Nowhere

22. Honesty

(Pov: Lotje)

'FLEUR!' Roep ik uit. Nog een keer zo'n zwak kneepje in m'n hand. 'Je leeft nog.' Ik zie hoe ze langzaam wakker wordt. 'Ja natuurlijk idioot. Wat dacht jij dan.' Fluistert ze.
Ik geef haar een knuffel, voor hoe ver dat kan bij iemand die net uit een coma komt en op een bed ligt aan allerlei slangetjes.

Dan wordt ze meegenomen door artsen, die willen gaan testen of alles echt oké is.
Ik blijf achter met Laura.

Ze heeft zich de hele tijd stil gehouden. Ik draai me om en kijk haar aan. Ze heeft tranen in haar ogen. 'Hé, waarom huil je?' Ze haalt haar schouders op. 'Geen idee. Ik vond het zo schattig hoe bezorgd je om haar was en hoe blij om te zien dat ze wakker werd.' Ik glimlach zwak. 'Ja duh, ze is m'n enige vriendin ongeveer.' Ik kijk haar aan. 'Samen met jou dan.' Voeg ik er aan toe. 'Je geeft zo veel om d'r. Volgens mij zou je bijna alles voor haar doen.' Ik haal m'n schouders op. 'Dat doen vriendinnen toch?' Vraag ik.
'Ik wel.' Antwoordt ze. 'Maar hoe zeker weet je dat zij dat ook voor jou zou doen als het nodig is.' 'Dat weet ik niet. Ik zal er maar gewoon op moeten vertrouwen.'
Ik weet niet of ik gesprek de goede kant op vind gaan.
'Zullen we kijken hoe het bij Ruben is?'
'Oké.'

Ze lijkt de weg door het ziekenhuis nog beter te kennen dan ik. Ondertussen zie ik er wel een soort van vorm en systeem in, maar Laura lijkt de plattegrond gewoon uit haar hoofd te kennen.

Op het moment dat we in de gang uitkomen waar ik Ruben heb achtergelaten, komt hij uit de kamer lopen.
'Vertel hem nog maar even niet over vanmiddag.' Fluister ik zo zacht mogelijk tegen Laura. Ze knikt.

'Rubyyy.' Ik ren naar hem toe en sla m'n armen om hem heen. 'En?' Vraagt hij. 'Ze is wakker en ze zijn nu aan het controleren of alles goed is!' 'Wow wat super!' 'Ja! Hoe is het met jou. Mag je naar huis?' Hij knikt.
'Ik moet de komende tijd medicijnen gaan slikken, maar daar krijg ik een receptje van bij dat balie ding daar.' Hij wijst vooruit. 'Maar ik wilde daar toch nog langs dus kom.'

(Pov: Ruben)

Laura en Lotje lopen met me mee naar de balie.
'Ik kom een receptje ophalen.' 'Wat is uw naam?' Vraagt de vrouw achter de balie vriendelijk. 'Nicolai.'
Ze loopt naar achter een andere ruimte in en komt terug met het recept. 'U kunt dit recept bij uw apotheek laten zien, dan vertellen zij u verder over de hoeveel die u moet slikken en andere informatie.'
'Nou super.' Zeg ik. 'Oh, mag ik u nog iets vragen.'
Ze knikt. 'Ja natuurlijk.'
'Uhm, weet u toevallig hoe vaak er bezoek is geweest bij....' Ik draai me om naar Lotje.
'Wat is Fleurs achternaam?'
'Giesen.' Zegt ze.

'Bij Fleur Giesen?' Zeg ik, om m'n zin af te maken.

Ze kijkt in wat bestanden op de computer voor haar. 'Ik kan hier maar een maand terug kijken....' Peinst ze. 'En in die tijd, uhm.... Geen een keer.' Ze kijkt me aan met helder groene ogen. 'Heb ik u daarmee geholpen?'
'Ja zeker.' Ik glimlach vriendelijk. 'Oh, en weet u toevallig ook hoe lang ze hier nog moet blijven?'
Ze zoekt verder in haar bestanden. 'Ze is vandaag gewekt uit haar coma, als ze de tests goed doorstaat, mag ze over 5 dagen weg.... Als alles goed gaat en er een plek is waar ze goed gecontroleerd kan worden op of ze haar medicatie slikt. Want dat is de laatste paar keer gebeurd. Binnen 2 weken lag ze weer in het ziekenhuis omdat ze weigerde haar medicatie te slikken.' 'Oké, dank u wel.' Ik glimlach nog maals.
'Fijne dag nog.' 'U ook.'

(Pov: Lotje)

'Waarom wilde je dat allemaal weten over Fleur?' Vraag ik nieuwsgierig.
We lopen terug naar 'onze' kamer.
'Ik was gewoon benieuwd. Omdat ik nooit bezoek heb gezien bij Fleur.'
Hij kijkt vrij recht vooruit terwijl hij loopt en ik kan gewoon zien dat dat niet de echte reden was. Ik ben te opgelucht met al het nieuws van vandaag om er verder op in te gaan. 'Oké.'

Ik ga naast Laura lopen. 'Misschien kun je het beter wel vertellen.' 'Ik wil niet dat hij zich zorgen gaat maken.' 'Hij wil je beschermen.' 'Hm.'
We lopen door. 'Ik meen het Lot.' 'Jaja, wacht nou maar even. Als Ruben zijn spullen pakt zometeen, vertel ik het wel hoor.'
Dat zeg ik net iets te hard, want ik hoor Ruben zeggen. 'Wat vertel je?'
'Straks.' Zeg ik terug. 'Prima.'

Lau en ik zitten op het lege bed terwijl Ruben onze andere kleding in de koffer dumpt.
'Zo dus wat wilde je vertellen.'
Ik kijk Laura aan. 'Wil jij het vertellen alsjeblieft?'
Ze knikt en begint te vertellen over vanmiddag.
Ruben schiet overeind terwijl hij iets in de koffer aan het doen was en kijkt me met grote ogen aan.
Ik kijk naar de grond.
Hij loopt naar me toe en wil me een knuffel geven. 'Doe maar niet.' Zeg ik niet heel overtuigend.
Ik raap al m'n moed bij een en kijk hem recht aan.
'Het was een opwelling. Een stomme opwelling. Ik beloof het niet te doen. En als je wil dat ik hulp krijg, vermoord ik je.'
Hij kijkt terug naar mij. Ik zie dat hij probeert te kijken of ik lieg.
Ik lieg niet, denk ik.

Dan knikt hij. 'Oké, zolang je maar weet dat ik er altijd voor je ben als je iets kwijt wil.'
Mijn beurt om te knikken.

'Ik ben blij dat je eerlijk bent geweest.' Zegt hij. 'Daarom wil ik nu ook eerlijk zijn over waarom ik naar Fleur vroeg bij die vrouw.
Het was me dus opgevallen dat Fleur nooit bezoek krijgt.
En ik heb een voorstel.'

Hij zwijgt even.

'Het is nog maar voor een jaar. Daarna is ze volwassen, dus het zou moeten lukken.'

Hij haalt diep adem en ik wil dat hij gewoon vertelt wat hij wil vertellen.

'Wat zou je er van vinden als ík zou proberen Fleurs voogd te worden.'

Heyhooooi,

Na lange tijd ben ik weer hier.
Ik hoop dat jullie het toch leuk vinden als ik zo nu en dan update.
Over anderhalve week is het kerstvakantie en dan beloof ik dat ik elk verhaal in ieder geval 1 update zal geven.
:)

Oh we doen vandaag trouwens aan cultureel verantwoorde muziek: the beatles - eleanor rigby

QOTD: vinden jullie dit verhaal;
FANTASTISCH, NICE, goed, best oké, wel te doen, niet echt iets, verschrikkelijk of de tyfus?
(Of iets anders)

AOTD: bij mij verschilt het per hoofdstuk, maar dit is ook raar om zelf te antwoorden. XD

I hope you enjoyed.
Xx.