Samen met Nate loop ik over het terrein. Er zijn heel veel vragen die ik hem wil stellen. Zoveel dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Dus zeg ik niks.
'Ik dacht dat je veel vragen had.' Glimlacht hij. Ik kijk hem aan. Zijn glimlach is oprecht maar het heeft ook iets anders, iets dat wilt zeggen; "het komt wel goed Luna, wees maar niet bang."
'Dat heb ik ook, alleen ik weet niet hoe ik moet beginnen.' Zucht ik en ik schop tegen een steentje.
'Zal ik dan maar beginnen?' Ik knik.
'Het begon allemaal al vanaf toen je zes was,'
'Zes!!'
'Ja zes, je begon rare dingen te zien, je had onzichtbare vrienden en je kon altijd strak vertellen wat er ging gebeuren. Bijvoorbeeld als er iemand aan de deur stond kon jij al zeggen, voor dat de deur open werd gemaakt, wie er stond.' Ik haal mijn wenkbrauw op. 'Oké,'
'Je ouder kregen dit al snel in de gaten, je vader en wat vrienden dachten dat het hun wel in zijn voordeel konden werken. die tijd zat je vader al bij het bestuur van The Empire. Al snel hebben je vader en wat collega's een laboratorium gebouwd. Je moeder heeft de dood van je vader gefakt. Zodat hij in alle rust zich kon voorbereiden.' Verteld Nate.
'We nemen even een grootte tijdsprong naar voor dat je de brief kreeg,' hij schraapt zijn keel en we lopen naar een bankje aan het meer.
'Die brief was geen toeval, Luna, je vader heeft The Empire omgekocht om jou mee te laten doen. Zijn plan wasom jouw mee te laten doen en dan als iedereen in de simulaties zat alles uit te schakelen en jou meenemen voor zijn macht.'
'Wat voor macht dan?'
Nate kijkt me recht aan en pakt mijn handen.
'Luna, die licht flitsen die jij hebt gezien, dat zijn voortekenen, voortekenen om de toekomst te voorspellen.
Je vader heeft je nodig om jou te laten voorspellen of er een revolutie komt, of als het land in opstand komt. Ik weet niet of je het weet maar je vader is erg geliefd bij The Empire.'
'Maar wat heeft Tyler hier mee te maken?'
'Tyler kan precies hetzelfde als jij, maar jij kan het duidelijker zien en horen terwijl Tyler alles wazig ziet.'
'Hoe weet je dat zo zeker?'
'Omdat hij het vanaf jongs af aan al eens heeft gehad, terwijl jij altijd snel en duidelijk over alles was.' Ik sluit mijn ogen even en zucht.
'Maar als ik zo "bijzonder" ben, waarom werd ik dan alleen wakker in de simulatie stoel? En wat willen jullie van me.'
'Oké, ik ben niet zestien jaar, ik ben negentien. Ik ben ingehuurd door je vader om je in de gaten te houden tijdens de simulaties. Daarom weet ik al deze dingen. Natuurlijk had ik ook mijn eigen plannetje al gemaakt,' ik kijk omhoog. What's happening God.
'Ik ben langzaam met mensen wezen praten in het huis of ze het niet iets vonden om een revolutie te starten. Veel mensen waren hier positief over. Niemand wilt in de simulaties toch? Ik heb wat mensen van de vorig jaren op gescharreld en ook mensen van de Estate. Ik heb me in de dagen erna geleerd hoe ik uit de simulatie kon komen. Dagen lang oefenen en trainen. Toen was het zover, de dag van de simulaties. Je vader zou de derde dag komen.' hij zucht.
'Mensen van de Estate die hebben weten te ontsnappen zijn hier naartoe gekomen. Ze zouden de tweede dag de spelmakers aanvallen en de stekker van dit alles eruit trekken. Het ging allemaal goed. Iedereen ontwaakte behalve..'
'Behalve ik, hoe kan dat?'
'Ik heb geen idee, maar één ding wist ik zeker, als we je zouden meenemen zou je het niet overleven en dat wist je vader ook. We moesten je achterlaten. Blijkbaar heeft je vader daar dus ook voor gekozen.' Glimlacht hij.
'Als snel kregen we via betrouwbare bronnen te horen dat je nog leefde en je vader je eerder te pakken had gekregen.'
Het blijft even stil.
'Maar wat willen jullie van me eigenlijk.'
'Ik zal het eerlijk bekennen, ongeveer hetzelfde als je vader wilt, je krachten gebruiken om de toekomst te voorspellen. Alleen wij willen het gebruiken voor een revolutie en je vader wilt het gebruiken voor macht. Niemand zou voor een fout die jaren geleden is gemaakt moeten boeten. We hebben de boodschap nu wel gekregen. We willen dat dit stopt, voorgoed.'
Ik blijf stil. Nog steeds heb ik de handen van Nate vast maar laat ze zo snel mogelijk weer los.
Ik wrijf door mijn gezicht en ik begin te lachen. Ik begin te lachen!
'Wat is er zo grappig?' Vraagt Nate.
'Dit kan niet, alles van de Empire is waterdicht. Niemand komt door de beveiliging en jullie doen alsof het niks is. Dit is niet waar tenzij, tenzij ik nog steeds in de simulatie zit! Dat is het! Ik lig gewoon in mijn stoel met Maya naast me.' Ik kijk hem vol verwachting aan maar zijn blik staat bezorgd.
'Luna, alles wat je hier ziet is echt, dit is geen simulatie. Je bent wakker geworden, je bent hier met je vrienden en je broer. Ik denk dat je het nog niet beseft van dit alles, het is namelijk niet niks.' Ik zucht.
Waarschijnlijk heeft hij gelijk. De afgelopen dag was erg zwaar, heel zwaar zelfs. Ook voel ik me anders dan toen ik in de simulatie zat.
'Je hebt gelijk.' Hij staat op en steekt zijn hand naar me uit.
'Zal ik je naar je huisje brengen? We praten morgen wel verder, het is al laat.' Ik knik.
'Graag.'
JE LEEST
The Simulations
خيال علمي(Dit verhaal gaat ooit herschreven worden) Overal over de hele wereld krijgen tieners die zestien zijn geworden een brief waarin staat of ze meedoen aan de simulaties of niet. Als je eenmaal uitgekozen bent om mee te doen aan de simulaties, is er ee...
