The Simulations

Hoofdstuk 32

'luna! Wordt wakker!' ik wordt wakker geschudt aan mijn arm. ik wrijf in mijn ogen en kijk op mijn horloge. Tien over half drie. Ik zucht. Ik vindt het nog steeds raar dat ik mijn simulatie eigenlijk opnieuw beleef. Hier kan je toch niet aan dood gaan? En zouden de rest van de simulanten ook opnieuw hier terecht zijn gekomen. 'We moeten gaan, we zijn net omgeroepen.' ik kijk haar vragend aan. 'omgeroepen?' ze zucht. 'Voor de styling!' 'Oja, je hebt helemaal gelijk.' ik kruip zachtjes over Maya heen die nog ligt te slapen. Samen met Eva lopen we naar de voorkant van het vliegtuig. Bewakers kijken ons aan en vastgeklemd aan Eva lopen we naar binnen. Andrea ziet ons en komt snel op ons afgelopen. 'Welkom!' Achter haar staat Renée. 'Ik ben Andrea en dat is Renée.' Andrea geeft ons een hand en Renée ook. Zo raar om te zien dat ze ons totaal niet kennen, terwijl ik net een week met hun trainingen heb gehad. Andrea begeleid Eva en mij naar een grote spiegel met een kapperstoel ervoor. Binnen enkele secondes wemelt het van de stylisten. 'Dit is ons stylisten team, zij zullen jullie stijlen en klaar maken voor de simulaties.' Er komt een klein glimlachje van mijn gezicht af. Ik kijk naar Andrea in de spiegel. Ze ziet er nu al moe uit. Het valt ook niet mee om de hele tijd bezig te zijn. 'Nou meiden, ik kom zometeen weer even een kijkje bij jullie nemen.' Zegt ze met een uitgebreide glimlach. Dan loopt ze naar Thom en Erik die helemaal achterin de ruimte in de kapperstoel hebben plaats genomen. Ik kijk naar mezelf. mijn huid is lijkbleek en mijn haar is - net zoals eerst - kort tot aan mijn schouders en dan kastanje bruin. Zodra ik dit denk schiet er bij mij weer een herinnering in mijn gedachtes. Ik heb precies hetzelfde gezegd toen ik hier zat. Ik schrik er even van maar dan merk al snel dat er een jongen achter me staat. 'Meid! jou haar is zo fab!' Ik kijk hem in zijn ogen aan via de spiegel. Zou hij dit moeten doen? of zou hij dit vrijwillig doen? 'Ik stel voor dat we dat we daar niet teveel aan gaan doen, alleen langer zou het wel mooier zijn.' Ik knik. Ik ga niet eens meer vragen hoe hij dat voor elkaar kan krijgen en dat ik mijn haar al nooit knipte maar het nog steeds kort bleef. Hij is ondertussen de potjes gaan halen en sleept mijn stoel naar de wasplaats. 'Blijf zitten en relax.' zegt hij glimlachend en haalt de warme kraan door mijn haren. 'jouw naam was toch Dylan.' floep ik eruit. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Luna je moet proberen niet de tijd te veranderen. 'Dat klopt. Hoe weet je dat eigenlijk?' Er ontstaat paniek in mijn hoofd. 'ehh.' stammel ik. 'Je lijkt me wel een persoon voor een Dylan.' zeg ik maar snel. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dat zeg je toch niet? Hij lacht breeduit. 'Ik lijk wel op een Dylan?' hij rolt met zijn ogen en ondertussen doet hij een handdoek in mijn haar en rijd me terug naar mijn plaats. Eenmaal daar haalt hij de handdoek eruit en knipt mijn, inmiddels tot de grond, haren eraf. 'Zo, dit zou ongeveer wel genoeg zijn. in principe ben je bijna klaar alleen nog even droog maken.' Hij haalt een potje van de tafel en smeert het bij mijn scheiding. 'Klaar!' zegt hij. Ik kijk verbaasd naar mezelf. Hij vergeet helemaal de krullen. 'hmm, misschien moeten er onderin nog een paar krullen?' stel ik voor. Hij kijkt er even naar en dan schudt hij zijn hoofd. 'Nee, dit staat veel mooier, nou hup! naar de buis, Andrea en Renée staan op je te wachten.' zegt hij en ik sta op. 'En Eva?' vraag ik. 'Die is al in de buis.' Ik knik en loop richting de buizen. De vorige keer gingen er heel veel dingen anders. Ik ben benieuwd wat er nog allemaal meer gaat veranderen.

Eventjes voor de mensen die het verhaal niet meer snappen. Dit is GEEN droom, dit is de simulatie van Luna. Als je nog meer iets niet snapt, vraag het maar gewoon dan probeer ik zoveel mogelijk te antwoorden :)