The Simulations

Hoofdstuk 1

Strompelend met mijn rugzak op mijn rug loop ik mijn straat in.
Vandaag is de dag, gisteren werd ik zestien en vandaag krijg ik de brief.
Die brief kan heel mijn toekomst laten veranderen; of niet.
Door die brief heeft de 4e klas de laatste twee uren uitval gekregen.
Die brief, ik word er gek van.
Langzaam haal ik de deur van het slot en gooi mijn tas op de grond.
'Ik ben thuis!'
Meestal is mijn moeder boven en is Tyler nog op school, maar deze keer is het anders, ook Tyler is zestien geworden.
Ik open de woonkamer deur en ik zie dat mijn moeder verstijfd naar voren zit te kijken.
Tyler zit naast haar.
'Wat is er aan de hand?' Vraag ik en ik ga op me hurken naast haar zitten.
Met trillende handen wijst ze naar twee brieven op tafel.
Er staat met sierlijke letters Luna Adams op de eerst brief en op de tweede brief staat Tyler Adams.
De brieven zijn er duidelijk eerder dan verwacht.
'Luister mam, je hoeft nergens bang voor te zijn. De kans dat wij gekozen worden is één op de duizend! Heel Nederland krijgt die brief.' Zeg ik.
'Ja mam, de kans is heel erg klein. We maken de brief open en gaan gewoon door met ons leven.' Voegt Tyler eraan toe.
'Ja.. Misschien hebben jullie gelijk..'
'Zal ik mijn brief eerst open maken?' Vraagt Tyler.
Mam knikt voorzichtig.
Langzaam buigt Tyler zich over de tafel en zijn hand grijpt naar de brief.
Door zijn manier van pakken kan ik zien dat hij zenuwachtig is.
Hij maakt langzaam de brief open met zijn vinger en begint te lezen.
'Geachte heer Tyler Adams,' begint Tyler, 'Helaas! U bent niet geselecteerd voor de simulaties.' Tyler stopt met lezen en verscheurt de brief.
Hij grijpt mam en geeft haar een stevige knuffel
'Ik zei het toch! Nergens om bang voor te zijn!'
Ik kijk Tyler even aan en dan knuffelen we elkaar.
Het is een lange tijd geleden dat Tyler en ik elkaar een knuffel hebben gegeven.
Ik laat hem los en ik pak voorzichtig mijn brief.
Nu ik zeker weet dat Tyler niet in de simulaties hoeft, maakt dat mij al een stuk zelfverzekerder.
Ik scheur de brief open met mijn vinger en ik begin voor te lezen.
'Geachte mevrouw Luna Adams,' begin ik. 'Gefeliciteerd! U bent één van de vier gekozen kandidaten voor de simulaties!' Ik stop met lezen.
Het is doodstil, niemand zegt iets. Het gekraak van het huis kan je horen.
Mam staart wezenloos voorzich uit.
'Onmogelijk..' Zegt Tyler.
Boos kijk ik naar hem. Natuurlijk is het mogelijk! Het staat in de brief! De brief liegt niet!
'Het staat hier toch echt,' zeg ik op een zachte toon.
'Luna, lees verder alsjeblieft,' zegt mijn moeder, enkele tranen rollen al over haar wangen.
'Aanstaande zaterdag verwachten we je op Schiphol AirPort om 16:30. Zorg ervoor dat je de vorige dagen uitgebreid afscheid hebt genomen. Tot snel! The Empire.'
'Dit kunnen ze niet maken!' Roept Tyler verontwaardigd uit.
'Tyler alsjeblieft.'
Ik kijk nog een keer in de brief, de woorden blijven zich herhalen. Gefeliciteerd! Je zit in de simulaties!
Uitgerekend ík moet die simulaties in, tussen al die duizenden Nederlanders ben ik gekozen om zo'n stomme simulatie in te gaan! Woest word ik alleen al van de gedacht.
'Luna, wanneer wordt je verwacht op Schiphol?' Vraagt mijn moeder op een zachte toon.
Ik kijk weer naar de brief. Ondanks dat ik het heb gelezen weet ik het niet meer.
'Zaterdag.'
'Dat is overmorgen al!' Ze slaat een hand voor haar mond en begint te snikken. Tyler zit op de bank tegenover haar.
Hij wrijft door zijn haren en kijkt naar zijn sneakers. Zijn kledingstijl is altijd al een beetje apart geweest; een rood shirt met een lange leger groene broek en daar onder een paar zwarte All Stars.
Heel slecht staat het hem niet.
Ik staar recht voor me uit. Wie zou er nog meer gekozen zijn? Amy? Nee, die kans is mega klein.
En wie van de jongens? Zouden er nu nog meer mensen teleurgesteld zijn omdat ze de simulaties in gaan?
'Ik ben boven.' Zeg ik zacht, maar nog net verstaanbaar.
Ik sluit de deur achter me dicht en storm zo snel als ik kan de trap op.
Op mijn kamer gooi ik de deur achter mij dicht en laat me op mijn bed vallen.
Dit kan niet waar zijn, mijn leven wordt opeens een risico.
Elke misstap die ik in de simulatie maak, is een stap dichterbij mijn dood.