Nowhere

23. Turn out the light

(Pov: Lotje)

We zitten in de tram naar huis. Aangezien we hier in eerste instantie kwamen met de ambulance, moeten we nu met het openbaar vervoer weer terug.
Ik leun tegen Ruben aan.
Nu we even alle commotie van het ziekenhuis achter ons hebben gelaten, merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben.
'Lot?' 'Hm?'
Ik doe m'n ogen dicht. We zitten toch nog wel even in de tram.
'Ik snap dat je niet altijd behoefte had aan eten, zeker niet met dat gore voedsel van het ziekenhuis, maar als we thuis zijn, ga je wel weer gewoon eten toch?' 'Hm.' 'Ik meen het. Ik ben nu gewoon bang dat je iets breekt als ik je knuffel.' 'Hm.' 'Zou je even met wat meer dan "hm" willen antwoorden.' 'Als jij een beetje lekker eten kookt of koopt, zal ik het opeten. Belooft.' 'Dankje.'
Ik doe m'n ogen weer open, in een tram slapen is misschien toch niet zo'n heel goed idee.

Het is donker buiten. Voor we weggingen heb ik Laura's nummer gekregen en na even zoeken, hadden we ook Fleur gevonden, wiens nummer ik nu ook heb.
'Dag.' 'Nee, tot ziens.' Verbeterde ik Laura. 'Ik zie je wel weer.' Ik gaf haar een knipoog. 'Geen dingen doen, die ik niet zou doen.' We gaven elkaar een knuffel en daarna ben ik met Ruben meegelopen naar de tram.

Ik pak m'n telefoon uit m'n jaszak.

Heyhoi

Typ ik. Het Whatsapp tekentje blijft een klokje. Oja, ik heb wifi nodig.
Wachten tot we thuis zijn dan maar.

(Pov: Fleur)

Ik lig weer alleen in m'n bed in het ziekenhuis. Lotje gaf eindelijk een beetje afleiding van alles hier en nu is ze weer weg.
Over 5 dagen zou ik ook naar huis mogen. Uit de tests vandaag bleek dat alles goed is.
Ik wil niet meer doen alsof ik ga slapen, dus sla ik de deken van me af en sta op. Ik schuif het gordijn opzij en kijk naar buiten.
Ik blaas tegen de ruit en kijk hoe m'n adem condenseert.
Ik teken een klein hartje zonder letters erbij. Wie houdt er in vredesnaam nog van een ander.
Ik leun tegen het raam.
Dan gaat de deur open.
'Fleur?' 'Ja.' 'Ik ben Laura. Ik was er gisteren ook bij toen je uit je coma gehaald werd.' 'Oh.'

Ik heb geen zin in mensen nu. Toch laat ik Laura binnenkomen en ik loop terug naar m'n bed.
'Hoe goed ken je Lotje?' Vraagt ze. 'Best goed denk ik.' We praten door zonder echt iets te zeggen.
Maar tijdverdrijf is altijd welkom.
Ik ga liggen en halverwege het gesprek vallen we eigenlijk allebei gewoon in slaap.

(Pov: Lotje)

We moeten nog een stukje lopen vanaf de tramhalte tot Rubens huis. Ik ben moe, heel moe.
Zo nu en dan lijkt ineens de hele straat te draaien, maar dat zal ook wel komen door de moeheid.
Vannacht slaap ik weer in m'n eigen bed.

Ik klamp me aan Ruben vast zodat ik zelf niet heel erg hoef op te letten.
Als we voor Rubens deur staan, komen er beelden terug van Leon.
Zo heet hij dus. Volgens mij is hij aangehouden, maar Ruben en ik hebben er helemaal geen aandacht meer aan besteed.
Ruben haalt de deur van het slot en ik laat Ruben heel even los, omdat we niet tegelijkertijd door de deur kunnen.
Het moment dat ik Ruben loslaat en een stap naar voren doe, begint alles weer te draaien.

Onder wordt boven en andersom. De vloer wordt het plafond en het plafond de vloer.
Dan is de hal verdwenen en zie ik alleen nog maar een zwart beeld met allemaal draaiende spiralen.

Ik heb Fleurtje belooft dat ik door zou schrijven, so here you are.

Het is een soort tussen-hoofdstuk, dus ik hoop dat het niet al te saai is.
Muziek: Black Veil Brides - Knives & Pens, accoustic

QOTD: zijn jullie beelddenkers?

AOTD: ik wel en dat is soms heeeeeeel grappig en soms heeeeeeeeeel goor (vooral met bio en mensen die zich verspreken, sommige dingen wíl je gewoon niet voor je zien. Bijv: pepernoten die het met mensen doen.
Have nice dreams xP)

I hope you enjoyed.
Xx