Nowhere

13. Crying angels

(Pov: Lotje)
Het is 2 uur 's nachts. 'Wil je je cupcake iets nog?' Vraag ik. Fleur schudt haar hoofd. 'Zeker?' 'Jup.' 'Kay.' Ik ga weer op m'n rug liggen, kijk naar de sterren. Ik denk dat ik blij ben dat ik eindelijk met iemand kan praten over wat er gebeurd. Iets raakt mijn hand en pas een paar seconden later besef ik dat het Fleurs hand is. 'Jezus wat een koude handen heb jij.' Fluistert ze. 'Sorry.' 'Niet zo vaak sorry zeggen.' 'Sorry.' Ondanks het feit dat ik op het dak lig van een ziekenhuis, het ondertussen kwart over 2 is en steenkoud, voel ik m'n ogen dicht vallen. 'Truste.' Mompel ik. 'Lot, wil je niet naar binnen? Het vriest hier bijna.' 'Ik heb nooit last van de kou eigenlijk.' 'Ik wel. Kom.' Ze staat op en ik zucht. Stop de flesjes weer in het plastic tasje. 'Ik denk dat Ruben liever heeft dat ik er ben als hij wakker wordt.' 'Ik ga wel mee naar die kamer.' Ik trek haar mee door het ziekenhuis nadat ik het tasje bij het restaurantje heb neergezet. We staat stil voor de deur en ik hou hem open voor Fleur. Ze glimlacht en loopt naar binnen. Op het moment dat ze Ruben ziet, staat ze even stil, maar loopt dan door naar het andere bed in de kamer, waar niemand ligt. Op de een of andere manier begint ze ineens te huilen. Ik loop naar haar toe en aai een beetje onhandig over haar rug. 'Wat is er?' Fleur schudt haar hoofd. 'Ander keertje?' vraag ik. 'Ja graag.' Fluistert ze terug. Dan laat ze zich opzij op het bed vallen met haar handen voor haar gezicht. Ik blijf op de rand van het bed zitten en wacht tot ik haar ademhaling hoor vertragen. Als ik zeker weet dat ze slaapt, sta ik voorzichtig op en loop naar Ruben. Hij ligt nog precies zo als toen ik wegging, dus kan ik weer hetzelfde gaan liggen.
(Pov: Ruben)
Ik word wakker op het moment dat Lotje de deur opent, hoe voorzichtig ze ook doet. Door m'n wimpers heen zie ik 2 mensen binnenkomen en buiten mijn zicht op het lege bed gaan zitten. Ik hoor gesnik en gefluister. Daarna stilte en Lotje die weer naast me gaat liggen. Binnen een paar minuten ligt ze te slapen, wat echt uitzonderlijk voor haar is. Ik kam zachtjes door haar haar tot ik zelf ook weer in slaap val.
Ineens verschrikkelijk benauwd word ik wakker. Ademen gaat nauwelijks en doet pijn. Lotje slaapt, maar als ik me omdraai zie ik het andere meisje op het bed zitten. Ik kijk haar angstig aan en gebaar dat ik geen lucht meer krijg. Ze staat op en drukt voor me op de noodknop. Er gaat een licht aan op het moment dat er artsen binnenkomen en Lotje wordt haast uit het bed gegooid. Stil staat ze in de kamer terwijl de artsen met mij bezig. 'We moeten hem meenemen naar een behandelkamer.' Hoor ik een van hen zeggen. Ik til m'n hand op naar Lotje, maar vlak voor zij hem kan vastpakken, wordt hij weer naar beneden geduwd. Zonder dat ik het gemerkt heb lopen de tranen over m'n wangen. 'Als we weten wat er is en hoe we het kunnen oplossen, komt hij weer terug.' zegt een ander tegen Lotje en het meisje dat naast haar staat. Ik begin steeds meer van de realiteit af te dwalen en ik zie cirkels, vleugels en vlammetjes om de 2 meisjes heen draaien. Dan wordt het volledig zwart.
Nou dit is het nummer van de edit op m'n instagram (het bovenstaande nummer als het goed is). Ik heb het zelf gecoverd alleen kan ik die niet toevoegen.
QOTD: troosten of met rust laten?
AOTD: troosten. Ik ga geen mensen die verdriet of pijn hebben alleen laten.
i hope you enjoyed.
Xx