The Simulations

Hoofdstuk 23

Ik sla zo hard als ik kan tegen de boksbal. Mijn handen doen pijn en het zweet staat op mijn voorhoofd.
Ik sta alleen in de oefenzaal.
Vandaag is de laatste keer dat ik hier ben, vanmiddag ga ik de simulaties in.
Ik sla zo hard als ik kan een paar keer tegen de boksbal. Het woord Simulatie blijft zich in mijn hoofd herhalen.
Ik sla steeds harder en harder. Dan houd ik mijn hand op de boksbal en zak huilend in elkaar.
Waarom ik? Waarom uitgerekend ik?
Ik blijf even een tijdje zitten snikken.
Ik raap al mijn moed bij elkaar en stilletjes sta ik op.
Ik veeg met de boks handschoenen mijn tranen weg en doe ze dan uit.
Ik pak mijn flesje water en neem er een paar slokken eruit.
Ik voel het koude water door mijn keel stromen en doe dan weer de dop erop.
Ik neem een diepe zucht, sluit mijn ogen even en loop dan richting de uitgang. Voordat ik naar buiten loop, kijk ik nog een keer achterom. En loop dan weg.

Ik kom de voordeur binnen gelopen van het penthouse. Een groot deel van de mensen zitten in de woonkamer.
Net als ik de eerste traptrede aanraken, hoor ik Renée door een microfoon praten.
Verbaasd loop ik naar de woonkamer.
'Welkom dames en heren. Normaal zouden jullie me pas over ongeveer 3 uur zien bij het afscheidsverhaal, maar ik heb een bijzondere mededeling.
Misschien hebben jullie het al gemerkt dat Bridget en Alice wat minder hebben meegedaan aan de simulatie trainingen. Dat heeft een speciale reden.' Verdrietig kijkt Renée naar de grond.
'Bridget is in de nacht van woensdag op donderdag overleden.' Ik blijf stil. Ik niet alleen maar iedereen hier in de woonkamer.
Ik ben overdonderd van het nieuws. Ik wist dat het slecht ging met Bridget maar dat het zó slecht ging.
Gelukkig hoeft ze nu niet meer die walgelijke simulatie in.
'Ze is nu daar boven, bij onze geliefde Heer.' Zegt Renée. Versuft blijf ik naar voren staren.
'En dan Alice, de spuit voor de simulatie heeft haar versuft en zwak gemaakt. We hebben dan ook met veel moeite besloten om haar niet de simulaties in te laten. Ze is daar niet goed genoeg voor getrained en zal het dan ook niet halen. Ze wordt aan het einde van de simulaties met de rest van de groep overgebleven mensen naar de Estate verbannen.
Jullie kunnen, als je wilt, vanmiddag nog bij haar op bezoek.
Dat was het wel zo ongeveer voor vandaag, ik zie jullie vanmiddag bij het afscheidsverhaal.' Renée stapt van tafel en ik zie haar op een groepje mensen aflopen.
Ik blijf nog een paar seconde versuft naar voren staren en ren dan naar boven mijn kamer in.
Ik spring op bed en schreeuw zo hard als ik kan in mijn kussen.
Dit is toch niet te geloven? ik moet naar Alice toe! Misschien weet ze nog iets van die nacht.
'Gaat het?'
Ik merk dat Liv op haar bed een boek zit te lezen. Waarschijnlijk probeert ook zij zich nog een beetje te ontspannen voor vanmiddag.
'Nee,' zeg ik. 'Bridget is overleden en Alice wordt verbannen naar de Estate.'
Liv trekt haar wenkbrauw op.
'Wat maakt jou dat nou uit? Het zijn wel twee tegenstanders minder.' Liv slaat haar boek dicht.
Woede begint in me te borrelen.
'Wat mij uitmaakt,' ik sta op en kijk haar met grot indringende ogen aan.
'Is dat als ik niet snel naar Alice ga, ik er nooit erachter zal komen wie mij verkracht heeft!' Roep ik.
Liv schrikt ervan.
Niet alleen Liv, ook ik.
Ik heb namelijk nog niet echt tegen iemand gezegd dat ik echt 'verkracht' ben.
'Het spijt me,' Zeg ik uiteindelijk na enkele secondes. Ik ga naast haar op bed zitten.
'Het maakt niet uit, het zijn zeker al die spanningen en emoties voor de simulatie.' Liv slaat een arm om me heen.
Het voelt goed om een vriendin als zij te hebben. Ze begrijpt me.
'Zal ik straks anders met je meegaan?' Biedt ze aan.
Ik knik.
Dan sta ik op en loop naar de badkamer. 'ik ga me eerst nog even opfrissen.'
Ze knikt en ze opent haar boek weer.

Ik leg de laatste kleren in mijn koffer en sluit hem.
We moeten zelf onze spullen weer terug in de koffer doen zodat ze zelf niet alles hoeven op te ruimen. Scheelt ze moeite.
Als je het niet overleefd, wordt je koffer terug gestuurd.
Als je wel blijft leven en je wordt verbannen neem je je koffer mee.
Als je wint. Eigenlijk heb ik het daar bijna nooit over. Winnen. Het woord is niet voor me weggelegd.
Eigenlijk vind ik dat ik pijnloos naar mijn ondergang moet gaan. Ik bedoel daarmee dat mijn broer en moeder dan nog wat hebben om zich aan mij te laten herinneren.
Zuchtend sta ik op.
Er mist iets. Ik kan ze mijn koffer niet zomaar terug geven.
Ik denk na.
Er moet een brief bij! Snel frutsel ik ergens pen en papier vandaan en begin dan te schrijven.

Lieve Mam en Tyler,

Ten eerste het spijt me dat ik me niet heb gehouden aan mijn belofte. Ik kon het gewoon niet.

Ik kras het weer door.

Lieve Mam en Tyler,

Het spijt me dat ik me niet heb kunnen houden aan mijn belofte. Ik heb gefaald.
Mijn angsten zijn me te sterk geworden en het werd me teveel.
Vergeef me.
Voor jullie beide willen ik voor het laatst nog een keer iets zeggen.

---Mam---
Als-je-blieft laat je niet meeslepen door dit alles. Ik weet dat het moeilijk is. Dat je pap bent kwijt geraakt en nu mij ook nog, maar ik beloof het je, er komen betere tijden aan. Ik voel het.
Verder wil ik je toch bedanken dat je een moeder voor me was. En dat je me altijd goed liet voelen. In goede tijden maar ook in slechte tijden en alsjeblieft, laat Tyler zijn ding doen waar hij goed in is.
Ik houd van je.

---Tyler---
Ik ga je zo in mens erg missen.
De afgelopen weken waren echt verschrikkelijk zonder jou.
ik heb vaak wakker gelegen, maar ook gedroomd, gehalicuneerd over je.
En toen dat telefoon gesprek.. Het was de laatste keer dat ik je heb gesproken. En jij met mij.
Tyler luister goed. Doe waar je goed in bent, laat niemand je toekomst bepalen.
Ondanks dat ik er nu misschien niet meer ben, zal ik toch altijd bij je blijven en toezicht op je houden.
Niet alleen van boven maar ook in je hart.
Lieve Tyler ik wil nog één ding zeggen en dan zit mijn taak er voor oudere zus erop:
Keep your head up and keep your hart strong. ❤️

Jullie dochter en zus,

Luna.

Ik laat een traan op mijn blaadje vallen.
Het is zwaar, zwaar om dit te schrijven maar ook zwaar om te verliezen.
Het gevoel maakt je zwak. Het gevoel dat anderen de macht over je hebben.
Dat is gewoon oneerlijk.
Ik veeg de rest van mijn tranen weg en vouw de brief op.
Ik verstop de brief goed in één van mij gevouwde truien. Meestal worden de koffers gecontroleerd voordat ze terug worden gestuurd. Hopelijk vinden ze de brief niet.
Ik sluit de koffer goed en sta dan op.
Ik loop naar de deur maar ik kijk nog één laatste keer naar mijn kamer.
Ik glimlach lichtjes en sluit dan de deur achter me dicht.