The Simulations

Hoofdstuk 40

Samen met Maya loop ik nog steeds door het riool heen.
'Zijn we eral bijna?' Vraag ik en ik kijk naar beneden. Mijn schoenen zijn doorweekt en mijn kleren, tja, laten we het daar maar niet over hebben.
Maya stopt voor een ladder. 'Hier moeten we naar boven,'
Ik kijk omhoog. Het enige wat ik zie is een putdeksel.
Ze begint te klimmen. Ze klopt drie keer op de deksel in een bepaald ritme.
Ik hoor sloten opengaan en dan komt er een straaltje licht naar binnen. Maya klimt verder en ik ga haar achterna.
Eenmaal boven sluit ik de put deksel en draai ik me om.
Voor mij zie ik huisjes, kleine huisje in een afgelegen plek.
'Waar zijn we?' Vraag ik aan Maya die ondertussen de slotjes weer op de putdeksel doet.
'We zijn op een afgelegen plek, hier kan The Empire ons moeilijk vinden en kunnen wij ons in alle rust voorbereiden.'
Ik haal mijn wenkbrauw op en ik kijk om me heen. Het is inderdaad een best afgelegen plek; omgevallen bomen, een klein bospadje, een meer en een paar huisje. Ondanks dat ziet het er wel erg gezellig uit.
'Kom, de andere wachten op je.' Ik volg Maya naar een huisje. Zodra we binnen zijn, ziet het ermee uit als een bar.
Overal om me heen zie ik mensen. Bekende gezichten maar ook onbekende gezichten.
'Luna,' ik draai me om en ik zie een bekend gezicht. Tyler.
Ik grijp hem vast en begin hem stevig te knuffel. 'Ik dacht dat je dood was,' fluisterd hij in mijn oor.
Ik kijk hem aan. 'Ik ben er nog.' Hij glimlacht. Een oprechte glimlach.
Ik laat hem los en ik kijk opzij. Naast me staan Eva, Thom en Erik.
Ik lach en we geven elkaar alle drie tegelijk een knuffel.
'Gelukkig ben je er nog.' Zegt Eva.
Ik knik en ik laat ze los.
'Fijn dat je er bent.' Naast me staat Nate.
'Nate is de leider van de groep.' Fluistert Eva in mijn oor.
'Bedankt dat jullie me gered hebben.' Glimlach ik.
Hij glimlacht terug. 'Ik denk dat je veel vragen hebt of niet?'
Ik knik.
'Kom maar mee, dan zal ik het je uitleggen.' En ik volg Nate.