The Simulations

Hoofdstuk 42

Ik knipper een paar keer voor ik me pas helemaal besef waar ik ben.
Ergens in een huisje in the middle of nowhere, samen met mensen die me als 'wapen' willen gaan gebruiken.
Zuchtend stap ik uit bed en kleed ik me aan.
Ik verlaat het huisje en met een versnelde pas loop ik richting het café.
Het is een herfstachtig weertje. Gekleurde bladeren vallen naar beneden en een koude bries bekruipt me. Als ik thuis was geweest had ik waarschijnlijk een dikke trui aangedaan en op de bank gezeten met een kopje thee.
Ik open de deur. Zodra ik binnen sta, zie ik mensen naar elkaar schreeuwen en vliegen er meerdere schaaltjes door de lucht.
Ik voel dat ik word weggetrokken. Ik draai me om en ik zie dat het Maya is.
'Wat gebeurt hier allemaal?' Vraag ik.
'Ehm, ja,' Maya kijkt om zich heen. 'Niet iedereen is erg blij met je komst.' Ik kijk om me heen.
Het geschreeuw blijft door gaan totdat iemand heel hard op zijn handen fluit.
'Mensen, kunnen we even rustig blijven!'
Ik hoor enkele mensen zuchten.
Maya drukt mij iets naar achteren en fluistert dat ik hier moet blijven staan.
Waarschijnlijk hebben ze me niet binnen horen komen.
'Wat is nou eigenlijk het probleem?' Zegt de jongen die net op zijn handen floot. Ik kan niet goed zien wie het is want hij staat met zijn rug naar me toe.
'Ze brengt onze revolutie in gevaar, hoe kunnen we ten aanval gaan als we niet eens zeker weten of ze die kracht wel heeft!' Roept een meisje met een afro kapsel.
Mensen beginnen weer druk te praten.
De jongen fluit weer op zijn vingers.
'Dat kunnen we niet, we weten niet zeker of haar krachten werkt,' hij schraapt zijn keel.
'Maar stel dat ze wél werken? Dan zijn we toch in het voordeel! Bovendien weet zij meer over de zwakke plekken van haar vader dan iemand anders!'
Ik sluit mijn ogen. Is dat wel zo? Weet ik de zwakke plekken van mijn vader. Ik weet wel iets van hem maar niet veel.
Waarschijnlijk niet genoeg om hem uit te schakelen.
'En wat nou als we haar krachten proberen op te roepen?' Roept Maya.
De jongen draait zich abrupt om en nu pas krijg te zien wie het is.
Ik staar in zijn hazelnoot bruine ogen. Matteo.
Heeft hij het voor me opgenomen.
Iedereen is stil, waarschijnlijk komt dat omdat ze nu pas in de gaten hebben dat ik hier sta.
'Luna,' hoor ik hem zachtjes zeggen.
'Ik denk dat je beter later kan terug komen.' Zegt hij bijna onverstaanbaar.
'Nee, ik heb recht om te weten wat er met míj gebeurt, het is tenslotte wel mijn eigen leven en mijn eigen kracht.'
'Luna heeft gelijk het is haar kracht,' zegt Nate.
Dankje!
Ik glimlach. 'En wat als we nou proberen wat Maya zei? Haar krachten oproepen.' Zegt Nate.
'Hoe dan?' Vraag ik.
Nate komt naar me toe gelopen. 'Je hebt het laatst nog een keer gehad, in de simulatie, wat deed je anders dan normaal?'
Ik denk na. 'Ik deed eigenlijk niet echt iets anders behalve het feit dat ik hongerig was.'
Nate haalt zijn wenkbrauw op.
'Bingo, het heeft met een speciaal soort eten te maken. Waar was je precies in de simulatie.'
'Ik zat in het bos samen met-' ik stop. Ik ga ze dus mooi niet zeggen dat ik met Matteo was.
'Samen met niemand, ik had wat besje geplukt en die opgegeten.'
'Weet je nog wat voor soort? Of herinner je je nog iets van vroeger over besjes?'
Ik probeer na te denken. Tyler en ik gingen vroeger vaak het bos in om te spelen maar over besjes. Geen idee!
'Hulst, ik hoor de onze vader wat zeggen over Hulst.' Zegt Tyler. We kijken hem aan.
'Maar die zijn erg giftig! Bij meerdere inname zijn ze dodelijk.' Roept het afro meisje.
'Niet bij jullie, het activeert alleen de licht flitsen! Wat weer een gevolg kan zijn voor het voorspellen.' Zegt Nate bedenkelijk.
Ik schrik ervan. De spelmakers hebben me duidelijk geprobeerd te vermoorden. Met besjes!
'Mijn vader heeft me wat gegeven toen ik gevangen zat.' Zegt Tyler opeens.
'Echt!' Roept Nate enthousiast.
'Ja, alleen ik hebt ze niet ingenomen maar bewaard.' Tyler zoekt in zijn broek zak en als snel haalt hij er 5 bessen uit.
'De rest ben ik verloren.'
Nate pakt de bessen van Tyler aan. 'Eentje moet genoeg zijn, laten we het gelijk proberen.' Iedereen kijkt me aan.
Ik slik. 'Nu?' Vraag ik.
Hij knikt. 'Zo snel mogelijk.'

Voor me op tafel ligt één bes. Naast me zitten alleen Tyler en Nate. Ook Tyler laten ze een bes in nemen.
Voor de zekerheid.
'Ik weet niet of ik dit kan,' zeg ik.
'Luna, het lukt je wel! Die bes gaat je echt niet vergiftigen.'
Ik zucht en ik neem de bes in mijn hand. Net wanneer mezelf heb overtuigd om de bes in te nemen wordt de deur opgeslagen. Het afro meisje.
'Nate, ik kan echt niet blijven wachten.'
Hij zucht. 'Vooruit Sydney, maar wel stil zijn.' Ze glimlacht en komt naast me zitten.
Sydney heet ze dus.
Ik zucht. 'Daar gaan we dan.' En ik gooi de bes in één keer in me mond.
Ik kauw er een paar keer op en slik het dan door. Tyler doet precies hetzelfde.
We blijven stil. 'En nu?' Vraag ik.
'Hmm, waarschijnlijk werkt de bes niet meteen. We zullen moeten afwachten. Sydney als jij bij Luna blijft, blijf ik bij Tyler.' Sydney knikt en ik glimlach naar haar.

〰➰〰

'Vindt je dat niet erg?' Vraag ik. Ik zit samen met Sydney bij het meer. We zitten hier al bijna meer dan drie uur maar we hebben elkaar zoveel te vertellen. Het is alsof ze de vriendin is die ik nooit heb gehad.
'Van mijn ouders? Niet echt, ik ben toch altijd al anders geweest. Ik voel me nu veel vrijer dan ik eerst was. Ook nu ik ben ontsnapt uit de Estate.' Ik glimlach.
'Snap ik ook wel hoor.' Ik wrijf door mijn gezicht en ik leun naar voren.
Het blijft even stil.
'Wil je erover praten?'
'Ik weet het niet,' ik heb het met Sydney over Matteo gehad.
'Het komt wel goed tussen jullie twee, als het ware liefde is,' ze geeft me een stootje met haar elleboog.
Ik glimlach als een boer met kiespijn. 'Gaat het?' Vraagt ze.
'Niet echt, ik krijg buikpijn.' Een flits schiet door mijn hoofd en ik voel mijn maag omhoog komen.
Ik begin over te geven. 'Het begint.' Krijg ik er met moeite uit. En wat er daarna nog gebeurd is een raadsel want het enige wat ik nog zie is wit.

5 oktober, 5 oktober, 5 oktober, 5 oktober. Blijft er maar door mijn hoofd schieten.
Mijn beeld wordt sterker en ik zie mezelf op een gebouw staan. Aan een van mijn handen houd ik Matteo vast.
Maya, Eva, Erik en Thom strompelen achter mij aan. 'Nate kan hier elk moment zijn!' Roep ik naar de rest.
Ze knikken en ik heb gelijk, boven ze vliegt een helikopter met daarin Nate. Een touwladder wordt naar beneden gegooid. 'Klim omhoog!' Ik zie dat ik Eva als eerst naar het touw duw.
Eest gaat Eva, daarna Thom, dan Erik, dan Matteo en dan Maya.
'Schiet op Luna! Voordat ze boven zijn.' Ik grijp naar de touwladder maar net als ik naar boven klim zie ik soldaten het dak opkomen rennen. 'Vlieg weg!' Zie ik mezelf schreeuwen. Maar de helikopter blijft staan.
Het beeld wordt waziger en dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Ik open mijn ogen. Het duurt even voordat ik me kan plaatsen waar ik ben.
In het café.
'Ze is wakker,' roepen mensen om me heen.
Ik ga rechtop zitten. Nate buigt naast me neer.
'Luna, kan je vertellen wat je hebt gezien.'
'5 oktober, er is iets met 5 oktober,' zeg ik zacht.
'5 oktober! Noteer dat voordat ze het weer kwijt is!' Schreeuwt Nate
'Nog meer? Probeer het je te herinneren.'
'Iets met soldaten en een helikopter. Ik denk dat we op 5 oktober worden aangevallen.' Zeg ik. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en ik word wakker.
'Herinner je nog meer?' Ik probeer te graven in mijn gedachtes maar hoe meer ik dat doe, hoe sneller alles verdwijnt.
Ik zucht.
'Nee, ik weet het niet meer.'
Nate sluit zijn ogen en zucht. 'Goed gedaan, Luna.'
Ik glimlach.
'Nate, we hebben een klein probleempje.' Zegt Matteo.
'Wat dan?'
'5 oktober is overmorgen.'