The Simulations

Hoofdstuk 9

Als we na een tijdje de sportvelden, de simulatie hallen en kerk hebben gezien staan we met ze allen weer op een pleintje.
'Ik moet jullie nog 3 dingen melden,' zegt Andrea die ondertussen op een steen klautert.
Renée is onder de rondrijdend weggegaan. Ze had nog veel dingen te doen voor vanavond.
'Nummer 1: groep 3 heeft GEEN kliften, dus jullie kunnen -als jullie dat willen- naar groep 2 gaan. Ook willen we graag dat je bij je groep blijft, je mag weleens naar de andere groep maar het aller liefst niet.
Nummer 2: We willen dat jullie je mobieltjes inleveren. Enige contact met de buiten wereld mag niet, we geven jullie allemaal een ander soort mobiel waar je alleen spelletjes en muziek op kunt luister.' Andrea laat een bak rond gaan.
Als de bak bij komt leg ik met pijn in mijn hart mijn mobiel erin. Ik kijk het na. Ook het enige contact met mijn moeder of Tyler is weg.
'Als we achter komen dat iemand van jullie een mobiel achterhoud komen daar ZWARE consequentie voor. En uiteraard krijg je hem aan het einde van de spelen weer terug. Als je dan nog leeft.' Zegt Andrea.
Ik schrik ervan.
Niet alleen ik maar ook de rest.
'Nummer 3: vanavond hebben jullie het kennismakings bal, het begint om half 7 en op iedere kamer liggen jullie kleren klaar. Ik verwacht iedereen om 6 uur hier, we wachten niet dus zorg ervoor dat je optijd bent.
Dit was het en tot vanavond.' Zegt Andrea en ze stapt van de steen af.
Binnen een minuut is het een drukte van belang. Iedereen neemt afscheid van elkaar.
Ik zoek tussen de menigte naar Eva, Thom en Erik.
Ik voel een hand op mijn schouder en ik zie Eva en Thom achter mij staan.
'Waar is Erik?' Vraag ik.
'Geen idee, we konden hem niet vinden.' Zegt Thom.
Ik knik en Ik geef Eva en Thom een knuffel en loop dan door de menigte richting huis 2.
Ik voel weer een hand op mijn schouder, ik draai me om en ik zie dat het Maya is.
'We hebben echt zoveel geluk dat we bij elkaar zitten!'
Ik knik en ik maak de deur open.
'Nu hopen dat we samen een kamer hebben.' Zeg ik en we lopen de trap op.
Als ik boven ben begin ik wat deuren open te maken.
Gelijk bij de eerste deur zie ik mijn tas staan.
'Maya! Ik slaap hier!'
Nog geen seconde later komt ze mijn kamer binnen lopen.
'Aah shit! Ik slaap een kamer er naast!' Ik plof op mijn bed.
Er staat een ander bed tegenover me.
De kamer is schattig ingericht. Licht roze met een wit kleedje een roze en witte stoel en een bureau.
'Ik ga mijn spullen uitpakken, ik zie je straks wel.' Zeg ik en ik staar liggend naar het plafond.
'Oké, maar zullen we wel straks gaan zwemmen?'
Ik knik en ik hoor haar voetstappen weglopen.
Ik sluit mijn ogen even om besef te krijgen of ik hier wel echt ben.
'Wow! Vet mooie kamer!' Ik open mijn ogen en een meisje met lang blond haar stapt mijn kamer binnen.
Ik ga rechtop zitten.
'Oh sorry! Ik zag je niet! Ik ben Liv.' Ze loopt naar me toe en steekt haar hand uit.
'Luna.' Zeg ik en ik schudt haar hand.
'Italiaans?' Vraagt ze en ze loopt richting haar koffer.
'Nee, Nederlands en jij?' Ik sta op en loop richting het bureau.
Er liggen twee telefoons met oordopjes.
Ik pak er een en doe hem in mijn broekzak.
'Noorwegen.' Zegt Liv en ze maakt haar koffer open.
Één voor één pakt ze haar shirtjes, rokjes, broeken en andere dergelijke kleren uit.
'Noorwegen. Vet! Altijd al naartoe gewild! Het is daar zeker erg koud?' Vraag ik en ik ga weer op bed zitten.
Ze knikt.
'Vooral in de winter, één keer was het zo koud dat we ons eigen huis niet mochten verlaten. Je wilt niet weten hoeveel laagjes kleren ik aan had.'
Ik kijk haar aan.
Haar mooie blonde haren dansen over haar schouders.
'Nou?' Zeg ik met gespleten oogjes.
Ze stopt met uitpakken en kijkt de lucht in.
'Ehh... 3 onderbroeken, 1bh, 6 hemdjes, 5 t-shirts, 1 trui, 7 broeken,' ik spring op
'7 broeken?!? Hoe krijg je dat aan?'
Ze kijkt me aan.
Er verschijnt een glimlach op haar mond.
'Proppen en hopen dat je geen strakke broek te pakken had.' Ik zie in haar ogen dat ze terug denkt.
Ze begint te lachen.
'Weet jij waar misschien de badkamer is?' Zegt ze uiteindelijk en ze staat op.
Ze houdt haar toilettas omhoog.
Ik wijs naar een deur.
'Bedankt.' Ze gooit haar haar naar achter en verdwijnt door de deur.

〰➰〰

Ik zet mijn zonnebril af en kijk op mijn horloge.
3 uur.
Ik kijk opzij naar Maya.
Ze ligt op haar rug en ze beweegt zich niet.
'Hoe kan jij toch zo bruin zijn terwijl je bijna geen zon hebt gehad?' Maya lacht en zet haar zonnebril af.
'Eerlijk? Ik heb geen idee, waarschijnlijk zit het in de familie.' Ze gaat rechtop zitten.
Ik zet mijn bril weer op en veeg door mijn haren.
Op dat moment hoor ik een paar mensen lachend en gillend om de hoek komen.
Ik kijk opzij en ik zie Eva gierend van het lachen bij een jongen achter op zijn rug.
'Hé Luna!' Roept Eva en de jongen loopt richting ons.
Eva stapt van zijn rug af als ze voor mij staan.
'Hai! Lang niet gezien joh! Wel 3 uur niet!' Ik begin te lachen.
'Ja hè?' Lacht Eva terug.
'Dit is Nate, mijn kamergenootje.' Zegt Eva.
'Duidelijk doen ze hier niet aan jongens bij jongens en meisjes bij meisjes.' Zegt Nate en Eva prikt hem in zijn zij.
'Leuk je te ontmoeten.' Zeg ik zonder mijn hand uit te steken.
'Eensgelijks! Maar nu gaan we van de rotsen springen, gaan jullie mee?'
Ik kijk naar Maya.
Stiekem durf ik eigenlijk niet maar ergens wil ik het toch best wel graag.
'Ik denk..' Stotter ik.
'Vet cool! Zeker gaan we mee!' Onderbreekt Maya mijn en ze staat op.
'Ga jij ook mee, Luna?' Ik knik maar en ik sta op.
We lopen een paar meter verder en daar zien we jongens al van de rotsen springen.
'Even kijken hoe hoog het is.' Zegt Nate en loopt naar de rand toe.
Ik loop zachtjes achter hem aan en ik kijk naar beneden.
Ik slik.
Het is afgrijselijk hoog.
'Oké, zo hoog had ik het nou ook weer niet verwacht..' Zeg ik en ik doe een stap naar achter.
'Joh, valt nog wel mee, ik heb weleens van hogere gesprongen.' Zegt Nate kalmpjes.
Zou hij echt van nog hogere gesprongen zijn? Zelf zou ik nooit bedenken dat er nog hogere rotsen zijn dan dit.
'Weet je hoe je dit moet doen?' Nate zet een paar stappen naar achter en ondertussen ben ik naast Maya gaan staan.
Hij begint te rennen en springt.
We rennen met ze drie naar de rand om te kijken of hij nog 'heel' is.
Als we een plonsje in het water zien en dan een hoofd, halen we opgelucht adem.
'Ik ga nu wel.' Zegt Maya en ook zij zet wat passen naar achter.
Ze rent en ook zij springt in de lucht.
Ik voel mijn benen knikken en ik kijk naar Eva.
Waarschijnlijk ziet ze al aan mijn blik dat ik niet wil gaan.
'Ik ga wel.' Zegt ze en ook zij doet hetzelfde.
Als ik ze alle drie zie zwemmen doe ik een paar stappen naar achter.
Ik durf niet meer.
Mijn knieën knikken hard en ik voel me duizelig.
Het liefst zou ik nu heel hard willen wegrennen maar ik kan het niet. ik sta vast genageld aan de grond.
Ik staar wezenloos voor me uit.
'Het beste is om niet na te denken en gewoon te springen.' Een jongen komt naast me staan. Hij heeft een bruinig getinte huid, niet te donker maar meer een gebruinde huid. Zijn ogen zijn hazelnoot bruin en ik kijk ze recht aan.
'Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.' Piep ik.
'Zal ik je helpen?'
Ik knik en hij pakt mijn hand vast.
'Ik tel tot 3 en dan rennen we samen, oké?' Ik knik en ik zet me schrap.
'Niet nadenken gewoon doen!'
Ik concentreer me.
'1...2...3!'
We rennen samen naar de rand en net als ik spring laat hij mijn hand los.
Ik draai me om maar ik zie hem al niet meer.
Hij heeft me in mijn eentje laten springen!
Ik heb het gevoel dat mijn hart stopt.
De wind zoeft langs mijn haren.
Dan voel ik opeens een dreun en zie ik allemaal water boven me.
Ik heb het gehaald!
Ik zwem naar boven en haal adem.
Ik kijk langzaam nog een keer omhoog maar ik zie hem al niet meer.
'Goed gedaan!' Zegt Eva die boven op mij springt.
Ik ga een kopje onder maar ik kom meteen weer boven.
Ik sputter wat water naar d'r en we zwemmen dan met ze allen terug naar de kant.