The Simulations

Hoofdstuk 47

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer.
Alles is wit om mij heen en het duurt een tijdje voordat ik weer kan scherp stellen met mijn ogen.
Ik draai mijn hoofd opzij en ik kijk om mij heen. Ik zie apparaten die met draadjes aan mij verbonden zijn. Ik hoor het gepiep van het apparaat.
Mijn ogen rusten dan op een vrouw die een tijdschrift zit te lezen. Ze heeft waarschijnlijk niet in de gaten gekregen dat ik wakker ben.
Ik probeer geluid te maken maar er komt niet meer uit mijn mond dan zacht gekreun.
Precies genoeg om de vrouw haar aandacht te trekken.
Onze ogen ontmoeten elkaar en ze glimlacht vriendelijk. Dan staat ze op en loopt naar de deur.
Ze kijkt de gang in en sluit de deur.
Ze komt naast mij zitten op bed. Ze schuift een pluk haar uit mijn gezicht.
'Herken je me nog?' Vraagt ze. Ik kijk haar vragend aan. Ze glimlacht.
'Andrea,' zegt ze. Ik kijk haar verbaasd aan en ze grinnikt.
'Niet verwacht hè? Ik ook niet eigenlijk, maar het moet wel.' Ik bestudeer Andrea goed.
Ze heeft haar lange blonde lokken ingeruild voor oranje kort haar. Niet heel kort. Tot haar schouders.
Haar prachtige groene ogen zijn nu helder blauw en de dikke laag make-up die ze altijd op had, is verandert in alleen wat mascara.
Als ze het niet had gezegd dat ze Andrea was, had ik d'r niet herkend.
'Noem me trouwens maar Emma, dat is mijn echte naam.
Zodra ze een klein geluidje hoort kijkt ze haastig achterom.
'Ik kan hier niet lang blijven, ze zoeken me.' Ze kijkt me met een verschrikte blik aan.
'Hoezo?' Krijg ik er zacht uit.
'Niet hier, morgen, voor de ceremonie kom je naar het strand onder de kliften. Daar praten we verder.' Zegt ze en ze kijkt me bezorgd aan.
Ik kijk haar raar aan maar knik dan.
'Trouwens, je kan met niemand hierover praten. Daar bedoel ik mee, ik ben hier niet geweest.' En daarmee staat ze op en loopt weg.
Ik besef nog niet helemaal wat hier gebeurd. Ik lag toch gewoon op de grond? Ik ben toch van een gebouw gesprongen?
Ik zat toch alleen, opgeslokt in de duisternis? Wat doet Andrea, ik bedoel Emma hier dan? Ik snap er echt helemaal niks meer van.
Ik kijk nog een keer om me heen. De kamer is wit met een groot raam. Vanuit daar kijk ik op de zee uit.
Ik zie het water wild tegen de rotsen aanslaan.
'Kijk, daar hebben we ons winnaresje.' Ik kijk naar de deur en ik zie daar Renée staan samen met wat bodyguards.
'Renée?' Krijg ik eruit. Het praten gaat al makkelijker. Ze glimlacht.
'Je zal wel denken wat er allemaal aan de hand is.' Ze komt naast me op bed zitten.
'Ik was toch van een gebouw afgesprongen?' Vraag ik zacht en onzeker.
Ze knikt. 'In je simulatie ja, maar dit is de werkelijkheid. Door te springen heb je jezelf laten ontwaken en weet je wat dat betekend? Je hebt de simulaties gewonnen!' Renée springt vrolijk op. Ik blijf haar versuft aankijken.
Was dan alles niet waar? Mijn vader, mijn moeder, Sydney, Tyler, Matteo. Matteo! Die heb ik natuurlijk niet gezoend. En Tyler is niet doodgegaan. Mijn vader is nog wel dood en Sydney, Sydney heeft nooit bestaan..
'Wie heeft er nog meer gewonnen?' Vraag ik schor. Renée kijkt haar bodyguards aan.
'Je bent de eerste die wakker is geworden, de jongen moet nog komen. Maar mijn gevoel zegt dat het niet lang meer gaat duren. Tot die tijd blijf maar even lekker liggen, de dokter spuit je zo wat in waardoor je nog even slaapt en binnen twee uur sta je weer buiten.' De dokter komt de kamer binnen gelopen met een spuit. Ook hij wordt achtervolgd met bodyguards.
Zonder dat ik kan tegenstribbelen pakt hij mijn pols stevig vast en spuit de groenachtige vloeistof mijn lichaam in.
'Nou, ga meer weer lekker slapen en zometeen mag je weer naar je huis toe.' Zegt Renée en ze staat op.
Ik mag weer naar huis! zijn mijn laatste gedachtes voordat ik in slaap val.

Renée had gelijk. Het is twee uur later en ik sta nog binnen in het ziekenhuis omsingeld met bodyguards.
Het enige probleem is, dat ik niet terug naar huis ga, ik ga naar mijn huisje in The Empire. Wat natuurlijk ook logisch is.
Buiten is er overal pers en paparazzi. Ik kan dus niet ongezien naar buiten komen.
'Doe dit op,' ik krijg een blonde pruik met een zonnebril en een hoed in mijn handen gedrukt.
Ik zet het op en kijk dan naar Renée.
'Klaar voor?' Renée staat naast me. Ik knik.
De deuren gaan open en flitsten schieten om me heen.
'Het is een meisje!' Schreeuwen de mensen. De bodyguards om me heen drukke me snel een geblindeerde auto in en brengen me weer terug naar waar het allemaal weer begon; de penthouses.

Ik open de deur van mijn kamer. De typische geur komt me tegemoet.
Nooit gedacht dat ik het zou missen hier.
Ik kijk om me heen. Mijn koffer staat nog op de plek waar ik hem heb achter gelaten.
Die van Liv is weg. Dan dringt het pas tot me door. Ík heb gewonnen.
Niet Liv, Eva of Maya. En dat maakt het moeilijk. Ze worden verbannen.
Ik leg mijn koffer plat neer en maak hem dan open.
Alles zit nog netjes opgevouwen in de koffer. Precies zoals ik het heb achtergelaten.
Dan haal ik tussen de kleren een brief vandaan. De brief die ik heb geschreven aan mijn moeder en Tyler.
Ik maak het open en begin zachtjes te lezen.

Lieve Mam en Tyler,

Het spijt me dat ik me niet heb kunnen houden aan mijn belofte. Ik heb gefaald.
Mijn angsten zijn me te sterk geworden en het werd me teveel.
Vergeef me.
Voor jullie beide willen ik voor het laatst nog een keer iets zeggen.

---Mam---
Als-je-blieft laat je niet meeslepen door dit alles. Ik weet dat het moeilijk is. Dat je pap bent kwijt geraakt en nu mij ook  nog, maar ik beloof het je, er komen betere tijden aan. Ik voel het.
Verder wil ik je toch bedanken dat je een moeder voor me was. En dat je me altijd goed liet voelen. In goede tijden maar ook in slechte tijden en alsjeblieft, laat Tyler zijn ding doen waar hij goed in is.
Ik houd van je.

---Tyler---
Ik ga je zo in mens erg missen.
De afgelopen weken waren echt verschrikkelijk zonder jou.
ik heb vaak wakker gelegen, maar ook gedroomd, gehalicuneerd over je.
En toen dat telefoon gesprek.. Het was de laatste keer dat ik je heb gesproken. En jij met mij.
Tyler luister goed. Doe waar je goed in bent, laat niemand je toekomst bepalen.
Ondanks dat ik er nu misschien niet meer ben, zal ik toch altijd bij je blijven en toezicht op je houden.
Niet alleen van boven maar ook in je hart.
Lieve Tyler ik wil nog één ding zeggen en dan zit mijn taak er voor oudere zus erop:
Keep your head up and keep your hart strong. ❤️

Jullie dochter en zus,

Luna.

Een steek schiet door mijn maag heen. Het is zo raar om te zien dat ik - geen idee hoelang geleden - niet eens zeker was of ik het wel haalde.
Moe je nou naar me kijken, ik heb gewonnen!
Ik glimlach en scheur de brief in kleine stukjes en gooi het dan in de prullenbak.
Zuchtend laat ik me dan op bed vallen.
Misschien is een douche en een goede nachtrust wel een goed idee!

Net als ik helemaal schoon in mijn bed lig, schuift er een envelop onder mijn deur door. Verbaasd stap ik uit bed en pak ik de envelop. De voorkant is blank, er staat niks op.
Ik haal uit de envelop een briefje. Morgenochtend, 8:30 bij de kliften. Wees optijd!  -E