The Simulations

Hoofdstuk 15

Ik sta precies om één uur voor het gebouw van de simulaties. De mensen massa wordt meer en ik zie ook Liv langzaam aan strompelen.
'Toch gehaald?'
'Ja, gelukkig wel.' Haar haren zitten wild in een knot.
'Zal ik je haar overnieuw doen?' Vraag ik en ze knikt.
Binnen een paar minuten zitten haar haren in een strakke knot.
Langzaam komen er steeds meer mensen van onze groep.
Ik glimlach als ik in de verte ergens Matteo zie lopen.
'Zit je nog steeds met die jongen? Serieus?' Liv trekt haar wenkbrauw op.
Ik negeer haar en ik volg Matteo net zolang tot dat hij ergens binnen is.
Uit de deur komt Andrea.
'Beste kandidaten van groep 2: welkom bij jullie eerste simulatie dag. Vandaag gaan we jullie kennis laten maken met de simulatie en krijgen jullie al een angst te zien van iemand uit de groep.' Het is stil. Andrea haalt haar wenkbrauw op en kijkt rond.
'Kom snel binnen dan kunnen we beginnen.' besluit ze uiteindelijk te zeggen en ze houdt de deur open.
Iedereen strompelde langzaam naar binnen.
Als we eenmaal binnen zijn, komen we in een klein halletje met grote muren.
Daar hangen een schilderijen aan. Ik merk al snel dat het de winnaars zijn van elk jaar.
Ze houden een trofee vast.
Ik ga wat dichterbij het eerste schilderij staan. Aandachtig kijk ik naar het meisje. Ze ziet er uitgeput uit.
'Ze heeft niet lang kunnen genieten van haar prijs, binnen een week overleed ze.' Andrea staat naast me en ik kijk haar aan.
'Hoe is ze dood gegaan?'
'Weten ze niet precies, waarschijnlijk heeft ze een overdosis genomen.' Ik kijk weer naar de poster. Angst zie ik in haar ogen. Alsof ze bang is voor iets.
Ik hoop niet dat dat mijn lot wordt.
'Dames en heren!' Andrea klapt in haar handen.
'Ik wil jullie dit even laten zien, dit is de muur waar de winnaars hangen. De winnaars van ieder jaar hangen hier en binnenkort 2 van jullie ook!' Ik kijk naar de andere posters.
In de verte zie ik het Spaanse meisje en de Deense jongen van vorig jaar.
'Maar hiervoor zijn we niet, laten we richting de simulaties lopen.' Andrea loopt voorop en we lopen met ze allen door de gang heen.
'Ik ben best bang.' Liv heeft zich vast aan mij geklemd.
'Het is maar een test. Het komt heus wel goed.' Stel ik haar gerust.
'Hier zien we groep 1. Ze zijn nu bezig met hun simulatie,'
We kijken door een raampje naar binnen.
'Je ziet boven ze een scherm hangen, daar kan zien wat ze aan het doen zijn.'
Er staan in het midden van de kamer 16 stoelen tegen elkaar aan. Ze lijken te slapen. Mijn ogen rusten op Erik.
Zou hij bang zijn? Hij ziet er vredig uit.
'Wie zijn angst is dit?'  Vraagt Judith, ze is een meisje uit Duitsland.
'Dit is de angst van Heather.' We kijken met ze alle naar het scherm.
Daar zien we een groot landschap met sneeuw bedekt. Naast de zestien mensen staan wolven.
Ik durf niet te kijk wat er gaat gebeuren.
'Laten we snel verder gaan,' Andrea loopt verder maar stopt bij een kamertje waar room two opstaat. Ze heeft de deur niet eens helemaal geopend en ik zie al dat het een simulatie kamer is.
'Welkom, in deze kamer hebben jullie de simulaties.'
Iedereen is ondertussen in de kamer en kijkt aandachtig rond.
'We gaan gelijk beginnen,' roept ze en deur wordt gesloten.
Ze pakt een papiertje uit haar zak en begint te lezen.
'We gaan vandaag beginnen met de eerste simulatie, deze bestaat uit 1 enkele angst van iemand uit je groep.' Leest ze op.
'Oké, is er iemand die zich als vrijwilliger aanbied?'
Niemand steekt zijn hand op.
'Dat dacht ik dus al, dan kies ik iemand uit,' ik houd mijn adem in. Please niet mij.
'Sophia.'
We kijken met ze allen naar een blond klein schrankel meisje. Ze knikt langzaam.
'Oké! Iedereen zoek een plaats.' Zegt Andrea en ze wijst naar de stoelen.
Ik pak de eerste de beste stoel die ik zie. Maya komt naast me zitten.
'Spannend hè?' Fluistert ze. Ik knik.
'Ik zal jullie even uitleggen, zometeen komen verschillende mensen naar jullie toe, ze geven jullie een spuit in je pols en klaar, je zit in de simulatie. Natuurlijk gaat het met de echte simulatie en bij Sophia nu iets anders maar de "droom" is het zelfde.' Andrea klapt in haar handen en precies zestien mensen komen binnen gelopen.
Ze hebben allemaal een spuit vast met een paarse vloeistof.
Een vrouw van middelbare leven tijd komt naast me staan.
'Je pols.' Ik geef haar mijn pols.
'Hoelang moet het in werken?' Vraag ik.
'Binnen een minuut ben je weg.' Grinnikt ze en ze spuit de vloeistof.
Ik voel het langs mij aderen naar boven gaan. Het wordt waziger voor mijn ogen.
Het laatste wat ik nog hoor is de vrouw die: 'Slaap zacht.' Grinnikt en dan ben ik weg.