The Simulations

Hoofdstuk 45

Samen met Matteo liggen we in onze positie achter bosjes. Een bosje verder ligt Maya met Tyler.
Ik kijk Matteo aan en hij mij. Hij pakt mijn hand.
'Ik weet dat je dit kan,' fluistert hij zacht. Ik knik.
We moeten op het teken van Maya wachten want eerst moeten de mensen het gebouw 'omsingelen.'
'Probeer niet dood te gaan alsjeblieft.' Zeg ik tegen Matteo. Hij grinnikt.
'Ik ga mijn best doen.'
Ik voel dat er een tak naar me toe gegooid wordt. Geïrriteerd kijk ik naar Maya en Tyler.
'Klaar?' Fluistert ze net verstaanbaar. Ik kijk Matteo aan en dan weer naar Maya.
'Ja,' fluister ik. Maya staat op en loopt versneld samen met Tyler naar de voordeur.
Ik doe hetzelfde met Matteo achter mij.
Maya loopt rustig het gebouw in.
Ik zie dat ze tegen de man achter de balie praat. Ze houdt haar pistool naar beneden.
Dan maakt ze een plotselinge beweging en schiet ze op de man. Geen geluid komt eruit het pistool maar als het goed is moet de man mors dood zijn.
De pistolen zijn namelijk zo gemaakt dat er weinig tot geen geluid eruit komt.
Maya gebaard dat we binnen moeten komen. We stormen met ze alle tegelijk het gebouw binnen.
Mensen rennen door elkaar heen en het is een chaos geworden.
Gewapende mannen staan al klaar om op ons te schieten.
Één voor één zie ik mensen neervallen terwijl ik verstijfd sta te kijken.
Mijn pistool heb ik laag en ik doe niks, ik kan niks.
Voor me staat een man naar me te kijken. Hij springt uit het niets boven op me en ik worstel om uit zijn greep te komen.
Maar het gaat moeizaam. Totdat zijn greep verslapt en voor me neer valt. Ik zie het levenloze lichaam voor me.
Ik probeer me groot te houden, echt, maar het lukt nog maar net met moeite.
Ik wordt omhoog gehesen door Maya. 'We kunnen maar beter naar het dak gaan.' Zegt ze tegen mij.
Dit keer zonder dat ik tegenstribbel stem ik in.
Ondertussen zijn al veel mensen uitgeschakeld, niet alleen van de tegenstander.
'Matteo, Eva, Thom, Erik en ik gaan met Luna en Tyler naar het dak. Geef ons een beetje dekking!' Roept Maya naar de rest en ze geeft me een setje in de rug richting het trappen huis.
Ik struikel over een lichaam. Ik spring zo snel mogelijk weer op en kijk wie het was.
Nog voordat ik het goed kan bekijken roept Maya me.
Ik draai me toch om en ik kijk recht in de wezenloze ogen van Sydney.
'Nee, nee, nee!' Roep ik en ik zak naast haar neer.
Ik voel als snel een hand mijn arm vast pakken. 'We moeten écht gaan.' Matteo sleurt me zowat mee naar de trappen.
Ik veeg een traan weg en houd me sterk. Ik moet me sterk houden! Ik neem een diepe zucht en ik begin aan de trappen reeks.

Ik sta midden in een grote zaal. Zaal? meer een open ruimte.
'Schiet op! we moeten naar het dak!' Roep ik naar iedereen.
Ik probeer de beelden van net te vergeten en me te focussen om op het dak te komen.
Eva komt naar me toe gehold met achter haar Matteo, Thom, Erik Maya en helemaal achteraan Tyler.
'Ze zijn al op de derde verdieping!' Roept Tyler.
Mijn hoofd raakt in paniek. Waar naar toe? Hoe moeten we ooit op het dak komen?
'Luna! Dit moet jij toch in je visioen gezien hebben? Waar is het dak!' Roept Thom.
'Ik heb geen idee! Mijn visioen begon pas op het dak.' Roep ik.
Ik loop zenuwachtig heen en weer en kijk nog een paar keer goed om me heen.
'Daar!' Roept Maya. We kijken allemaal waar Maya naartoe wijst.
Ze wijst naar een deur waar groot Exit op staat.
Wauw Luna, hoe dom kan je zijn.
We rennen erop af maar zodra we de deur naderen, klinken er schoten. We doen allemaal tegelijk onze handen omhoog.
'Leg jullie wapens neer, Luna loop rustig hier naartoe.' We draaien ons om. Één enkele soldaat van mijn vader staat voor ons.
'Versterking nodig, verdieping vijf. Ik herhaal, versterking nodig, verdieping vijf.' Zegt de soldaat in zijn walkietalkie.
'Luna, het is afgelopen met het spelletje, game over,' zegt soldaat.
'En ik zei WAPENS OP DE GROND!' schreeuwt hij erachter aan.
Ik pak mijn pistool en ik richt op hem. Hij laad zijn pistool en richt hem om Tyler.
'Wat nou als ik jou schiet?' Zeg ik met een geniepig lachje.
'Als je mij schiet,' zegt de soldaat, 'dan is je broer er geweest en wordt je toch gepakt.'
Ik kijk naar Tyler. Hij is wit weggetrokken.
'En bovendien je durft het toch niet, zag je jezelf net niet staan?' Lacht de soldaat.
'Geeft het toch op, je hebt sowieso verloren.'
Nee Luna! Dat heb je niet! Als je hem gewoon neerschiet voordat de rest eraan komt en dan zo snel mogelijk naar het dak rent, dan, dan is er een mogelijkheid om hier weg te komen, voorgoed.
Ik sluit mijn ogen. 'Luna niet doen,' zegt de soldaat. 'Het heeft gevolgen voor je broer,'
Zodra ik mijn ogen open doe, schiet ik op hem. Recht in zijn hoofd. Ik glimlach.
Ik heb het gedaan!
'Luna,' klinkt er zacht gefluister en ik zie dat Tyler op zijn knieën neervalt.
Hij is geraakt in zijn borst. Ik ren naar hem toe en vang hem op.
Nee, nee, dit kan niet! Niet Tyler.
Maya bekijkt de wond en kijkt dan mij aan met een blik die niet goed staat.
'Is-s het slecht?' Vraagt Tyler. Ik zet een pijnlijke glimlach op.
'Nee, het komt wel weer goed, echt,' zeg ik.
Ik zie een traan in Tylers ooghoek. 'Luna, ik weet dat het niet meer goed komt.' Zegt hij.
'Nee, je komt er wel weer boven op, het duurt alleen een tijdje.' Lieg ik tegen mezelf. Een traan stroomt over mijn wangen.
Tyler pakt mijn hand vast. Hij kijkt Matteo aan. 'Zorg goed voor mijn zusje,' Ik leg mijn gezicht in zijn shirt.
'Nee, je kan niet gaan, niet nu ik je nodig heb.' Huil ik. Mijn onderlip trilt en ik voel een hand op mijn haren.
'Luna, onthoud één ding. Ik zal altijd van je blijven houden,' Ik kijk naar zijn blauwe ogen en ik zie ook bij hem tranen.
'En ik zal alles doen om op je te blijven letten vanaf daarboven.' Ik glimlach.
'Ik-k houd ook van jou-u.' Zeg ik met een bibberen de stem en Tyler draait zijn hoofd naar boven.
'Mooi,' Zegt hij en ik zie dat het leven langzaam uit hem weggezogen wordt.
Ik begin hard te huilen en houd zijn hand nog steeds vast. Ik sluit zijn ogen.
'Daar zijn ze!' Roept een soldaat. Matteo trekt me van Tyler vandaan.
Ik gil in de hoop dat hij me loslaat. Ik wil bij Tyler blijven.
Matteo zet me voor de trappen neer en ik verman met het laatste sprankje hoop.
Doe het voor jezelf. Voor Sydney. Voor Tyler.

Ik houd de hand van Matteo vast en we rennen het dak op.
'Nate moet hier ergens zijn!' en inderdaad boven ons komt een helikopter gevlogen.
Een touwladder wordt naar beneden gegooid en ik duw Eva naar het touw.
'Klim omhoog.' Daarna laat ik Thom gaan, dan Erik, dan Matteo en dan Maya.
'Schiet op Luna! voordat ze boven zijn!'
Ik grijp naar de touwladder maar net als ik naar boven wil klimmen zie ik soldaten het dak opkomen.
'Vlieg weg!' Schreeuw ik maar de helikopter blijft rond het dak zweven.
Ik gebaar dat het moet wegvliegen maar er gebeurt niks. Net zoals in mijn visioen.
'Luna! geef je over of we schieten en dan moet je wel naar beneden komen!' Schreeuwt iemand door een luidspreker heen.
Ik zie dat het mijn vader is. Ik kijk dan omhoog en ik zie Matteo bij de rand staan.
'Luna je hebt tien seconde om naar beneden te komen of anders nemen we maatregelen.' Ik kijk naar boven.
Het plan wat ik nu heb, kan misschien wel het domste plan ooit zijn maar het moet wel.
'10,9'
Het moet wel als ik dit wil laten stoppen. Ik wil eigenlijk niet voor een partij kiezen.
'8,7'
Ik accepteer de keuze die ik nu moet maken.
'7,6'
'Ik houd van je Matteo.' Schreeuw ik en dan heb ik mijn keuze gemaakt, mijn lot.
'6,5'
Matteo kijkt me met verschrikte ogen aan. 'Niet doen.' hoor ik hem zeggen.
Maar ik moet wel.
Ik laat los. Mijn blik verbreekt niet met die van Matteo en ik hoor dat hij mijn naam schreeuwt.
De wind zoeft langs mijn oren en ik sluit mijn ogen.
Ik probeer mijn vleugels uit te slaan die ik niet heb en ik geef me aan de lucht over.
Totdat mijn hele zicht zwart met enkele witte vlekken wordt.

Hee mensen, dit was echt een heftig hoofdstuk om te schrijven. En misschien wel ook het heftigste hoofdstuk van allemaal. (ik moest ook een traantje wegpinken toen Tyler dood ging)
Laat weten wat jullie ervan vinden! Groetjesss! (Spoiler: het verhaal is nog niet afgelopen C;)