The Simulations

Hoofdstuk 35

Tyler en ik kijken elkaar aan.
'Luna, Tyler,' zegt pap. Hij laat zijn spullen op de grond vallen en ik en Tyler stormen op hem af.
'Pap,' fluister ik zachtjes. Ik knijp hem stevig tegen me aan.
Hoe is dit mogelijk? De uitstorting van mijn moeder, haar drank problemen.
Is alles gefaked? Heeft ze dit allemaal verzonnen en ons gewoon zomaar om geen reden ons in de steek gelaten.
'Pap, ik dacht dat ik je kwijt was,' zeg ik langzaam.
Een traan rolt over mijn wang en ik hou hem stevig tegen mij aan.
'Ik zou nooit van mijn leven jullie achter laten, dat heb ik je beloofd.' Hij kijkt mij aan en geeft me een stevig kneepjes in mijn schouder.
Zijn fel blauwe ogen doordringen de mijne.
'Ik neem aan dat jullie veel vragen hebben dus laten we gaan zitten,' zegt mijn moeder.
Mijn vader geeft me een duwtje in mijn rug richting de bank.
'Ondertussen zal ik een kopje thee klaarmaken.' Mijn moeder glimlacht naar ons op een pijnlijke manier.
Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Ze hoort toch juist blij zijn dat pap weer terug is en niet dood is.
Raar..

Nadat mam de thee had gezet en we met ze alle op de bank zaten was het stil.
Nu ik eindelijk na, ik weet niet hoeveel jaar mijn vader weer zie, weet ik gewoon niet wat ik moet zeggen.
Het voelt namelijk zo onnatuurlijk, zo onecht.
Maar dit kan niet onecht zijn, hij zit hier recht voor mij.
'Ik zou toch echt denken dat jullie veel vragen hadden,' grinnikt mijn vader.
Ik zet een pijnlijk glimlach op en ik kijk dan naar Tyler.
Aan zijn blik te zien wilt hij niet graag beginnen met praten, wat ik ook wel snap dus neem ik de eerste stap maar.
'Waarom ben je terug gekomen? We dachten dat je dood was. Ík dacht dat je dood was.' Ik kijk hem strak aan.
Ik voel dat mijn gezicht wit is.
Mijn vader en mijn moeder kijken elkaar aan en mijn vader trekt dan zijn wenkbrauw op.
'Ik heb het je beloofd, ik heb het jullie beloofd om terug te komen,' hij kijkt Tyler en mij aan.
'En over die dood betreft, ik snap dat je dacht dat ik dood was, de afgelopen 3 jaar moet zwaar zijn geweest maar je hebt nooit een officiële brief gekregen waarin mijn dood verkondigd stond.'
'Maar die kon wel elk moment komen.' Vult Tyler pap aan.
'Die brief is er wel geweest, toen ik vijf was! Mam stortte in, raakte aan de alcohol en ik moest voor Tyler zorgen.'
Ik stond op. Ik wilde niet intimiderend over komen, maar dat heb ik waarschijnlijkere gedaan. Dat is logisch als je een groot deel van je kinderleven heb besteed aan het opvoeden van je broertje.
Toch?
'Wat? Hebben ze een brief gestuurd?' Mijn vader keek naar mijn moeder die met een moeilijk gezicht me aankijkt.
'Luna, ik denk dat je een beetje verward bent, ik snap dat dit een grote schok is dat je je vader die je 3 jaar niet hebt gezien weer terug ziet en dan ook nog zo onaangekondigd,' zegt mijn moeder.
'Misschien moeten we morgen maar verder gaan met de vragen.' Ik zucht.
Ik ben toch niet gek, ik weet 100% zeker dat ik voor mijn broertje heb gezorgd en dat pap dood was.
Ik ben natuurlijk hartstikke blij dat hij uiteindelijk gewoon bleek te leven maar iets klopt hier niet en ik kan mijn vinger er maar niet opleggen.
'Ik ga naar boven,' zeg ik uiteindelijk en ik laat mijn familie achter in de woonkamer

〰➰〰

Ik lig in bed met mijn natte haren op mijn kussen.
Onder de douche heb ik nog een keertje over alles nagedacht en ben ik tot de conclusie gekomen dat alles wat ik hier zie bedrog is.
Ik was gewoon stom weg vergeten dat ik niet thuis ben.
Ik woon dan misschien weer samen in één huis met mijn hélé familie maar dat is bedrog .Alles is bedrog.
Zelfs mijn bed waar ik nu in lig. Waarschijnlijk zitten mijn moeder en Tyler in de echte wereld gespannen voor de tv te kijken wie er nu weer zijn dood gegaan, hopend dat ze mijn afbeelding niet voorbij zien komen.
waarschijnlijk zien ze me ook in een grote stoel zitten met draadjes aan mijn hoofd en aan het eind van die draadjes een persoon zit die mijn simulatie maakt. Mijn hallucinatie. Het was ook te mooi om waar te zijn. Ik stap uit bed en loop naar mijn spiegel.
Mijn gezicht ziet er normaal uit. Ik probeer me te bedenken hoe ik eruit zou zien in de stoel.
Draadjes die verbonden zijn aan mijn gezicht. Hoe krijg ik eigenlijk eten en drinken binnen?
Ik krijg een rilling over me heen. Ik wil het eigenlijk niet eens weten.
Ik ga weer terug in bed liggen en wanneer ik wegdoezel hoor ik de deur van mijn kamer open gaan.
Pap.
'Slaap je al?' Fluistert hij voorzichtig.
'Nee.'
Hij komt naar me toegelopen en gaat naast me op mijn bed liggen.
Hij kijkt naar het plafond naar de opgeplakte sterren.
'Weet je nog dat we die samen opplakte? En dat je je verstapte en van het bed afviel en vervolgens je been brak.' Hij glimlacht bij de gedachte.
Om eerlijk te zijn heb ik geen idee waar hij het over heeft. Ik weet alleen dat ik de sterren met Tyler heb opgehangen en dat híj zijn been brak - niet ik.
Ik zucht.
'Ja dat weet ik nog.' Besluit ik maar te zeggen.
Hij lacht.
'Vindt je het fijn dat ik ben terug gekomen?'
'Ja, alleen-'
'Er zijn nog zoveel vragen onbeantwoord.' Vult hij me aan.
Ik knik.
'Ik zal je morgen alles vertellen, goed?' Hij gaat op de bed rand zitten en staat dan weer op.
Ik knik en ik ga onder mijn dekbed liggen.
Mijn vader dekt me toen en geeft me een kus. Hij blijft gebogen staan bij mijn oor.
'Het spijt me Luna, voor alles wat ik heb gedaan en ga doen.' Zodra hij weer staat kijk ik hem vragend aan.
Dan binnen een seconde voel ik handen bij mijn keel - ik krijg langzaam geen lucht meer.
Ook zak ik steeds verder weg in mijn matras.
Sterretjes vormen in mijn zicht en donkere vlekken verschijnen.
Ik zak steeds maar dieper en dieper weg in mijn matras totdat ik mijn vader helemaal niet meer zie en de handen om mijn keel verslappen.
'Kom terug, ik moet dit doen! Voor je moeder, voor Tyler!' Hoor ik hem roepen.
Happend naar adem zak ik nog steeds verder weg in het matras totdat ik een vrije val maak.
Boven me zie ik mijn huis zweven met een gat waar mijn bed staat. Ik zie wanhopig de handen van mijn vader zich door het matras wurmen.
Dan knal ik met ruige kracht in het iets vloeibaars en zink ik een diep stuk naar beneden.
Water.

Heeeeee (: hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk. Wat denken jullie dat er in de volgende simulatie gaat gebeuren? En wat wil de vader van Luna nu eigenlijk?
Ik heb nog even snel 1 klein ding te vertellen. Ik heb besloten dat er vaste upload dag komt; vrijdag.
Niet op een bepaalde tijd maar gewoon ergens op vrijdag. Zo kunnen jullie weer verwachten wanneer er een nieuw deel komt. Het spijt me van de grote break er tussen! :( maar ik ga er nu helemaal weer voor :D
Heb je nog spelling/grammatica fouten gezien? Meld het even (;
Groetjesss