The Simulations

Hoofdstuk 28

Ik zit in de limousine naast Eva. We rijden richting de simulatiehal. Buiten zullen weer fotografen en journalisten zijn. Die zullen je interviewen en dan loop je naar binnen helemaal naar achteren om je om te kleden voor de simulaties en dan is de landen uitslag. De laatste keer dat ik heb gekeken op welke plek we stonden was vanmorgen en toen stonden we 7e. De limousine vertraagd langzaam. Er staan nog twee limousines voor ons. Die van Duitsland en Rusland. Ik kijk naar Eva, Erik en Thom. 'Nou, dit was het dan..' Zeg ik. 'Zo moet je het niet zeggen.' Zegt Eva. Ze is ondertussen wit weggetrokken. Ik snap het wel, dit is echt het laatste moment alleen met ze vieren. Ik knijp mijn ogen dicht. 'Jongens, ik hou van jullie.' Zeg ik. Ik open ze weer en ik kijk ze aan. Eva veegt haar tranen weg en Erik kijkt de andere kant op. Ik weet wel dat hij op me verliefd is. Ik zucht. 'Een laatste groepsknuffel?' Zeg ik. We komen met ze vieren dichtbij elkaar en geven elkaar een stevige knuffel. 'Een van jullie moet winnen!' Zegt Thom. 'We gaan het proberen, maar meer kunnen we niet doen.' Erik kijkt naar mij. Zijn twinkeling in zijn ogen is er nog steeds. Dan vliegt de deur bij ons open en word ik verblind met flitsen. Ik strijk mijn rode jurk glad en stap dan uit. Ik loop richting de reclame borden en doe mijn poses. Meerdere journalisten roepen mijn naam maar ik heb er geen zin in. Als de volgende limousine er is en de Japanners zijn uitgestapt, hebben de journalisten en fotografen geen oog meer voor mij en de rest. Ik loop zachtjes samen met Thom, Eva en Erik naar binnen de hal in waar de schilderijen van de winnaars hangen. We rennen met ze vieren door de gang heen. Maar ik stop weer bij het schilderij van het vermoeide meisje. 'Kom Luna, we moeten ons omkleden!' Roept Eva terwijl ze aan mijn arm trekt. Ik ken haar ergens van. Het meisje in de schilderij. Maar ik weet niet waarvan. 'Ja.' Mompel ik en ik word meegesleurd door Eva naar de kleedkamers om ons om te kleden.

Ik rits mijn simulatie pak aan en kijk naar mezelf in de spiegel. Dit was het dan. de laatste keer dat ik in de spiegel kijk. Ik sluit mijn ogen en draai me om. Zo hoef ik niet de tranen van mij zelf in de spiegel hoeven te zien. Ik kijk Eva aan. Ze knikt. Het teken om naar de uitslagen te gaan. We lopen met ze tweeën naar een de ingang van de grote zaal. Iedereen is druk om zich heen te praten. Eva en ik schuiven ons bij Erik en Thom aan. De zaal zit vol met de rest van de simulanten en journalisten en fotografen. Ik kijk om me heen. Mijn ogen rusten op Matteo. Hij is met een ander meisje aan het praten. Ik ken haar. Het is Liv! Mijn blik veranderd en ik probeer me te concentreren op het gesprek. Veel kan ik er niet uit maken. 'Welkom allemaal.' Ik draai me om en ik zie Renée en Andrea op het podium staan. 'Vandaag is het zover! De dag waar we allemaal naaruit hebben gekeken! Simulations day!' Ik rol met me ogen. Alsof ik echt had gewild dat ik in de simulatie ging. 'Het is een spannende dag voor onze simulanten maar ook voor ons. Wie gaat er winnen en mag zich vestigen op dit prachtige paradijs en wie wordt er verbannen naar de Estate of gaan dood?' Roept Renée enthousiast door de microfoon. Ik kijk haar aan. Ze lijkt vrolijk. Zou ze dit nou spelen of niet? Ze was zo aardig tegen ons. Alsof ze niet eens wou dat we de simulaties in gaan. Maar laatst maakte ze ookal zo'n opmerking. Wat was dat ook al weer? Ik denk goed na, maar ik kom er niet meer op. 'We gaan beginnen met de uitslagen van de landen, dit is de plek dat je bent geëindigd en in je voordeel of nadeel kan zijn.' Renée geeft de microfoon door naar Andrea. Andrea vouwt een blaadje open en begint op te lezen. 'Op nummer 16 is geëindigd: Rusland!' De Russen staan op en zwaaien en keer en ga dan weer zitten. Hard applaus klinkt er niet. 'Op nummer 15 is geëindigd: Zwitserland!' Ook hier gaan mensen staan en zwaaien. Enkele flitsen zijn het gevolg. 'Op nummer 14 is geëindigd: Ierland!' Andrea schraapt haar keel. Ook hier gebeurt weer hetzelfde. 'Op nummer 13: Japan!' Mijn hart bonkt in mijn keel. 'Op nummer 12: Finland! Op nummer 11: Oostenrijk! Op nummer tien: Noorwegen!' Ik kijk naar de kant waar Liv zit. Haar groepje staat op en zwaait. Haar ogen ontmoeten even de mijne maar we kijken allebei snel weg. 'Op nummer 9: Duitsland! Op nummer 8: Denemarken! Op nummer 7: Zweden!' Ik kijk richting Maya. Ze springt juichend op. Hoe dichterbij we bij de 1 komen hoe harder mijn hart begint te bonken. 'Op nummer 6: Nederland!' We springen met ze vieren op en beginnen te juichen en te zwaaien. 6e! Zo hoog is Nederland bijna nog nooit gekomen! 'Op nummer 5: England! Op nummer 4: Frankrijk! Op nummer 3: Amerika! Op nummer 2: Spanje en op nummer 1: Italië!!' Vele flitsen zijn het gevolg. Ik kan bijna niks meer zien. Mij. Hoofd begint te duizelen terwijl ik Matteo en zijn groepje zie lachen, zwaaien en juichen. Ik glimlach. Ik ben blij voor hem. 'De persoonlijke scores krijgt u nu in beeld te zien!' Zegt Andrea. Oja, helemaal vergeten! Dit wordt live uitgezonden. 'We zien u graag terug na de break, dan ziet u enkele kandidaten de simulaties in gaan!' Ik kijk om me heen. Camera's stoppen met flitsen en opeens is iedereen druk bezig met dingen verplaatsen of zich zelf naar de uitgang te brengen. 'Simulanten, 10 minuten pauze voor dat de spelregels beginnen.' Verward kijk ik om me heen. Spelregels? Ik slik.