput op een stoel zitten en wacht op de uitslag.

(Pov: Lotje)

Ik besluit Laura mee te nemen naar Fleur. Zodat ik niet alleen moet wachten.
Precies een uur nadat ik weg ging bij Fleur, kom ik er weer binnen.
Fleur is nog niet wakker.
Secondes tikken langzaam voorbij terwijl ik met de helft van m'n aandacht een gesprek met Laura voer. Secondes worden minuten, minuten worden uren.
Fleur is nog steeds niet wakker.
Ik zie de doktoren bezorgd kijken.
Ineens krijg ik een soort zwarte waas voor m'n ogen en spring overeind. Ik ren, ren, ren. Gang in, gang uit, hoek om, nog een hoek, trap, deuren. 'Sorry.' Roep ik naar iemand. Nog meer trappen, nog meer gangen, nog meer deuren, uitgang, brandtrap, dak, brandtrap, dak. Rand.
Wankelend kom ik tot stilstand en kijk naar beneden. Als Fleur niet wakker wordt, wil ik ook niet wakker worden. Ik schat de kans in. De waas voor m'n ogen zit me in de weg. Ik kan niet helder zien hoe hoog het nou daadwerkelijk is.
Achter me rent iemand het dak op, maar ik hoor het niet, de waas zit in m'n hele hoofd en in m'n oren zit een ruis.
Ik wil naar voren stappen. Weg van hier. De stemmen in m'n hoofd schreeuwen harder dan ooit.
'STOP.' Schreeuwt iemand. Ik hoor het ver weg, als ik een droom.
Ik sta met m'n tenen over de rand alsof ik klaar sta om in het water te duiken met een zwemwedstrijd.
Een hand wordt op m'n schouder gelegd, ik schrik zo dat als ik niet naar achter getrokken zou zijn, ik gewoon naar beneden gevallen was.
'Ze bewoog. Ik zweer het je. Ze hoorde je schreeuwen.'

Heb ik geschreeuwd?

'Ze hoorde je schreeuwen en ik zag haar bewegen.'
Langzaam dringt tot me door wat er gebeurd is.
De stemmen zijn nog niet tot bedaren gekomen.
Ik laat me mee trekken naar beneden, de weg terug naar de kamer van Fleur.
Ze is nog steeds niet wakker, maar op het moment dat ik binnenkom fluistert Laura: 'zeg iets.' 'Wat?' Fluister ik terug. 'Geen idee. Ik zie altijd in films dat mensen zingen. Misschien werkt het.'

Ik ga naast Fleurs bed staan en pak haar hand met infuus er in vast.

'Say your words are more than letters
Say your songs are more than words.'

Niks

'Say everything will be better.
Say that you can stop the hurt.'

Niks

'Cause what's the point of living, when you can't feel alive.
And what's the point of dying young, when you could have the time.'

Mijn stem breekt, maar ik voel hoe er heel zachtjes iemand in m'n hand knijpt.

Hey there.
Hier is een goddamn lang hoofdstuk, wat voor driekwart echt godvergeten saai is volgens mij, maar goed. Beslis voor jezelf :]

QOTD: schrijven jullie zelf wel eens gedichten of liedjes?

AOTD: as you can see, yes. :]

I hope you enjoyed.
Xx