The Simulations

Hoofdstuk 5

Ik open mijn ogen en kijk op mijn horloge.
Half 12. Nog 7 uur voordat ik aankom.
Ik zucht en ik kijk opzij om te zien of er nog iemand wakker is.
Naast mij zit Maya en daarnaast Eva. Ik kijk naar hun ademhaling. Ze lijken te slapen.
Ik besluit om naar buiten te kijken.
Toen het vliegtuig vertrok was ik redelijk in paniek. Dit is namelijk de eerste keer dat ik vlieg. Gelukkig hield Maya mij kalm.
Daarna had Renée de rest van wat we gaan doen verteld. Ik speel het nog een keer af in mijn hoofd.

'Als jullie de camera's hebben gehad, worden jullie naar een speciale plek gebracht waar jullie worden getraind en gepresenteerd aan de wereld. Ook worden jullie in groepen verdeeld waar mee je gaat trainen. Nadere informatie volgt als we daar zijn. Maar eerst vertel ik jullie iets over je kleren. Tegen 12 uur wordt er omstebeurt een land omgeroepen dat wordt gestyled. Ik hoop dat jullie niet al te gehecht zijn aan je haren of kleren want dat kan zomaar veranderen. Dit was het en heb een fijne vlucht en jullie weten het: "keep yourself up and leave the fear behind!' Riep ze.
Het is de quote van de simulaties. Zelf heb ik er nog nooit van gehoord, nouja weleens op school gehoord maar meer niet. Ik ga weer goed liggen.
Shit! Ik moet plassen! Ik durf niet.
Ik besluit om me nog eens om te draaien en ik val langzaam inslaap.
'Luna! Wordt wakker!' Eva schudt aan mijn arm.
Ik wrijf in mijn ogen en kijk op mij horloge.
Tien over half drie.
'Wij zijn net omgeroepen, Erik en Thom zijn alvast gegaan.' Ik sta op en loop zachtjes langs Maya die nog ligt te slapen. Samen met Eva lopen we richting de voorkant. Waar normaal de business class zit, zit nu een soort kleding winkel.
Eva en ik stappen binnen en de deur achter ons schuift dicht.
'Welkom!' Roept een vrouw enthousiast.
'Ik ben Andrea en dat is Renée.' Zegt de vrouw. We geven ze een hand en gaan zitten voor de spiegels.
Een wemel van stylisten komen naar ons toe.
'Dit is ons stijlingsteam, zij gaan jullie stijlen en klaar maken voor de simulaties!' Zegt Andrea.
Ik kijk naar mijzelf. Mijn huid is lijkbleek en mijn haar is kort - tot aan mijn schouders - kastanje bruin.
Mijn  ogen zijn fel licht blauw. Tyler vindt mijn ogen altijd het mooist aan mij.
'Meid, jou haar is zo fab!' Zegt een jongen. Ik schat hem van ongeveer achttien jaar.
Zou hij dit moeten doen? Of vind hij dit werk leuk?
'Ik stel voor dat we daar niet veel aan gaan doen, alleen langer zou het wel mooier zijn.' Zegt hij en haalt zijn handen door mijn haren.
Ik droomde altijd van langer haar, maar het lukt niet echt. Mijn haar groeit niet langer dan dit.
'Zou dat kunnen?' Vraag ik en ik kijk in de spiegel naar hem.
'Meid, uit welke tijdperk kom jij?' Zegt hij. Ik kijk hem vragend aan en hij zucht. Hij loopt in de richting van een plank en pakt er een potje van.
'Kijk,' zegt hij en laat mij een potje zien. 'Dit spul laat je haar langer groeien. Wel op water basis.' Zegt hij en schuift mijn stoel naar achter naar de was plaats.
'En wat moet ik doen?' Vraag ik en ik laat mijn haar in de wasbak liggen.
'Je hoeft alleen maar te zitten en te relaxen.' Hij haalt de warme kraan door mijn haar gaan. Ik krijg er kippenvel van. Maar wel fijne kippenvel. Dan voel ik mijn haar zwaarder worden. Komt het omdat mijn haar langer wordt of door het water?
Ik voel de straal weer door mijn haren en dan voel ik een handdoek.
'Je haren zijn zo lang geworden dat het niet meer in de handdoek past.' Zegt hij grinnikend.
Ik geloof hem niet. Vroeger heb ik zo erg gehoopt dat mijn haar langer werd en nu is het gewoon binnen nou, ik denk 3 minuten gebeurt.
hij schuift mijn stoel weer terug naar de spiegel en Erik en Thom komen achter mij en Eva staan.
'Jullie worden al mooi.' zegt Thom.
Eva gooit een tijdschrift naar hem.
'Oké, oké! jullie waren altijd al mooi!' zegt Thom grinnikend en Eva kijkt met een tevreden gezicht naar de spiegel.
Aan haar haar is nog maar weinig gedaan. De kappers zijn er nog steeds niet uit.
'Jongens, schiet op! Jullie moeten naar de buizen! hup hup!' Zegt Andrea en de jongens lopen weg.
Vragend kijk ik naar mijn kapper die probeert mijn langer haar te kamen. Het komt serieus helemaal tot de grond.
'In de buizen wordt jullie kleding bepaalt. je ziet het straks wel.' Zegt hij.
Duidelijk heeft hij het gezien dat ik het niet snapte.
Hij legt de kam neer.
'Hé Chris! hoeveel zou eraf moeten?' Een meisje van ongeveer vierentwintig jaar komt naast mij staan.
Ze kijken aandachtig naar mij.
Dan zet het meisje haar vingers in mijn haar, net iets langer dan mijn borst.
'Perfect!' Roept hij uit.
Hij begint te knippen. De lokken haar vallen naar beneden. Ik heb niet echt het gevoel dat het mijn eigen haar is. Na niet langer dan vijf minuten is het klaar.
'En? wat vindt je?' Vraagt hij.
Ik doe mijn haar naar voren. Door mijn lange haar heb ik een heel ander gezicht gekregen.
'Het is bijna perfect.' zegt hij en hij duikt de kast weer in.
Hij komt aan met twee potjes en een krultang.
'Dit potje maakt je haar binnen een seconde droog. Je hoeft het alleen maar bij je scheiding te plaatsen en het droogt je haar en dit potje laat de krullen die ik zo maak er net zolang in als je wilt.' Zegt hij en hij maakt het eerste potje open. Hij smeert het bij mijn scheiding en hij heeft gelijk binnen vijf seconde is heel mijn haar droog. Hij pakt de krultang en maakt onderin wat krullen. Hij smeert het goedje uit het andere potje in de krullen.
'Renée! Andrea! kom kijken! Luna is klaar!' Renée en Andrea komen binnen een paar seconde eraan gelopen.
'Wauw.. goed werk Dylan!' zegt Andrea.
Dylan... zo heet hij dus. 'Bedankt.' Zegt hij. Ondertussen is Eva ook klaar. Haar donkere zwarte haren zijn nu geblondeerd. Niet wit blond maar perfect donker blond. Alsof het altijd al van haar is geweest. 'Wauw! je ziet er zo mooi uit!' Roepen we allebei tegelijk. We schieten beide in de lach.
'Dames! het is jullie beurt voor de buizen!' Roept Andrea en we volgen haar naar een andere kamer.