The Simulations

Hoofdstuk 22

Ik open mijn ogen en ik kijk gelijk op mijn wekker.
Kwart over 7.
Ik hoef me pas over drie kwartier te melden dus ik draai me nog een keer om.
Ik kan mijn gedachtes maar niet van Matteo houden. Hij wou me gister avond zoenen!
Zou hij nu denken dat ik hem niet leuk vind? Ik draai me weer op mijn andere zij.
Waarom heb ik hem nou gewoon niet gezoend? Dan was alles nu veel makkelijker geweest.
Ik ga op de rand van mijn bed zitten en haal een hand door mijn haren.
Ik kan waarschijnlijk toch niet meer slapen.
Ik schuifel langzaam naar mijn kast en doe mijn simulatie pakje weer aan.
Snel maak ik mijn bed op en loop rustig maar beneden.
Niemand. Logisch, als je een wilde nacht hebt gehad. Dan kom je er namelijk ook niet zo vroeg uit.
Ik weet het uit ervaring.
Ik loop richting het scherm en tik een paar dingetjes in om de scores te zien.
Mijn ogen glijden over het scherm tot dat ik Nederland zie staan.
We staan op de 8e plaats. Één plaats hoger. Niet veel maar ik ben er best blij mee.
Het is altijd nog beter dan laatste zijn wat Rusland nog steeds staat.
Ik tik nog wat op het scherm om weer naar een andere lijst te gaan.
Mijn ogen glijden weer over het scherm en ik merk dat ik van de 62 kandidaten op plek 30 sta.
Dat is erg goed voor mij! Ik ben namelijk niet echte een sport freak maar ik houd wel altijd van een potje voetbal of volleybal.
Ik scrol verder naar beneden en ik zie dat op de eerste plek Igor staat.
Ik ken hem verder niet maar het zal vast wel een Rus zijn.
Rusland wordt namelijk altijd erg goed getraind voor de simulatie. Dit doen ze om toch nog een kans te maken.
Ik sluit het af en loop naar de keuken. Daar schenk ik wat sinasappelsap in en pak een boterham en besmeer die met pindakaas.
Ik realiseer me nu pas dat vanaf ik hier ben, nog geen fatsoenlijke maaltijd heb gegeten.
Ik pak mijn bord en loop richting de woonkamer.
Ik zet de tv aan en bekijk het nieuws.
Dat is ook de enige zender die we kunnen en mogen kijken.
Het gaat grotendeels over de simulaties en wie ze denken dat er gaat winnen.
Na enkele minuten gepraat en gediscussieerd zie ik mijn foto voorbij komen.
'Ik denk persoonlijk dat dit meisje, wel een kans zou gaan hebben.' Zegt de vrouw tegen de man naast haar.
Ik stik zowat in mijn brood.
Wat?! bedoeld ze mij? Ik spuug mijn brood uit op mijn bord. Ik kijk verbaasd naar de tv.
'Luna Adams uit Nederland.' De man naast haar begint te lachen.
'Denk je echt serieus dat zij gaat winnen?' De man begint harder te lachen.
Beledigend kijk ik naar de tv en dan naar mijn brood.
Snel doe ik de tv uit.
Ze zullen nog wel zien, misschien overleef ik het wel gewoon.
Ik pak dan mijn bord en ruim het op.
Als ik me weer omdraai zie ik dat Maya ook beneden is.
'Zo, jij bent zeker je bed uitgerold?' Maya rolt met haar ogen en pakt een flesje water uit de koelkast.
'Ik kon niet meer slapen.' Zegt ze en ze neemt een slok water.
'Was het nog leuk gisteravond dan?' Maya zet haar flesje neer.
Ik ga op de bar kruk zitten.
'Nee, we stopte al best vroeg.' Vandaag is één van de laatste dagen, morgen hebben we de 4e en de laatste simulatie dag. Ik zucht. De simulatie. Ik heb er nu al geen zin meer in.
'Ik snap het wel, je hebt energie nodig voor de training.' Zeg ik.
'Ugh, begin jij ook al?' Ik grinnik en sta dan op.
'Ik ga maar vast naar het trainingscentrum.' 
Maya kijkt op haar horloge. 'Nu al? Het is nog maar half 8?'
Ik loop door de woonkamer naar de schuifdeur.
'Ik ga alvast oefenen, tot zo!' Roep ik en voordat ze antwoord kan geven ben ik al weg.

'Hup, hup, hup!' Roept onze coach.
We staan hier met alle groepen ons op te drukken.
'Kom op, ik ben hier niet met een stelletje watjes.' Ik probeer zo diep mogelijk te gaan maar het lukt me niet erg goed. 'Degene die na tien keer opdrukken op de grond valt, mag acht rondjes rennen en krijgen een extra angst!' Iedereen begint zich hevig optedrukken. Om me heen zie ik wat mensen op de grond vallen.
Ik merk dat ik teveel om me heen kijk dan dat ik me opdruk.
Ik zak door mijn armen en val op de grond. De trainer komt voor mij staan.
'Luna, 8 rondjes rennen.' Zuchtend sta ik op en begin met rennen.

Met een grote plof zit ik weer op mijn bed.
Het was een zware training. Gelukkig duurde het niet al te lang, het is namelijk pas half 2.
Tijd voor een frisse duik in de zee!
Ik loop naar de kast, pak mijn bikini en doe hem aan.
Ik ren naar beneden met de laatste energie die ik heb. Als ik buiten ben loop ik op een drafje naar de klift toe.
Ik kijk om me heen. Er is niemand. Ze zijn zeker nog in het trainings centrum of aan het douche.
Ik doe een paar stappen naar achter en conctreer me.
Je kan het. Kom op!
Ik krijg opeens een flashback naar een paar dagen geleden, toen ik hier hand in hand met Matteo. Hij heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn angst voor hoogtes heb overwonnen.
Ik neem zet één voet naar voren om me goed af te zetten en dan ren ik zo hard als ik kan naar de afgrond en spring.
Ik hoor de wind langs mijn oren en langs mijn haren blazen.
Ik knijp mijn ogen stijf dicht tot het moment dat ik wat om me heen voel.
Ik open mijn ogen en zwem naar boven.
Met een tevreden gezicht kijk ik naar waar ik vandaan kom.
Ik glimlach. Ik vind dat ik wel een schouderklopje heb verdient.
Ondertussen zijn er wat jongens komen staan en ook hun springen naar beneden.
Snel zwem ik naar het strand en loop weer via de trap terug naar boven.